κορούλα μου, χρόνια ΜΑΣ πολλά!

edited by Olivia

Σήμερα η Αθηνά μου, έγινε ενός έτους.

Αν αυτή την υπέροχη πρόταση την πασπαλίσω με αρκετό εγωισμό θα μπορούσα να την πω κι έτσι:

Σήμερα έγινα ενός έτους πατέρας.

Σ΄αυτόν τον χρόνο η Αθηνά έμαθε να τρώει, να πίνει, να αγκαλιάζει,να χαμογελά, να αγνωρίζει, να προτιμά, να επικοινωνεί, να διεκδικεί, να συμφωνεί, να διαφωνεί.

Χρειάστηκαν μόλις 365 μέρες για να μάθει όλα αυτά τα τρομερά πράγματα, που βασικά θα χρωματίσουν ανεξίτηλα τη ζωή της.

Το ερώτημα είναι τι έμαθα εγώ σ’ αυτά τα πρώτα μου πατρικά γενέθλια.

Δεν θα μπώ στην ευκολία να σας αραδιάσω μερικά ρήματα… θα το κάνω κι αυτό, αλλά καταρχάς πρέπει να σας εξηγήσω πόσο… ευκολο ήταν, παρ’ όλο που τα δικά μου «ανεξίτηλα» χρώματα είχαν γίνει πια ένα με το εξωτερικό και εσωτερικό πετσί μου.

Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή.

Πολλές φίλες μου αναγνώστριες των κειμένων, των φωτογραφιών και των video μου με … χαϊδεύουν. Θαυμάσιος πατέρας, πόσο τυχερή είναι η Αθηνά κ.λ.π.

Νομίζω (αν και πιστεύω πως «αν η μετριοφροσύνη ήταν προσόν, νάστε σίγουροι/ες ότι θα την είχα») ότι με παραχαϊδεύουν για κάτι που στην ηλικία μου είναι σχεδόν αυτονόητο. Από την άλλη αδικούν πατεράδες, που η ζωή, η ηλικία, η εμπειρία τους δεν τους αφήνουν να είναι τόσο cool όσο ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ  είμαι εγώ…

Πόσο δύσκολο ήταν για μένα να αφωσιωθώ στην κόρη μου;

Τι να’κανα δλδ; Να τρέχω κάθε βράδι στα clubs και να παριστάνω τον Πέτρο Κωστόπουλο; Να ψάχνω να βρω δικαιολογίες στη γυναίκα μου για να αργώ να γυρίσω σπίτι; Να ενδιαφέρομαι τί κανούργιο θα αγοράσω; Ή να (συνεχίσω) να αδιαφορώ για το αύριο, να καίγομαι για το τώρα και να είμαι κολλημένος στο χθές.

Για μένα η κόρη μου είναι παράθυρο, είναι διάδρομος απογείωσης, είναι διαβατήριο για μια ακόμη νεότητα (ευχαριστώ τη ζωή γι’ αυτό).

Πόσο μπορεί να ισχύσει αυτό για έναν άνδρα ετών π.χ. 32  ή πολύ περισσότερο, ετών 25; Ας μην τους αδικούμε και φυσικά ας μην το παραεκτιμούμε στην δική μου περίπτωση.

Για μένα ή Αθηνά ήταν θείο δώρο, για εκείνους ο γιός ή η κόρη τους είναι φυσικό επακόλουθο. Προφανώς και δεν μιλάω για την αγάπη… αυτή είναι ίδια πάντα για όλους (εξαιρούνται οι κρετίνοι). Είμαι σίγουρος γι’ αυτό.

Ενας νεαρός άνδρας είναι ακόμα σε κεκτημένη ταχύτητα (και μάλιστα σε κατηφόρα) να ανακαλύψει (βλ. ρουφήξει) τον κόσμο. Το γνωρίζω από πρώτο χέρι. Εγώ τον είχα (σχεδόν) ανακαλύψει… Μόλις είχα ξαπλώσει στον καναπέ μου και τον απολάμβανα… σας διαβεβαιώνω ότι είναι (αν και είναι υποχρεωτική εμπειρία) εξαιρετικά βαρετό και αντιπαραγωγικό.

Αλοίμονο στον νεαρό αρσενικό που δεν μπορεί να πάει με τους κολλητούς στο γήπεδο, που δεν ανησυχεί για την καριέρα του, που δεν έχει την ανάγκη να χλιμιντρίσει αναμεσα στα θηλυκά, που δεν έχει την ανάγκη να ανοίξει την πόρτα και να δραπετεύσει έστω και για λίγο.

