Το παραμύθι ΜΟΥ!

Ηταν Ιούνιος όταν βρεθήκαμε οικογενειακώς στην Γερμανία για (προ)τελευταία φορά. Καλεσμένοι της Playmobil στο Zirndorf, ένα χωριό λίγο έξω από τη Νυρεμβέργη.

Ο,τι και να σας πω (που αφορά στα παιδιά) είναι λίγο. Αμα θέλετε να μάθετε περισσότερα ρίξτε μια ματιά εδώ στο κείμενο που’χε γράψει εκείνη την εποχή η γυναίκα μου η Ολίβια: http://www.eimaimama.gr/2011/06/blog-post_23-2.html

Δεν έχει τύχει να πάω στη Disneyland,  αλλά εκεί στο Fun Park της Playmobil το μόνο πράγμα που σκέφτηκα, ήταν ότι θα’θελα για εκείνες (τουλάχιστον) τις ώρες να’μουν κι εγώ παιδί.

Καλέ, ψέμματα σας λέω...

Τo ήθελα κι έγινα...

Ναι, εγινα παιδί.

Ε, τί να λεμε τώρα...

Να φαντασθείτε, ότι το’δα από τότε 1-2 φορές στα όνειρά μου, ότι ήμουν εκεί και έπαιζα μαζί με τα άλλα παιδάκια.

Ξέρω...ξέρω... συχνά-πυκνά τα κείμενα κρύβουν υπερβολές.

Ομως αυτη τη φορά η υπερβολή δεν είναι μαζί μας.

Εκτός κι αν βρίσκετε τα παραμύθια υπερβολές. Και εκεί στο Zirndorf έζησα ένα γεγονός που ήταν παραμυθι.

Τα παραμύθια έχουν βασικά εκπλήξεις. Εκπλήξεις και για μας τους μεγάλους.

Αφού λοιπόν μας πήγανε και μας δείξανε πώς κατασκευάζονται τα Playmobil…μας πέρασαν και για μια εθιμοτυπική επίσκεψη από το γραφείο του ιδιοκτήτης της εταιρείας κ. Horst Brandstätter…

Η πόρτα του ήταν ανοικτή.

Είμαι σίγουρος ότι είναι πάντα ανοικτή.

Η εμπειρία μου λέει ότι όλοι οι δημιουργικοί άνθρωποι έχουν ΠΑΝΤΑ ανοικτή την πόρτα τους.

Μπήκαμε λοιπόν μέσα εμείς και μερικοί άλλοι Ελληνες δημοσιογράφοι.

Μας υποδέχθηκε με ένα αχνό χαμόγελο… του είπαν (οι άλλοι) αυτά που νόμιζαν ότι έπρεπε… αλλά δεν μπορώ να σας πω τί του είπαν, επειδή είχα… ανατριχιάσει. Είχε σταματήσει το μυαλό μου.

Ο κ. Brandstätter έμοιαζε πολύ του πατέρα μου.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν αδελφός του.

Σκέφτηκα ότι ο Αρχέλαος (ο πατέρας μου ντε) θα ήταν ως cartooni-στας ό πιο ευτυχισμένος άνθρωπος ανάμεσα στις τόσες φιγούρες του Playmobil.

Ηθελα να του το πώ... αλλά κόλλησε το στόμα μου.

Ή μάλλον κόλλησε το μυαλό μου.

Ως δημοσιογράφος έχω συναντήσει τετ-α-τετ πολλούς ισχυρούς ανθρώπους και ποτέ μα ποτέ δεν κόλωσα... αλλά εδώ το πράγμα ξέφυγε των δυνατοτήτων μου.

Βγήκαμε από το γραφείο και τότε συνήλθα.

Οχι δεν μπορούσα να φύγω, χωρίς να τον δω για μια ακόμη φορά.. χωρίς να του πω δυο λόγια...

Ζητησα από την κυρια των Δημοσίων Σχέσεων της Playmobil, να .. ξαναπάμε. Δεν συνηθίζονται τέτοιες ...αποφάσεις στη Γερμανία, αλλά μισή ντροπή δική μου, μισή ντροπή δική τους... Δεν θ’ άφηνα την ευκαιρία να μου φύγει.

Με κοίταξε ελαφρώς έκπληκτη , αλλά μου’κανε την χάρη.

Πήρα την Αθηνά στην αγκαλιά μου, την Ολιβ από το χέρι και ξαναπλησιάσαμε την ανοικτή πόρτα...

Ο άνθρωπος ήταν χαμένος στα χαρτιά του. Σήκωσε τα μάτια και μας κοίταξε... «Τί θέλουν πάλι;» θα σκέφτηκε... αλλά δεν το’δειξε. Μας ξαναχαμογέλασε αχνά.

Ήταν μια «δύσκολη» στιγμή.

Από τη δυσκολία μας έβγαλε η Αθηνά.

Πίσω από τον κ. Brandstätter πρόβαλε ενα πελώριο θηλυκό λυκόσκυλο... μεγάλο σε ηλικία... το αγαπημένο του σκυλί, που υποθέτω ότι ήταν πάντα μαζί του.

Είχε εμφανιστεί και πριν, αλλά λόγω της ... εθιμοτυπίας δεν του’χαμε δώσει την ανάλογη σημασία...  Η Αθηνά όμως, που’χει μεγαλώσει με ζώα, προφανώς δεν το’χε ξεχάσει... κι αυτη τη φορά (τη δεύτερη που πήγαμε στο γραφείο) θα υπέθεσε ότι πήγαμε για το σκυλί...

Ετρεξε να το χαϊδέψει... και φυσικά εκείνο αντέδρασε όπως όλα τα σκυλιά με τα παιδιά... του κούνησε την ουρά...άνέχτηκε τα ελαφρώς άγαρμπα χαϊδέματά της... γίνανε αμέσως φίλοι.

Η σκηνή τραβηξε την προσοχή του κ. Brandstätter, που ενθουσιάστηκε, που η σκυλίτσα του ενθουσιάστηκε... και σηκώθηκε από τη θέση του, άκουσε που αυτά συγκινημένος του είπα... και στήθηκε να μας τραβηξει όλους μας μια φωτογραφία η πολύ ευγενική κυρία των Δημοσίων Σχέσεων.

Δεν σας είπα ότι τα παραμύθια κρύβουν πάντα μια έκπληξη;

Σας το’πα και είχα δίκιο.

