Ένα 16χρονο κορίτσι, την κοπανάει το βράδι από το σπίτι του, συναντά δυο νεαρούς, την ποτίζουν αλκοολ, λυποθυμάει, την κακοποιούν σεξουαλικα, την πάνε στο Νοσοκομείο μετα από λίγες ώρες παθαίνει.
Ολο αυτό το απόλυτα λυπηρό γεγονός, έχει και ένα θετικό σημείο:
Κάνοντας βόλτα αυτή η πραγματική ιστορία στο internet όπου βέβαια τη διάβασαν ολες οι 16χρονες… θα αναγκάσει μερικές απ’ αυτές (νομίζω πολλές) να πιούνε σήμερα το βράδυ ένα ποτό λιγότερο, ή να έχουν δεύτερη σκέψη όταν είναι έτοιμες να την κοπανήσουνε 3 το πρωί από την κρεββατοκάμαρά τους.
Ξέρετε, η μικρή Στέλλα… δεν πρωτοτύπησε.
Ξέρετε όταν ήμουν κι εγώ ένα μόλις χρόνο μεγαλύτερος από την Στέλλα, το΄σκαγα από το σπίτι μου με τον ίδιο κι απαράλλαχτο τρόπο, και συναντούσα τον φίλο μου τον Γιώργο Βαξεβανάκη., ο οποίος το’χε σκάσει από το δικό του με μια μικρή πρόσθετη θανατερή λεπτομέρεια, οδηγώντας (χωρίς δίπλωμα) το φτιαγμένο αυτοκίνητο του μεγάλου του αδελφού… το τι μαλακία κάναμε στην παραλιακή λεωφόρο…μόνο που το θυμάμαι ιδρώνω… το γεγονός ότι καταφέραμε να μην σκοτωθούμε ή σκοτώσουμε καμμιά 30αριά ήταν κατόρθωμα και ερωτική διάθεση της τύχης προς εμάς…
Εχω όμως φίλους που δεν τα κατάφεραν…
Ακριβώς όπως η Στέλλα.
Από την αρχή ένιωσα πολύ μεγάλη λύπη γι΄αυτην κοπελίτσα.
Διάβασα το Page που φτιάξανε οι φίλοι της και είδα για μια ακόμη φορά, ότι ο πόνος δεν έχει ούτε ηλικία, ούτε πρωτοτυπία, ούτε κανούργιο γράψιμο… είτε γκρικλις, είτε με type που μόνο τα παιδιά ξέρουν να γράφουν, είτε με κεφαλαία ελληνικά το μήνυμα ήταν ΕΝΑ: Καλό ταξίδι!
Αν δεν δραπετεύσει ένα παιδί 16χρονο παιδί από το σπίτι του, ποιο θα δραπετεύσει; Το 45χρονο από τη μαμά του; Στη μία περίπτωση το αίμα βράζει… στην δεύτερη θέλει επειγόντως ψυχίατρο) Μπορεί να μην μας αρέσει (εννοώ αυτοί που πλέον δεν δραπατεύουμε), αλλά παραμένει γεγονός.
Πολλοί μου λένε ότι θα μάθω πολλά πράγματα στην Αθηνά. Μπαααα… δεν νομίζω… αυτά που πραγματικά θα πρέπει να της μάθω εγω…δεν τα ξέρω ούτε ο ίδιος, αφού δεν έχω ξαναϋπάρξει μπαμπάς.
Πώς μπορώ να ξέρω τι θα νιώσω, αν ανοίξω μετά από 14 χρόνια στις 8 το πρωί την κρεββατοκάμαρα της και αυτή να μην είναι ΕΚΕΙ… και επίσης να μην ξέρει κανείς πού στο διάολο είναι…
Δεν θα το κάνει η Αθηνά μου;
Μπαααααα… και τα γονίδια που όλοι λέτε θα κληρονομήσει;… ελπίζουνε ας πούμε να κληρονομήσει το ταλέντο τους παππούς της να σκιτσάρει…. Αλλά δεν μας περνά από το μυαλό, ότι μπορεί να κληρονομήσει και τη διάθεση του μπαμπά της να δραπετεύει… και από ο,τι ξέρω μια χαρά ψιλο-δραπέτευε και η Ολιβ… Μη λέμε ό,τι θέμε…
Σκέφτηκα λοιπόν αμέσως αυτούς τους γονείς… που δέχτηκαν το πιο ακατάλληλο τηλεφώνημα από το Νοσοκομείο. Τι κάνει η αδρεναλίνη σου; Η πίεση στον εγκεφαλό σου; Η ΜΑΥΡΗ λύπη που εμφανίζεται σαν black out;
Γι’ αυτό λέω… αυτό το τρομερά στενάχωρο συμβάν της Στελλίτσας, έχει ένα θετικό: Μια πιτσιρίκα σήμερα το βράδι θα πιεί 3 ποτά λιγότερα…
Είμαστε θυμωμένοι με τους πολιτικούς. Αλλά βασικά είματε θυμωμένοι μαζί τους για ανώδυνα πράγματα:
Κόβουν τον 14ο μισθό.
Εχουμε ανεργία.
Μα τι λέμε τώρα… αυτά είναι επίκτητα πράγματα… Μισθός…ανεργία…
Βασικά πρέπει να είμαστε θυμωμένοι μαζί τους, που δεν έχουμε ένα σύστημα υγείας (ο,τι και να σημαίνει αυτό)που θα βοηθούσε σήμερα (ενδεχομένως) να ζούσε η Στέλλα….