Η ζωή είναι πλανεύτρα γκόμενα. Μπροστά της η Κίρκη μοιάζει με παρθενώπη συμμαθήτρια. Παιδιόθεν  είμαι υπέρ του Δούρειου Ιππου της Ιλιάδας και κατά του Οδυσσέα που έβαλε ωτασπίδες για να μην ακούει τις Σειρήνες στην Οδύσσεια.

Και ξαφνικά η Αθηνά (και η Ολιβ βέβαια… αυτά πάνε μαζί) μου άλλαξε την κοσμοθεωρία. Μια κοσμοθεωρία που θα είχε αρχίσει να γίνεται γραφική και δακτυλοδεικτούμενη.

Θα μπορούσα (μπορώ) να κάτσω για όλα τα χρόνια που θα ακολουθήσουν δίπλα στην κόρη μου. Δεν το εννοώ σχηματικά. Δεν το συστήνω όμως σε έναν νεαρό άνδρα.

Δεν κάνει τους ανθρώπους  καλούς γονείς ΜΟΝΟ η αγάπη προς το παιδί… τουλάχιστον όχι από μόνη της… Καλούς γονείς τους κάνει φυσικά αυτή η αγάπη (που είναι ενστικτώδης), αλλά και η αγάπη προς τους ίδιους τους εαυτούς τους.  Και για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει εσωτερική πληρότητα… και το υλικό που μας γεμίζει είναι ο χρόνος και η εμπειρία.

Γιορτάζω σήμερα τα πρώτα μου γενέθλια ως πατέρας.

Γιορτάζω το γεγονός ότι η Αθηνά είναι εδώ στην αγκαλιά μου… με κοιτάει στα μάτια, μου σκάει το χαμόγελο που μου κλέβει την καρδιά, αλλά ταυτόχρονα επιβεβαιώνει όλα αυτά που έζησα όταν εκείνη δεν υπήρχε ούτε καν σαν υπόνοια.

Λοιπόν ΜΑΝΟΥΛΕΣ εν κατακλείδι:

Δώστε χώρο στους άνδρες σας για να ολοκληρωθούν…

Θα μείνετε έκπληκτες για το πώς θα σας σας το ανταποδώσουν ως σύζυγοι και ως πατέρες.

Χρόνια μου πολλά.

Χρόνια σου πολλά Ολιβ μου.

Χρόνια σου πολλά Αθηνούλα!

Η Αθηνά, το ακτινίδιο κι εγώ!

Η δυστυχία της κότας!

Πριν από μερικά χρόνια κάθομαι σε ένα παγκάκι έξω από το μετρό στην πλατεία Συντάγματος και με την camera μου φωτογραφίζω κόσμο… βασικά γυναίικες…όχι αυτές που μπαινοβγαίνουν, αλλά αυτές που έχουν ραντεβού… καθώς εκεί είναι φοβερό meeting point.

Δεν είναι η πρώτη φορά που πάω… Πήγαινα πολύ συχνά  γιατί μου’χει κάνει φοβερή εντύπωση, πώς τόοοοοοοοοοσο πολλές κουκλάρες περιμένουν …περιμένουν…, περιμέεεεεεεενουν…. τον αγαπημένο τους, που 9 στις 10 φορές είναι ένας χάλιας και μισός…  Τις στήνουν κανονικά, αλλά εκείνες ποτέ δεν διαμαρτύρονται…αντιθέτως, με το που ξέρει ότι φτάνει (την έχει ειδοποιήσει με το κινητό… βγήκα… σε δυο λεπτά είμαι εκεί), αλλάζει κ τη στάση του κορμιού της, σιάχνεται all over, μέχρι που κάνουν και δοκιμές (αλήθεια σας λέω) στο χαμόγελο… Εχω πάει πολλές φορές… ούτε μία φορά δεν διαμαρτυρήθηκε καμμιά κουκλάρα…

-Δεν πειράζει που άργησες 45 λεπτά μωρό μου….  Είχα το βιβλίο μου μαζί…  σιγά που διάβασε.. με την κολλητή της μίλαγες το κινητό βρίζοντας τον παπάρα που αργούσε….

Μια φορά εκεί που φωτογράφιζα ήρθε και κάθισε δίπλα μου ένας παππούς… πολύ παππούς….