Θυμήθηκα την ιστορία τώρα που είμαι στο Μόναχο... μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα του Zirndorf…

Παίρνω στην αγκαλιά την κόρη μου.

-Σου υπόσχομαι πώς θα ξαναπάμε, αγάπη μου!

Με κοίταξε και μου’σκασε ενα απο εκείνα τα χαμόγελα που παίρνουν τις καρδιές των μπαμπάδων.

έγινα 7 ετών

Τόχω γράψει 5 φορές το ίδιο post.

http://manosantonaros.blogspot.com/2006/05/2.html

http://manosantonaros.blogspot.com/2007/05/blog-post_21.html

http://manosantonaros.blogspot.com/2008/05/blog-post_19.html

http://manosantonaros.blogspot.com/2009/05/blog-post_19.html

http://manosantonaros.blogspot.com/2010/05/6.html

Κάθε φορά στην ίδια ημερομηνία… σαν σήμερα.

Ηταν 3 το πρωί στις 19 Μαϊου 2004 όταν έπαθα έμφραγμα. Με πήγανε σηκωτό στο Ιπποκράτειο και εκεί με κράτησαν στη ζωή. Εχω μεγάλη ευγνωμοσύνη σε όσους με βοήθησαν τότε.  Απεριόριστη ευγνωμοσύνη.

Θυμάμαι ότι όταν βγήκα από το Νοσοκομείο… ήταν καλοκαίρι και ο ήλιος έκαιγε… σκέφτηκα αυτό που όλοι μας θεωρούμε κλισέ: «Είναι όμορφη η ζωή. Τόσο όμορφη!» Όλα είχαν ξαναγεννηθεί από το φως μέχρι τις μυρωδιές. Δεν θυμάμαι καλά τη νύχτα του επεισόδιου… θυμάμαι όμως την ημέρα που ξανανακατεύτηκα με τον κόσμο.

Ο μεγάλος δημοσιογράφος και ποιητής, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, που επίσης είχε μια περιπέτεια με την καρδιά του, μου είπε σε μια συνομιλία μας.

-      Η ζωή θα ξαναγίνει όπως ήταν… η συνήθειες δεν αλλάζουν… προσπάθησε να περιορίσεις ο,τι μπορείς.

Τότε δεν τον είχα πιστέψει. Δεν πέρασαν όμως πάρα μόνο μερικοί μήνες για να ξαναγίνω ο παλιός Μάνος. Οι σπουδαίοι ποιητές έχουν ΠΑΝΤΑ δίκιο.  Η αλήθεια είναι ότι δεν περιορισα πολλά… Πρόσθεσα όμως ένα ολοκαίνουργιο:

Τον σεβασμό προς τη ζωή.

Τον σεβασμό προς αυτό το άγνωστο που μας επιτρέπει να εισπνέουμε-εκπνέουμε 24ωρες το 24ωρο.  Δεν ξαναπρογραμματισα τίποτα και άφησα το ποτάμι της ζωής να με πάει (παρασύρει) όπου εκείνο νομιζε(ι). Δηλαδή απολαμβανω το ταξίδι, χωρίς ποτέ να ρωτάω για τον προορισμό.

Και (όσοι/ες με διαβάζετε θα’χετε ίσως προσέξει ότι το επαναλαμβάνω σε κάθε ευκαιρία) δεν βγάζω ΠΟΤΕ τη γλώσσα στη ζωή.

Εχω μια καταπληκτική γυναίκα, ένα υπέροχο μωρό, οι υπόλοιποι αγαπημένοι μου είναι μια χαρά, έχω στέγη για να κοιμάμαι από κάτω της, μπορώ να αγοράζω φαγητάκι για την οικογένεια μου, με αγαπούν οι φίλοι μου και εργάζομαι με τον τρόπο που εγω επιθυμώ.

Όχι δεν γκρινιάζω… επειδή θαθελα και άλλα 1.345 πράγματα και δεν γίνεται να τα έχω… όχι δεν γκρινιάζω επειδή δεν μπορώ πάντα να συνεννοηθώ με τους άλλους… όχι δεν γκρινιάζω επειδή τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα θέλω…

Η ζωή στις 19 Μαϊου 2004 μου χαμογέλασε.

Δεν μου το χρώσταγε, αλλά μου χαμογέλασε.

Απλωσε το χέρι της και με χαϊδεψε.

Όχι δεν πρόκειται ποτέ να της βγάλω τη γλώσσα.

Και επειδή ακριβώς δεν της έβγαλα τη γλώσσα εκείνη (η ζωή) άνοιξε το σακούλι της και μου έδωσε κι άλλα δωρα: την αισιοδοξία, το χαμόγελο, τον έρωτα,  την Ολιβ, την Αθηνά, την υγεία της υπερήλικης μάνας μου, τη Ρένα, τον Αργύρη που με προσέχουν λες και είμαι γιός τους, τα νεαρά παιδιά εδώ στο net που με κάνουν φίλο τους, τους ανθρώπους που εκτιμούν τη δουλειά μου.

Μερικές φορές στεναχωριέμαι που έχω τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας με την Αθηνά μας.  Αμέσως το ξαναλογαριάζω και βρίσκω τη διαφορά αστεία… Εκείνη είναι σήμερα 15 μηνών κι εγώ μόλις 7 ετών…

Σήμερα έχω γενέθλια.

Γίνομαι 7 ετών…

Σας ευχαριστώ όλους κι όλες που ήρθατε στο πάρτι μου!

οι μαμάδες είναι εδώ!

(To κείμενο αναρτήθηκε και στο www.eimaimama.gr αλλά νομίζω ότι πρέπει να το δουν και οι μπαμπάδες!)

Χρησιμοποιείστε αυτο το logo στο internet...

όσοι/ες έχετε την καλωσύνη βάλτε το profile picture σας στο FB

Όταν πρωτακούστηκε το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας… λίγο πριν τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές… είχα αρθρογραφήσει (δλδ ποστάρει) να μην μασήσουμε… να μην παίξουμε σε ένα παιγνίδι που θα μας οδηγούσε σε μονοπάτια που δεν θα ξέραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Δυστυχώς ολοι μας (συμπεριλμβανομένου και του εαυτού μου) είμαστε επαναστάτες του καναπέ. (Οσοι δεν είναι έχουν τον απόλυτο σεβασμό μου.)