Βλέπω μετά μανίας Γκρέις Ανάτομι…
Αν το παρακολουθείτε και σεις… πείτε μου ειλικρινά… αν έμπαιν εσε εκείνο το Νοσοκομείο η Στέλλα, αντί σ’ αυτό του Ρεθύμνου…υπήρχε περίπτωση…έστω και μία στο 1.000.000 η δρ. Μπέιλι να μην είχε ενημερώσει αμέσως τους γονείς της και δεύτερον να μην είχε κάνει ό,τι καλύτερο (δλδ το τέλειο) για να μη χαθεί η ζωή αυτού του αγγελουδιού; Ναι, φυσικά θα μπορούσε να είχε χαθεί… αλλά 99 στις 100 φορές η Δρ. Μπέιλι θα είχε κάνει αυτό που όφειλε να κάνει.
Φταίνε οι Ελληνες γιατροί;
Όχι… υποθέτω ότι έτσι αντιμετωπίζουν όλα τα λυποθυμα από το αλκόολ 16χρονα που τους φέρνουν κατά καιρούς… όλα ξεμεθάνε και κουτσα στραβά πάνε σπιτάκια τους…. Όπου οι γονείς τους είοτε αδιαφορούν είτε τις κάνουν μπλε στο ξύλο…. Απλώς η Στέλλα πέθανε.
Λοιπόν για να γίνω κατανοητός.
Δεν με νιάζει να’μαστε φτωχοί όταν η Αθηνά θαναι 14… εννοώ δεν με νιάζει, αν είναι να το συγκρίνω : με ότι ενδεχομένως (πού το ξέρω εγώ ότι δεν θα την κοπανήσει και εκείνη; ή παίρνω το μάθημα ή δεν το παίρνω… ε;) και ότι θα πιεί, ο,τι πίνεται (εκίνη την εποχή)… και την πάνε στο Νοσοκομείο και εκεί «λειτουργήσει» το ελληνικό σύστημα υγείας…
Όχι προτιμώ να μην έχω να πληρώσω το ρεύμα, από το να ξέρω ότι αν το παιδί μου ή γυναίκα μου πάθουν κάτι, να μπορέσουν να τους βοηθήσουν (με τον καλύτερο δυνατό τρόπο) στο όποιο Νοσοκομείο της Ελλάδας και αν πάνε…
Γι’ αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ είμαι θυμωμένος με τους πολιτικούς.
Είπε ο Μεϊμαράκης ότι «δεν μ’ ενδιαφέρουν τα οφίτσια… μου αρέσει η πολιτική!»… Αποφεύγω την εύκολη ειρωνία που τρώει τα δάκτυλά μου πάνω στο keyboard… και ρωτάω με τη σειρά μου;
-Η πολιτική; Ποια πολιτική; Ξοδέψαμε ένα σκασμό λεφτά για να πάρουμε δυο υποβρύχια που γέρνουν και Απάτσι που πέφτουν σαν σπουργίτια σε εγκεφαλικό επεισόδιο. Με αυτά τα λεφτά θα είχαμε φτιάξει κάτι στην υγεία… ξέρω γω 1-2 μικρά, καλά Νοσοκομεία… αντ’ αυτού «θωρακίσαμε» τη χώρα, μπας και μας την πέσουν οι Τούρκοι ώστε να τους την πέσουμε και μεις με υποβρύχια που γέρνουν και με Απάτσι κωλοτούμπες;
Αλήθεια το θέμα είναι αν έκλεψε ή όχι ο Τσοχατζόπουλος, αν το καταλαβε ο Μείμαράκης ή αν ο Καρατζαφέρης πίεζε… Αλήθεια πιστεύετε ότι αν αύριο το παιδί σας βρεθεί στη θέση της Στέλλας στο Νοσοκομείο… αλήθεια θα αναρωτιέστε γιατί δεν μιλάει ο Καραμανλής και αν τα spreads είναι χαμηλά ή ψηλα… ή ότι το συγκεκριμένο Νοσοκομείο που ΕΤΥΧΕ να υποδεχθεί την 16χρονη Στέλλα σας, δεν θα είναι επαρκώς εξοπλισμένο, οι γιατροί μπορεί να μην είναι ειδικοί και το σπουδαιότερο να μην θεωρήσουν υποχρέωση τους να σας ειδοποιήσουν;
Για πηγαίνετε να ρωτήσετε τους γονείς της Στέλλας και μετα τα ξαναλέμε.
Κλέψε ρε πούστη… μαζί σου… κλέψε μέχρι να σκάσεις στη Μύκονο… όμως πάρε Υποβρύχια που ΔΕΝ γέρνουν.
Κλέψε στον εξοπλισμό του Νοσκομείου… κλέψε και λίγο πιο πολύ… όμως εξόπλισέ τα…
ΥΓ. Μιλούσα με μια φίλη μου μαμά για το συγκεκριμένο θέμα και τη ρώτησα: Αν η μικρή σου κόρη έσπαγε το πόδι της και την πήγαινες εσπευσμένως στο ΚΑΤ, την ώρα που θα την πέρνανε οι γιατροί…δεν θα προσευχόσουν αυτοί οι άνθρωποι να ξέρουν καλα τη δουλειά τους και ότι έχουν όλα τα βοηθήματα για να την κάνουν, ώστε να γίνει καλά το ποδαράκι της μικρής;
-Φυσικά αυτό θα προσευχόμουν… μου είπε ατάκα.
-Το θέμα δεν είναι προφανώς θέμα προσευχής ε;
-Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα… έχεις δίκιο.