-Τωρα τους περιμένουν αυτές… ε; μου είπε ξαφνικά.

Τον κοίταξα κατεβάζοντας την camera….

-Είναι δυνατόν να τραβήξεις την προσοχή του αρσενικού, αν τον περιμένεις; συνέχισε και μετα δεν ξαναμίλησε μέχρι που έφυγε αθίρυβα όπως είχε έρθει.

Δεν φαντάζεστε πόσες κουκλάρες έχω δει να περιμένουν τον λεγάμενο… οσο πιο πολύ αργεί ναρθει τόσο πιο σίχαμα είναι… 4 στους δέκα έχουν αθλητική εφημερίδα κάτω από τη μασχάλη… οι υπόλοιποι 4 είναι  χέσε μέσα Πολυχρόνη που δεν γίναμε ευζώνοι και οι υπόλοιποι 2 «δεν ξέρω, δεν απαντώ»

Τι έγινε κορίτσια;

Δεν μπορεί και οι δέκα χάλιες να είναι επιπέδου Woody Allen; Που σας τρέλλανε με την προσωπικότητά του…. Η μασχάλη τους λέμε μυρίζει αθλητική εφημερίδα…. Φαντασθείτε πώς μυρίζει η εφημερίδα.

Δεν μπορεί επίσης να είναι οι υπόλοιποι φλούφληδες μηχανές του σεξ… Πολλοί μπούληδες έστηναν τις κουκλάρες… σας μιλάω για πολλούς μπούληδες με κόκκινα μαγουλάκια και άγαρμπες κινήσεις…. Έστηναν τις κουκλάρες οι μπούληδες; Και αυτές περίμεναν κάνοντας πρόβα το καλό τους χαμόγελο…

Οι γυναίκες πρέπει να παντρευτούν οπωσδήποτε. Μιλάμε για προαιώνια λύσσα κακιά… Για να γίνει αυτό προϋποθέτει σχέση… κάνουν λοιπόν σχέση… και μετα παντρεύονται τον μπούλη που δεν το ονειρευότανε ούτε μόνος του στο ντους….

Και ξαφνικά μένουν μόνοι…οι δυό τους… και ο μπούλης παύει να φορά το σιδερωμένο Τα-shirtάκι της μαμάς του και κυκλοφορεί τρίβωντας τα τέτοια του έξω (;) από το μπόξερ… και το επόμενο στάδιο είναι να πάψει να προσέχει πόσο κούκλα παντρεύτηκε… και μετά κάνει παιδί μαζί του… και εκείνος την παραμελεί 2 φορές… Θα γίνει καλός πατέρας;

Μμμμ δύσκολο… ξέρετε γιατί; Επειδή αυτός και αυτή δεν ερωτεύτηκαν ποτέ… γιατί; Επειδή εκείνη έπρεπε οπωσδήποτε να παντρευτεί.

Εχω δεκάδες φίλες που θαυμάζω, είναι όμορφες, είναι ικανές, τάχουν όλα και όμως επιμένουν: Θα μας γνωρίσεις κάποιον; Πλήν του Χατζηνικολάου που του γνώρισα την Κατρίτση…δεν έχω γνωρίσει ποτέ γυναίκα σε άνδρα και ανάποδα.

Βλέπεις τις φωτό τους στο FB και 8 στις 10 φορές τον αγκαλιάζει εκείνη και εκείνος στέκεται ακίνητος… λες και είναι φωτογραφία ταυτότητας.

Αν μπροστά στον φακό δεν αγκαλιάζει, σκέψου τι κάνει στο σαλόνι μπροστά στην τηλεόραση, ξύνοντας όπως είπαμε μέσα ή έξω από το μποξεράκι….

Όχι, δεν θα γίνει καλός μπαμπάς, γιατί απλούστατα η μαμά θα είναι πυρ και μανία μαζί του….

Κάποτε έγραψα ότι βαριέμαι τις ανδρικές παρέες, γιατί δεν θέλω καθόλου να πώ σε έναν φίλο μου πώς θα κατάφέρει να πηδήξει ένα γκομενάκι , ενώ μ αρέσει πολύ να λέω στις γυναίκες τι να κάνουν για να μην της φτύνουν οι άνδρες;»

Αμέσως πήρα πολλά feedback τύπου: Αχ ναι Μάνο μας πές μας πώς θα το καταφέρουμε αυτό!»