Επιλέγω για δεύτερη φορά  μέσα σε λίγες μέρες τον διαδικτυακό χώρο της Ολιβιας μου για να «φωνάξω» τις σκέψεις μου. Το κάνω γιατί εδώ είναι μαζεμένες (συνδεδεμένες) οι μαμάδες… το πιο παραγωγικό κομμάτι αυτης της πατρίδας. Μαμάδες από όλες τις κοινωνικές, μορφωτικές ή οικονομικές ομάδες… ΜΑΜΑΔΕΣ πολιτικίκ ή απολιτίκ. Ολες μαζί… με έναν κοινό ατσαλένιο δεσμό: Τα παιδιά μας. Είναι το καλύτερο αναγνωστικό κοινό που είχα ποτέ στην μακρόχρονη δημοσιογραφική μου καριέρα.

Εχω πολλές φορές προτείνει να μαζευτείτε με τα καροτσάκια σας στην πλατεία Συντάγματος για να δείξετε την παρουσία σας… σήμερα προτείνω να το κάνετε και στην πλατεία Αριστοτέλους στην Θεσσαλονίκη… στην Πάτρα… στο Ηρακλειο….στη Δράμα….στη Ρόδο… ή στο μικράκι χωριουδάκι σας…

Μετά το ξανασκέφτηκα…

Οι άνθρωποι μαζεύονται για να ζητήσουν κάτι συγκεκριμένο. Το γενικό έρχεται σε δεύτερο στάδιο….

Σήμερα το μεσημέρι μια φίλη μου στο FB μου έστειλε ένα link.

Αυτό: http://www.skai.gr/player/tv/?mmid=214158

Σταματείστε να διαβάζετε αυτό που γράφω και δείτε το link.  Είναι λίγο μεγάλο σε διάρκεια αλλά αξίζει κάθε λέξη…

…………………………………………………………….

Ελπίζω να το είδατε… γιατί διαφορετικά δεν έχουν μεγάλη σημασία τα επόμενα που γράφω.

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω ότι ο πνευματικός κόσμος σιωπά.

Και γω της ίδιας γνώμης είμαι. Γιατί σιωπά; Ή γιατί όταν μιλά κανείς δεν καταλαβαίνει τι λέει (ο πνευματικός κόσμος).

Ο κ. Αδαμάντιος Πεπελάσης έδωσε την παραπάνω συνέντευξη στην Πόπη Τσαπανίδου…την οποία εκτιμώ ιδιαιτέρως και ως άνθρωπο , αλλά και ως δημοσιογράφο.

Συμφωνώ σε κάθε λέξη μαζί του. Σημειώστε ότι ενάμιση χρόνο πριν θα είχα αρκετές αντιρρήσεις, αλλά σήμερα συμφωνώ. Επιτέλους ένας άνθρωπος που ξέρει το αντικείμενο (την πολιτική, αλλά και την οικονομία) βρήκε τον τρόπο να μιλήσει σε όλους μας σε απλά ελληνικά.

Ναι!!! οι ελληνες πολιτικοί πρέπει να συναινέσουν.

Δηλαδή πρέπει να συμφωνήσουν σε μερικά πράγματα γιατί οι Ευρωπαίοι δεν πρόκειται (πλέον) να μας βοηθήσουν. Οποιος έχει και την ελάχιστη ευρωπαϊκή εμπειρία θα συμφωνήσει ότι χάσαμε την μεγάλη ευκαιρία να μιλήσουμε στα ίσια μαζί τους.

Χασαμε την ευκαιρία να τους πούμε –έστω και την τελευταία στιγμή- την αλήθεια… και η αλήθεια σ’ αυτούς τους λαούς δεν είναι μια ελαστική  πραγματικότητα… πρέπει να φτύσεις (στην κυριολεξία) αίμα για να μπορέσεις να ξανακερδίσεις την αξιοπιστία.

Όταν είχαμε την ευκαιρία να τους θέσουμε τις σκέψεις μας, εμείς τσακωνόμασταν αν φταίει η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ … τα μικρότερα κόμματα το είδαν σαν την κατάλληλη στιγμή να μεγαλώσουν… και αντί να διεκδικήσουμε τη θέση μας στην ιστοριία αυτης της ηπείρου (Ευρωπαϊκή Ενωση) τσακωνόμασταν στα ΜΜΕ και στα πολιτικά γραφεία για το ποιος έχει ή θα έπρεπε να έχει την ιθαγενή εξουσία… Και όταν βρεθήκαμε με άδειες τσέπες, αντί να ορθώσουμε το ανάστημα μας (βλ. Ιρλανδία) τρέξαμε με κουτοπονηριά να ζητήσουμε (μονομερώς) τη βοήθειά τους. Η κυβέρνηση τα έδωσε όλα και (όλη) η αντιπολίτευση καμωνόταν ότι έχει λύσεις…

Αυτό στο μυαλό του απλού π.χ. γερμανού πολίτη αυτό είναι αδιανόητο… Ελπίζω να φτάνει στο μυαλό σας η λέξη ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ.

Ε, τώρα είμαστε ακριβώς σ΄ αυτό το σημείο.

Σ’ αυτό το φρικτό σημείο.

Τα δυο μεγάλα κόμματα (και φυσικά και τα υπόλοιπα) πρέπει να συμφωνήσουν. Δεν θα μπώ σε λεπτομέρειες γιατί δεν τις ξέρω και καλά… αλλά θα επιμείνω στην συμφωνία.

Υποθέτω ότι και οι περισσότερες (αν όχι όλες σας) από σας έχετε σκυλοβαθερεί τον μίζερο σκυλοκαβγά όλων αυτων των ανοήτων που ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλον.

Όταν τους βλέπω στην τηλεόραση κάτι μέσα μου αρχίζει και κουρδίζει σε επικίνδυνο βαθμό. Γνωρίζετε πολύ καλά τι λέω… Αυτό πρέπει να σταματήσει. ΤΩΡΑ… και όχι με τους δικούς τους όρους (των ελλήνων πολιτικών και δημοσιογράφων εννοώ) αλλά με τους όρους του απλού (ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ) πολίτη, που το μόνο που θέλει είναι να έχει το παιδί του ένα καλό μέλλον… Μην μασάτε… όλοι αυτοί που διαφωνούν έχουν ήδη διασφαλίσει αυτό το μέλλον (για τα δικά τους παιδιά.

ΒΓΕΙΤΕ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΑΛΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ Ή ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΣΑΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. Ζητείστε (μόνο με την παρουσία σας) να συμφωνήσουν ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΟΗΤΟΙ για το καλό των παιδιών σας.

Μην αφήσετε κανέναν πολιτικό, κομματικό ή οποιονδήποτε άλλο φορέα να ας καπελώσει  (θα το προσπαθήσουν με νύχια και με δόντια)

Είστε ΜΑΝΕΣ. Το ξέρετε πολύ καλύτερα από μένα που είμαι ένας απλός πατέρας. ΜΑΝΕΣ…ΜΑΝΕΣ…ΜΑΝΕΣ…ΜΑΝΕΣ….ΜΑΝΕΣ….

Κάποιοι θέλουν να κόψουν το οξυγόνο στα παιδιά σας.

Αλήθεια θα το επιτρέψετε;

Χρησιμοποιείστε το internet για να οργανωθείτε.

Κανόνιστε π.χ. κάθε Πέμπτη στις 7 το απόγευμα συναντήσεις.

Δεν χρειάζεται να φωνάζετε, να κόψετε την κυκλοφορία, ή να αναρτήσετε πανό… Απλώς δείξτε τη δυναμή σας… την παρουσία σας.

Το μήνυμα θα το πάρουν…αυτοί που πρέπει… και αν σας αγνοήσουν (που αποκλείεται) αυτοί που πρέπει, να είστε σίγουρες ότι θα σας προσέξουν τα διεθνή ΜΜΕ… θα σας προσέξουν αυτοί από τους οποίους ζητάμε βοήθεια… γιατί θα τους έχετε δείξει ότι όντως αγωνιάτε για το μέλλον.

Ποιά είναι η κρίσιμη στιγμή;

  

Ένα 16χρονο κορίτσι, την κοπανάει το βράδι από το σπίτι του, συναντά δυο νεαρούς, την ποτίζουν αλκοολ, λυποθυμάει, την κακοποιούν σεξουαλικα, την πάνε στο Νοσοκομείο μετα από λίγες ώρες παθαίνει.

Ολο αυτό το απόλυτα λυπηρό γεγονός, έχει και ένα θετικό σημείο:

Κάνοντας βόλτα αυτή η πραγματική ιστορία στο internet όπου βέβαια τη διάβασαν ολες οι 16χρονες… θα αναγκάσει μερικές απ’ αυτές (νομίζω πολλές) να πιούνε σήμερα το βράδυ ένα ποτό λιγότερο, ή να έχουν δεύτερη σκέψη όταν είναι έτοιμες να την κοπανήσουνε 3 το πρωί από την κρεββατοκάμαρά τους.

Ξέρετε, η μικρή Στέλλα… δεν πρωτοτύπησε.

Ξέρετε όταν ήμουν κι εγώ ένα μόλις χρόνο μεγαλύτερος από την Στέλλα, το΄σκαγα από το σπίτι μου με τον ίδιο κι απαράλλαχτο τρόπο, και συναντούσα τον φίλο μου τον Γιώργο Βαξεβανάκη., ο οποίος το’χε σκάσει από το δικό του με μια μικρή πρόσθετη θανατερή λεπτομέρεια, οδηγώντας (χωρίς δίπλωμα) το φτιαγμένο αυτοκίνητο του μεγάλου του αδελφού… το τι μαλακία κάναμε στην παραλιακή λεωφόρο…μόνο που το θυμάμαι ιδρώνω… το γεγονός ότι καταφέραμε να μην σκοτωθούμε ή σκοτώσουμε καμμιά 30αριά ήταν κατόρθωμα και ερωτική διάθεση της τύχης προς εμάς…

Εχω όμως φίλους που δεν τα κατάφεραν…

Ακριβώς όπως η Στέλλα.

Από την αρχή ένιωσα πολύ μεγάλη λύπη γι΄αυτην κοπελίτσα.

Διάβασα το Page που φτιάξανε οι φίλοι της και είδα για μια ακόμη φορά, ότι ο πόνος δεν έχει ούτε ηλικία, ούτε πρωτοτυπία, ούτε κανούργιο γράψιμο… είτε γκρικλις, είτε με type που μόνο τα παιδιά ξέρουν να γράφουν, είτε με κεφαλαία ελληνικά το μήνυμα ήταν ΕΝΑ: Καλό ταξίδι!

Αν δεν δραπετεύσει ένα παιδί 16χρονο παιδί από το σπίτι του, ποιο θα δραπετεύσει; Το 45χρονο από τη μαμά του;  Στη μία περίπτωση το αίμα βράζει… στην δεύτερη θέλει επειγόντως ψυχίατρο) Μπορεί να μην μας αρέσει (εννοώ αυτοί που πλέον δεν δραπατεύουμε), αλλά παραμένει γεγονός.

Πολλοί μου λένε ότι θα μάθω πολλά πράγματα στην Αθηνά. Μπαααα… δεν νομίζω… αυτά που πραγματικά θα πρέπει να της μάθω  εγω…δεν τα ξέρω ούτε ο ίδιος, αφού δεν έχω ξαναϋπάρξει μπαμπάς.

Πώς μπορώ να ξέρω τι θα νιώσω, αν ανοίξω μετά από 14 χρόνια στις 8 το πρωί την κρεββατοκάμαρα της και αυτή να μην είναι ΕΚΕΙ… και επίσης να μην ξέρει κανείς πού στο διάολο είναι…

Δεν θα το κάνει η Αθηνά μου;

Μπαααααα… και τα γονίδια που όλοι λέτε θα κληρονομήσει;…  ελπίζουνε ας πούμε να κληρονομήσει το ταλέντο τους παππούς της να σκιτσάρει…. Αλλά δεν μας περνά από το μυαλό, ότι μπορεί να κληρονομήσει και τη διάθεση του μπαμπά της να δραπετεύει… και από ο,τι ξέρω μια χαρά ψιλο-δραπέτευε και η Ολιβ… Μη λέμε ό,τι θέμε…

Σκέφτηκα λοιπόν αμέσως αυτούς τους γονείς… που δέχτηκαν το πιο ακατάλληλο τηλεφώνημα από το Νοσοκομείο. Τι κάνει η αδρεναλίνη σου; Η πίεση στον εγκεφαλό σου; Η ΜΑΥΡΗ λύπη που εμφανίζεται σαν black out;

Γι’ αυτό λέω… αυτό το τρομερά στενάχωρο συμβάν της Στελλίτσας, έχει ένα θετικό: Μια πιτσιρίκα σήμερα το βράδι θα πιεί 3 ποτά λιγότερα…

Είμαστε θυμωμένοι με τους πολιτικούς. Αλλά βασικά είματε θυμωμένοι μαζί τους για ανώδυνα πράγματα:

 Κόβουν τον 14^ο μισθό.