Ακούστε:

Σε μας τα αρσενικά δεν μας αρέσει η κότα… άντε να φάμε κανένα πιάτο, το μεσημέρι άμα δεν έχουμε άλλη επιλογή….

Και όλες οι γυναίκες που ξέρω που είναι δυστυχισμένες είναι κότες. Και ναι ο άνδρας τους δεν είναι καλός πατέρας… επειδή απλούστατα η ατμόσφαιρα επηρρεάζει το παιδί.

Γνωρίζω γυναίκες αστέρια που είναι παντρεμένες με ογκόλιθους της προς και από αδιαφορίας… και όμως τρέμουν μην τους χάσουν.

Για να γίνεις πατέρας και να καμαρώσεις για το θαύμα της φύσης πρέπει να το δεις αυτό το παιδί, ως καρπό δυο ανθρώπων που αγαπάνε, θαυμάζουν, λατρεύουν πολύ ο ένας τον άλλον. Να λές όταν πάει 7 ετών… έχει η μύτη του μπαμπά του…και να λάμπει το προσωπό σου και όχι να λες «ευτυχώς που πήρε τα δικά μου μάτια».

Όταν  με πλησιάζει καμμιά μαμά (τώρα που ξέρω πολλές λόγω  της Ολίβιας) με το μωρό τους αγκαλιά και θέλει να μου το συστήσει… να μου το δώσει αγκαλιά… το πρώτο που παρατηρώ είναι αν βλέπει με καμάρι τον άνδρα της και μοιράζεται μαζί του τη χαρά…

Γελάω που χρησιμοποίησα το κλισέ «καρπός του έρωτα»… Υπάρχουν μερικά κλισέ που είναι αποστομωτικά.

Όχι, δεν φταίμε εμείς οι άνδρες που είμαστε συχνά πυκνά πολύ μαλάκες. Οι γυναίκες φταίνε που τους δίνουν το δικαίωμα.

Με την απελευθέρωση του σεξ πριν από μισό αιώνα, η αλήθεια είναι ότι υπέθεσα ότι επιτέλους η γυναίκα θα διαλέγει το συντροφό της… δεν υπολόγισα βλακωδώς, ότι η απελευθέρωση θα φέρει την μείωση του ενδιαφέροντος του αρσενικού…  πριν από 35 χρόνια όταν ήταν ανοικτό ένα περισσότερο κουμπί στο πουκάμισο της όμορφης συμμαθήτριας…παρα λίγο να παθαίναμε εξώφθαλμο βρογχοκήλη… σήμερα η όμορφη της τάξης αδιαφορεί γενικώς για τα κουμπιά… και κανείς δεν της δίνει σημασία…. Ουπς το ενδιαφέρον έπεσε απότομα… άρα δεν επιλέγουν τους άνδρες τους επειδή απλούστατα αυτοί ψιλοαδιαφορούν… και έτσι διαλέγουν τον πρώτο που θα κάτσει…

Καθώς αγκαλιάζεις το παιδί σου, όταν ο πατέρας είναι π.χ. στη δουλειά… στο ζούληγμα που του κάνεις του μωρού, πρέπει να σφίγγεις νοερά και τον απόντα πατέρα… και το ανάποδο πρέπει φυσικά να γίνεται και με τους πατεράδες….

Αν αγκαλιάζεις το παιδί και σου την σπάει η μάνα του επειδή ποτέ δεν την αγάπησες πραγματικά… η αγκαλιά μπορεί να γίνει και μέγγενη.

Δεν μπορώ να σας το πω διαφορετικά…το γυροφέρνω τόση ώρα… χάθηκε η κάβλα… και φιλοσοφικά και πρακτικά…

Από τη στιγμή που οι γυναίκες παραχώρησαν το θέμα της επιλογής … χάθηκε η κάβλα και μαζί και η μπάλα.

Το «γνωρισέ με σε κάνενάν φίλο σου» από μόνο του δεν έχει κάβλα.

Αφού με ρωτάτε λοιπόν…

Σταματείστε να’στε κότες…

Μετατραπείτε σε κάποιο πιο καβλέ πτηνό.

Προτιμείστε κάτι προς φλαμίνγκο και αν είναι δυνατόν αποφύγετε τον κόνδωρα.

ΥΓ, Όχι δεν θαθελα η Αθηνά μου να γίνει κότα.

μου μοιάζει;

Με φάγανε.

Με το που γεννήθηκε η Αθηνά μας, με φάγανε:

-Σου μοιάζει.