Εχουμε ανεργία.

Μα τι λέμε τώρα… αυτά είναι επίκτητα πράγματα… Μισθός…ανεργία…

Βασικά πρέπει να είμαστε θυμωμένοι μαζί τους, που δεν έχουμε ένα σύστημα υγείας (ο,τι και να σημαίνει αυτό)που θα βοηθούσε σήμερα (ενδεχομένως) να ζούσε η Στέλλα….

Βλέπω μετά μανίας Γκρέις Ανάτομι…

Αν το παρακολουθείτε και σεις… πείτε μου ειλικρινά… αν έμπαιν εσε εκείνο το  Νοσοκομείο η Στέλλα, αντί σ’ αυτό του Ρεθύμνου…υπήρχε περίπτωση…έστω και μία στο 1.000.000 η δρ. Μπέιλι να μην είχε ενημερώσει αμέσως τους γονείς της και δεύτερον να μην είχε κάνει ό,τι καλύτερο (δλδ το τέλειο) για να μη χαθεί η ζωή αυτού του αγγελουδιού; Ναι, φυσικά θα μπορούσε να είχε χαθεί… αλλά 99 στις 100 φορές η Δρ. Μπέιλι θα είχε κάνει αυτό που όφειλε να κάνει.

Φταίνε οι Ελληνες γιατροί;

Όχι… υποθέτω ότι έτσι αντιμετωπίζουν όλα τα λυποθυμα από το αλκόολ 16χρονα που τους φέρνουν κατά καιρούς… όλα ξεμεθάνε και κουτσα στραβά πάνε σπιτάκια τους…. Όπου οι γονείς τους είοτε αδιαφορούν είτε τις κάνουν μπλε στο ξύλο…. Απλώς η Στέλλα πέθανε.

Λοιπόν για να γίνω κατανοητός.

Δεν με νιάζει να’μαστε φτωχοί όταν η Αθηνά θαναι 14… εννοώ δεν με νιάζει, αν είναι να το συγκρίνω : με ότι ενδεχομένως (πού το ξέρω εγώ ότι δεν θα την κοπανήσει και εκείνη; ή παίρνω το μάθημα ή δεν το παίρνω… ε;) και ότι θα πιεί, ο,τι πίνεται (εκίνη την εποχή)… και την πάνε στο Νοσοκομείο και εκεί «λειτουργήσει» το ελληνικό σύστημα υγείας…

Όχι προτιμώ να μην έχω να πληρώσω το ρεύμα, από το να ξέρω ότι αν το παιδί μου ή γυναίκα μου πάθουν κάτι, να μπορέσουν να τους βοηθήσουν (με τον καλύτερο δυνατό τρόπο) στο όποιο Νοσοκομείο της Ελλάδας και αν πάνε…

Γι’ αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ είμαι θυμωμένος με τους πολιτικούς.

Είπε ο Μεϊμαράκης ότι «δεν μ’ ενδιαφέρουν τα οφίτσια… μου αρέσει η πολιτική!»… Αποφεύγω την εύκολη ειρωνία που τρώει τα δάκτυλά μου πάνω στο keyboard… και ρωτάω με τη σειρά μου;

-Η πολιτική; Ποια πολιτική; Ξοδέψαμε ένα σκασμό λεφτά για να πάρουμε δυο υποβρύχια που γέρνουν και Απάτσι που πέφτουν σαν σπουργίτια σε εγκεφαλικό επεισόδιο. Με αυτά τα λεφτά θα είχαμε φτιάξει κάτι στην υγεία… ξέρω γω 1-2 μικρά, καλά Νοσοκομεία… αντ’ αυτού «θωρακίσαμε» τη χώρα, μπας και μας την πέσουν οι Τούρκοι ώστε να τους την πέσουμε και μεις με υποβρύχια που γέρνουν και με Απάτσι κωλοτούμπες;

Αλήθεια το θέμα είναι αν έκλεψε ή όχι ο Τσοχατζόπουλος, αν το καταλαβε ο Μείμαράκης ή αν ο Καρατζαφέρης πίεζε… Αλήθεια πιστεύετε ότι αν αύριο το παιδί σας βρεθεί στη  θέση της Στέλλας στο Νοσοκομείο… αλήθεια θα αναρωτιέστε γιατί δεν μιλάει ο Καραμανλής και αν τα spreads είναι χαμηλά ή ψηλα… ή ότι το συγκεκριμένο Νοσοκομείο που ΕΤΥΧΕ να υποδεχθεί την 16χρονη Στέλλα σας, δεν θα είναι επαρκώς εξοπλισμένο, οι γιατροί μπορεί να μην είναι ειδικοί και το σπουδαιότερο να μην θεωρήσουν υποχρέωση τους να σας ειδοποιήσουν;

Για πηγαίνετε να ρωτήσετε τους γονείς της Στέλλας και μετα τα ξαναλέμε.

Κλέψε ρε πούστη… μαζί σου… κλέψε μέχρι να σκάσεις στη Μύκονο… όμως πάρε Υποβρύχια που ΔΕΝ γέρνουν.

Κλέψε στον εξοπλισμό του Νοσκομείου… κλέψε και λίγο πιο πολύ… όμως εξόπλισέ τα…

ΥΓ. Μιλούσα με μια φίλη μου μαμά για το συγκεκριμένο θέμα και τη ρώτησα: Αν η μικρή σου κόρη έσπαγε το πόδι της και την πήγαινες εσπευσμένως στο ΚΑΤ, την ώρα που θα την πέρνανε οι γιατροί…δεν θα προσευχόσουν αυτοί οι άνθρωποι να ξέρουν καλα τη δουλειά τους και ότι έχουν όλα τα βοηθήματα για να την κάνουν, ώστε να γίνει καλά το ποδαράκι της μικρής;

-Φυσικά αυτό θα προσευχόμουν… μου είπε ατάκα.

-Το θέμα δεν είναι προφανώς θέμα προσευχής ε;

-Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα… έχεις δίκιο.

φυσιογνωμίες

ΟΚ! Ως πατέρας το μαθαίνεις το παιδί σου διάφορα πράγματα.

(αν και μεταξύ μας: ΟΛΑ τους τα μαθαίνουν οι μαμάδες τους.)

ΟΚ! Λοιπόν του μαθαίνεις πράγματα.

Αυτό που βασικά πρέπει να του μάθεις είναι πώς θα επιβιώσει στην κοινωνία. Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που μαθαίνουν -από τις ελεφαντίνες μεχρι τις σκιουρίνες -στα μικρά τους. Πώς θα επιβιώσουν.

Εχω ακούσει πατέρα να λέει στην κόρη του: «Δεν θα ζητάς ποτέ συγγνώμη.» Ο άνθρωπος ήταν Αριστερός στην εποχή του εμφύλιου, διώχτηκαν οικογενειακώς, κυνηγήθηκαν, μετανάστευσαν, επέστρεψαν, πιέστηκαν, τους κοροϊδεψαν…άστα να πάνε… Άλλο λοιπόν εννοούσε συμβουλεύοντας την να μην λέει «Συγγνώμη»… Αυτό σημαίνει ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ λάθη.

Η κοπέλα έζησε σε άλλες εποχές πήρε κατά λέξη τη συμβουλή του μπαμπά της, που εν τω μεταξύ είχε πεθάνει ξαφνικά, και το’κανε στο μυαλό της ψαρόσουπα (που λατρεύει η Αθηνά!)

Από την εμπειρία μου στη ζωή έμαθα ότι ΒΑΣΙΚΑ τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, λένε και τη ψυχή του. Από τον τρόπο που ή δεν χαμογελάει, από το βλέμμα… από το bodylanguage και λοιπά.  Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω παράπονο… ΒΑΣΙΚΑ έχω πέσει μέσα.

Δεν είναι όμως αρκετό.

Στην πραγματικότητα είναι εγκληματική προσέγγιση.

Η φάτσα και τα συμπαρομαρτούντα της δεν δίνουν τη ψυχή… ή μάλλον δεν την δίνουν πάντα… και αφού δεν είναι «πάντα» γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνο…μπορείς να αδικήσεις ανθρώπους ή να εξυμνήσεις ανθρώπους που θα αξιζαν ακριβώς το αντίθετο.

Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε «Τα παιδιά της πιάτσας» του Νίκου Τσιφόρου…

Μην ξεχνάτε ότι οι περισσότεροι serial killers είχαν αγγελική φυσιογνωμία. Οσο και να το λέω όμως , είναι δύσκολο να να κλείσω τα μάτια στα vibes που (μου) στέλνει το εξωτερικό ενός ανθρώπου.

Όταν υπηρετούσα στο Πολεμικό Ναυτικό. Ηρθε διοικητής ένας αντιπλοίαρχος, που με το που τον είδα είπα από μέσα μου: «Ω ρε πούστη μου! Τη βάψαμε!»

Ηταν «μυτερός», φαλακρός, με αετήσια μικρά κακά  μάτια και με ποιντικομούστακο.  Εξέπεμπε: Μην με πλησιάσεις. Θα το μετανιώσεις.

Τελικά ήταν ο πιο γλυκός, ευγενικός, σεμνός και κύριος,που συνάντησα ποτέ στο Ναυτικό.

Αυτό ήταν ένα μάθημα για μένα.

Ηταν;

Μπαααααα!

Όταν προιν από καιρό είδα ότι η ΝΔ είχε τοποθετήσει κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τον Κώστα Τζαβάρα… κάτι γέλασε μέσα μου… Ενας τύπος που θύμιζε τον Πιατά με γυιαλιά και με ένα μόνιμο χαμόγελο στο στόμα… Κάτι σαν τον Γκούφι στο πιο αφράτο.

Και ξαφνικά ο τύπος βγαίνει στο MEGA διατηρεί το χαμόγελό του, διατηρεί την αξιοπρέπεια του και λέει στους δημοσιογράφους τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Ξαφνικά όλοι τον αγάπησαν… δλδ τον συμπάθησαν… ενστικτωδώς κι εγώ… σήμερα λοιπόν ακούω τον Κανάκη να σκούζει για το 50.000 ευρώ πρόστιμο που τους έχωσε το ΕΣΡ. Συμφωνω ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΜΕ αυτά που έλεγε…και λίγα τους είπε…διαφωνώ στο ότι έχασε το χιούμορ του… και αυτό δεν γίνεται να γίνεται σε σατιρική εκπομπή. Ο ρόλος είναι ρόλος…

Λεπτομέρειες…

….και εκεί λοιπόν που τον παρακαλουθώ μας λέει ότι θα δούμε το video όπου ο βουλευτής Τζαβάρας (ο Γκούφη-Πιατάς ντε) καταγγέλει στη Βουλή ότι ποτέ του δεν διαμαρτυρήθηκε για την αγρια πλάκα-κριτική  (που γι΄αυτό τους τιμώρησε το ΕΣΡ… ) και καθώς το καταγγέλει λέπω από μέσα μου «Μπράβο ρε….» και εκείνος συνεχίζει και κλείνει προς την Βουλή των Ελλήνων. «Η σάτιρα είναι τι ξυπνητήρια της Δημοκρατίας!»

Γκλουπ.

Αν είχαμε κρίνει τον Γούντι Αλλεν από το παρουσιαστικό του, βράστα Χαράλαμπε.

Ξαφνικά ανακαλύπτω ότι το χαμόγελο του κ. Τζαβάρα δεν είναι του Γκούφι… αλλά είναι αληθινό...-όσο ειρωνικό χρειάζεται και όταν δεν χρειάζεται γίνεται χαρωπό… φιλικό…  Ξέρει να απαντά και λέει άλλα, απ’ αυτά που λένε οι πολιτικοί….

Και όμως όταν τον πρωτόδα, δεν το διέκρινα…

Τι να μάθω στην Αθηνά;

Μμμμμμμμμμμμ;

νέα εποχή, νέα σκέψη

Πολλοί πατεράδες περνάνε δύσκολα με τα επαγγελματικά τους… δλδ με τα οικονομικά τους. Κι όταν είσαι μόνος του, ή μόνος με τη γυναίκα σου χωρίς παιδί, πες διάολε… κάπως θα τα κουτσοκαταφέρω(ουμε)… άμα έχεις παιδί όμως αποκτάς αμέσως με το ουάαααα μια υποχρέωση. Ο,τι λέει  η λέξη: ΥΠΟ-ΧΡΕΩΣΗ… ένα χρεωστικό που τυφλα ναχουν όσα χρωστάμε στο ΔΝΤ…

(Ασχετο: Να έχει υπάρξει ούτε ένας ΠΟΥΣΤΗΣ (συγγνωμη Ρένα! Σημ: η πεθερά μου που δεν θέλει να βρίζω στο internet!)  Oύτε ένας ΠΟΥΣΤΗΣ λοιπόν, να μου εξηγήσει πού τα χρωστάμε αυτά τα χρήματα, που μας έχουν πιπιλίσει το μυαλό. Ξέρετε γιατί θα επαναστατήσει ο κόσμος; Ισως όχι εδώ στην Ελλάδα, αλλά αλλού… επειδή θα αντιληφθεί μαζικά ότι από τότε που εφευρέθηκε το λογιστικό χρήμα ζούμε σε έναν ψεύτικο κόσμο.  Θέλω ειλικρινά να μου πείτε εσείς που δεν είστε ειδικοί ή δεν ασχολείστε με κάποιον τρόπο, πώς λειτουργεί το Χρηματιστήριο… γιατί βάζεις 100 ευρώ το πρωί και σε μια εβδομάδα είσαι είτε πλούσιος είτε κλαις τα 100 ευρώ, τα οποία την 8^η μέρα μπορεί να σε κάνουν δυό φορές πλούσιο… Τι κάνουν αυτοί οι τύποι με τα χαρτάκια… τι βλέπουν στις οθόνες… Μην μου πείτε ότι ξέρετε… Ξέρετε όμως ότι το Χρηματιστήριο παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην οικονομία, η οποία οικονομία για να μην κάνει κούρεμα, πρέπει να πωλήσει τα δικά της ομόλογα(τα ποια;)  και να επαναδιαρθρώση το χρέος… το οποίο ΓΑΜΗΜΕΝΟ  χρέος δεν ξέρουμε σε ποιόν το χρωστάμε; Κλείνω το άσχετο γιατί εκνευρίστηκα)

Ελεγα λοιπόν ότι πάαααρα πολλοί μπαμπάδες περνάνε δύσκολα οικονομικά, λόγω ανεργίας, λόγω του ότι η θέση που είχαν δεν εξυπηρετεί πιά, έχουν σπουδάσει π.χ. αρχιτέκτονες, αλλά ποιος κτίζει σήμερα κ.λ.π.

Εχω να δώσω (αν δεν σας προσβάλει) μια συμβουλή:

Οι οικονομική κοινωνία…και η πολιτική που παράγει… καπιταλισμός, σοσιαλισμός, φασισμός ή όπως αλλιώς… έχουν ήδη πάψει να υπαρχουν. Δείτε τι γίνεται με τον καπιταλισμό στην Κίνα, τι έγινε με τη Σοβιετική ένωση, ο Ιταλός πρωθυπουργός διοργανώνει πάρτι με (σχεδόν) ενήλικα κοριτσάκια, η Ενωμένη Ευρώπη μοιάζει με ανέκδοτο, οι εφημερίδες, πεθαίνουν, το σεξ δεν είναι must και όλοι χρωστάνε σε όλους…μα δεν υπάρχει ούτε μία εξαίρεση.

Ε, αυτό τέλειωσε… όπως όταν τότε που πληρώνανε με χρυσα νομίσματα και από τη χλαμύδα περάσαμε στο αν πρέπει να επανδιρθώσουμε το κούρεμα του χρέους…  Κάποτε μέτραγαν θανάτους από ηρωίνη στην τηλεόραση, σήμερα μετράνε γιαουρτώματα…

Αυτή η εποχή πέρασε.

Όταν αλλάζει μια εποχή, αλλάζουν και τα επαγγέλματα. Ή μάλλον η λογική των επαγγελμάτων. Θέλω να πώ αγαπητοί συμπάσχοντες πατεράδες (και βασικά μιλώ στους νεαρούς αλλά όχι μόνο) πρέπει να προαρμόσετε ή τη δουλειά ή τα skills …τις ικανότητες σας… ΤΩΡΑ είναι η εποχή να κάνετε αυτό που σε προηγούμενες εποχές …θα γελούσαν με το που θα το ξεστομίζατε.

Σαν τί; θα αναρωτηθείτε… αλλά σας την έχω στημένη.

Στο FB status  του φίλου μου –παλιός μου συναγωνιστής blogger- του George Anagnostopoulos , (δείτε οπωσδήποτε το site του http://www.suit.gr/) που είναι εξαιρετικά έξυπνος άνθρωπος με τρομερό χιούμορ, με εξίσου τρομερές ιδέες για το μέλλον της εμπορικότητας του διαδικτύου, διάβασα λοιπόν στο status του που έλεγε για μια εταιρία ταξιδίων … το http://www.viva.gr/ που αν πάρεις απ’ αυτην ακτοπλοϊκό εισητήριο, πληρώνει η εταιρία το ταξί μέχρι το λιμάνι.

Ωραία ιδέα. Όχι faux δωρο, αλλά real…πρακτικό… Οποιος έχει πάει στο λιμάνι ξέρει τί λέω.

Σε μια δύσκολη εποχή για τα γραφεία ταξιδίων …σήμερα ο πιτσιρικάς κλείνει μόνος του τα εισητήρια του… βγαζει από τα έσοδα μια διαδρομή ταξί (που υποθέτω τοχει διαπραγματευτεί με κάποια εταιρία ταξί και κάνει το προϊόν του (site του) γοητευτικό, ελκυστικό… κάτι  τέτοιο στην εποχή που άλλαξε –που λέγαμε ντε παραπάνω- μπορεί να σε κάνει από πλούσιο μέχρι συγκλονιστικά πλούσιο… δείτε π.χ. τελικά τι έγινε με τον ιδιοκτήτη του Facebook, που το site του έγινε ελκυστικό… γοητευτικό.

Μου άρεσε λοιπόν και πήρα τηλέφωνο τον Γιώργο, καθώς ήμουν σίγουρος ότι το viva.gr ήταν πελάτης του και η ιδέα δική του.

-Όχι ρε …μου λέει… είναι των παιδιών που έχουν  το site… ένας-δυο απ’ αυτούς είναι φίλοι μου…

Προσέξτε λοιπόν τώρα κάποιος που έχει έχει επαγγελματικό ενδιαφέρον για το internet, διαφημίζει στη σελίδα του μιαν εταρεία που ΔΕΝ είναι πελάτης του, αλλά επειδή ο ιδιοκτήτης της είναι φίλος του. Εγώ πουμαι φίλος του Γιώργου και που εμπιστεύομαι την αισθητική του, γράφω στο blog μου και σεις το διαβάζετε… πολλοί/ες από σας –αν όχι όλοι- θα πατήσετε το link για να πάτε να δείτε τί μας λέει αυτός ο Αντώναρος… αν η ιδέα είναι όντως καλή την επόμενη φορά που θα θέλετε να πάτε ταξίδι , είναι σίγουρο ότι θα μπείτε στο site για να δείτε τι πρσφέρει. Και όλα αυτά για μια ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ. ..

Στη δουλειά σας λοιπόν πρέπει να έχετε μια καλή ιδέα.

Να τολμήσω κάτι;

Ακούστε τους νεότερους. Αυτούς που δεν έχουν εμπειρία, αλλά μόνο καθαρή ματιά προς το μέλλον, καθώς ο κώλος τους δεν έχει βραχεί από το προηγούμενο μοντέλο, που όπως είπαμε τέλειωσε. Οι σημερινοί 20ρηδες ξέρουν ποιος είναι Γκορμπατσωφ, επειδή μπορούν  να το βρουν στο google.

Αυτός (καλε όχι ο Γκορμπατσώφ!!!) μπορεί να σου πει, τί θα ήταν έξυπνο να κάνεις για το μέλλον της δουλειάς σου… δλδ για να φέρεις χρήματα να περάσετε καλά η γυναικούλά σου, το μωρό και συ…

Να σας πω κι άλλο παράδειγμα, που πάλι είδε η Ολιβ στο status του Γιώργου για το www.emanaviko.gr… πoυ σου φέρνει φρούτα σπίτι και που το 2% της αξίας της  παραγγελίας πηγαίνει στο «Χαμόγελο του Παιδιού»…

Παρήγγειλε η ολίβια… λαχανικά και ψρούτα… ηρθαν στην ώρα τους, ήταν  φρέσκα, ήταν συσκευασμένα και κόστιζαν φτηνά… Μετα από 2 μέρες προσέξαμε ότι δεν είχε έρθει ένα πεπόνι.

-Γράψτους ένα μαιλ….της λέω.

Τους γράφει ένα σαν ναταν η Αθηνά και διαμαρτυρόταν που δεν είχε το πεπονίνι της..

Δεν περνούν 5 λεπτά… και κτυπά το τηλέφωνο, (που προφανώς η Ολιβ είχε δώσει στο mail… Eίναι Κυριακή… το σηκωνω… μια ανδρικη φωνή ζητά ευγενικά… την Αθηνα… Τωρα που το σκέπτομαι είναι ο πρώτος αρσενικός που ζήτησε την κόρη μου στο τηλέφωνο.

Βάζουμε τα γέλια. Δεν ακούγεται νεαρός… μου εξηγεί ευγενικά ότι προφανώς το πεπόνι έπεσε καπόυ στη διαδρομή και θα φροντίσει να μας στείλει άλλο.

-Ε, καλά Κυραική είναι λέω…αφήστε από Δευτέρα.

-Όχι δικό μας λάθος…τώρα θα σας το στείλω.

Πράγματι σε μια ώρα κτυπάει το κουδούνι και ανεβάζει  το πεπόνι στο διαμέρισμα ένας νεαρός. Φυσικά έχω εντυπωσιασθεί… δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα αντιδρούσε έτσι ο Οίκος Cartier σε δικό του λάθος.

-Με σας μίλησα στο τηλέφωνο; ρωτάω.

-Όχι, με τον πατέρα μου.

-Δικός σας είναι το site;

-Mάλιστα! Δική μας!

-Και η ιδέα;

-Δική μου… είχαμε κάνει ένα study με τέτοια θεματολογία  στο Πολυτεχνείο και σκέφτηκα να το εφαρμόσω στο μανάβικο του πατέρα μου… (νομίζω ότι μου είπε στην Κεντρική Λαχαναγορά)….

-Καληνύχτα!

-Καληνύχτα!

Ωπ τι έγινε; Η ίδια πάλι διαδρομή… το είδε ο Γιώργος –ούτε αυτός είναι πελάτης του…έχω αρχίσει και ανησυχώ- ψώνισε και το το έβγαλε στο status του, τόδε η Ολιβ της άρεσε η ιδέα, ψώνισεκαι εκείνη έγραψε στις μανούλες… το ίδιο κι εγώ… Μερικοί που είτε μισούν να κουβαλάνε οπωρολαχανικά σπίτι, είτε επειδή είναι άρρωστοι… είτε πειδή ξέχασαν να πάρουν του μωρού, είτε επειδή τους άρεσε η ιδέα… θα μπούν στο www.emanaviko.gr

Καλημέρα καινούργια εποχή.

Γιατί; Για δυο κύριους λόγους: Το παιδί πήγε στο Πολυτεχνείο, ας υποθέσουμε ότι σπουδασε Ηλεκτρολόγος-Μηχανολόγος. … (δεν έχω ιδέα)… πού να βγάλει σήμερα χρήματα;… μα δεν θέλει να μείνει και στο μαναβικο… αλλά δεν έχει άλλη λύση… και τι κάνει; Μεταφέρει τη γνώση που απέκτησε στο Πολυτεχνείο και κάνει τη μαναβική εξαιρετική ιδέα.

Αυτό είναι το ένα.

Το άλλο και σημαντικότερο είναι ο πατέρας.

Αγνοώ την ιστορία, αλλά στοιχηματίζω ότι κάπως έτσι είναι: Δουλεύει σαν χαμάλης για να πάει το παιδί του στο Πολυτεχνείο… γιατί; Για να έχει μια καλύτερη ζωή… να γίνει επιστήμονας… και ξαφνικά ο ΓΑΠ αρχίζει τα γκομενιλίκια με το ΔΝΤ… προς το παρόν πάνε τα όνειρα περίπατο… στο διαταύτα… ο νεαρός  θα δουλέψει στο μανάβικο… Μα αυτό δεν ήταν το δικό του όνειρο, αλλά ούτε του πατέρα του… και τότε γίνεται αυτό που σας λέω: ο παλιός (ο πατέρας δλδ) ακούει, βλ. ΑΚΟΥΕΙ τι του λέει ο νεότερος… ο γιός του… και τότε η εμπερία μπλέκει με την καθαρή νεανική σκέψη και το αποτέλεσμα είναι ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ.

Οι πολλοί πλούσιοι έγιναν πλούσιοι, σχεδόν πάντα σε εποχές ύφεσης, επειδή είχαν ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ…

Η στιγμή είναι ευκαιρία.

Αν την δείτε ως καταστροφή θα χάσετε το πολύτιμο μομέντουμ…

Καλημέρα σας!