-Ολόφτυστη εσύ είσαι!

- Η Ολίβια κοιμότανε;

Και άλλα τέτοια, που σας διαβεβαιώνω, ούτε με ακούμπησαν, αλλά ακόμα πιο πολύ…δεν το έβλεπα.

Για να είμαι ειλικρινής, ο άμεσα ενδιαφερόμενος είναι ο τελευταίος που μπορεί να δει αυτού του είδους τις ομοιότητες.

Πιθανότατα η κόρη μου να μου μοιάζει… έλα όμως που με αφήνει παγερά άδιαφορο. Αστε που δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι είναι καλό χαχαχαχαχαχα για το παιδί να μου μοιάζει. Κάθε φορά που τη βλέπω στην αγκαλιά της μαμάς της (συνεχώς δηλαδή) βρίσκω ότι είναι ολόφτυστες.

Όταν είμαστε οι δυό μας βλέπω ένα μωράκι με έξυπνα ματάκια, όμορφα δακτυλάκια, όμορφα πατουσίνια, όμορφα χειλάκια… κ.λ.π. βλέπω την Αθηνά…

Μου το λένε άνθρωποι που μας πρωτοβλέπουν:

-ϊδια εσύ είσαι… και ενώ (θεωρητικά) θα έπρεπε να καμαρώνω, δεν μου λέει τίποτα. Απολύτως τίποτα.

Ξέρετε, δεν πιστεύω πολύ στην εξωτερική εμφάνιση των ανθρώπων. Ισως στη πρώτη εντύπωση… ΟΚ… μπορεί να παίζει ρόλο… όμως στη ζωή η «πρώτη εντύπωση» είναι (σχεδόν) πάντα εξαιρετικά επικίνδυνο πράγμα να την πάρεις στα σοβαρά.

Οι άνθρωποι μ αρέσουν (αν μ’ αρέσουν) στη δεύτερη ματιά και ακόμα πιο πολύ στη τρίτη. Το ίδιο μου συμβαίνει και με την Τέχνη, τη λογοτεχνία, τη γεύση, τη γνώμη του άλλου, τη μυρωδιά κ.λ.π.

Στη φύση τα μώρα πρέπει να μοιάζουν του μπαμπά τους… όχι για κοινωνικούς λόγους (είναι δικό μου), αλλά για να τα αναγνωρίζουν οι ίδιοι…  Αυτό (λένε) έρχεται από ποοοοοολύ παλιά… όταν οι αρσενικοί ζευγάρωναν με τα θηλυκά τους… έφευγαν για κυνήγι (να φέρουν τροφή) για μεγάλα χρονικά διαστήματα… και όταν επέστρεφαν έπρεπε να ξεχωρίζουν ποιο είναι δικό τους… Συμβαίνει π.χ. με τα λιοντάρια, που όταν αναλαμβάνουν την αρχηγία της φυλής, σκοτώνουν όλα τα μικρά πλήν των δικών τους… πώς να τα αναγνωρίζουν άραγε; Προφανώς με κάποιο τρόπο που μοιάζει με τον ανθρώπινο… και που εμείς οι άνθρωποι (στα λιοντάρια) δεν μπορούμε να διακρίνουμε…

Μα δεν μπορούμε να διακρίνουμε τις ομοιότητες (ή καλύτερα: τις διαφορές) ανάμεσα στους Κινέζους… Ετσι δεν είναι; Βασικά νομίζουμε ότι όλοι είναι (περίπου) ίδιοι… Υπόθέτω ότι καταλαβαίνετε, ότι το ίδιο νιωθουν και εκείνοι με μας. Το τι «μοιάζει» και το τι «δεν μοιάζει» είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση.

Η Αθηνά θα μου μοιάσει έτσι κι αλλιώς: Θα κληρονομήσει μερικά από τα προτερήματά μου και (δυστυχώς) μερικά (ελπίζω ελάχιστα) από τα ελαττώματά μου… όχι μόνο επειδή θα τα αντιγράφει επειδή τα μοστράρω εγώ… αλλά επειδή ήδη είναι γραμμένα στο DNA της.

Ναι, θα μ’αρεσε όταν μεγαλώσει να γελάσει με ένα κρυμμένο αστείο, με το οποίο θα γέλαγα κι εγώ… θα μαρεσε να της τραβάνε την προσοχή πράγματα που τραβάνε και τη δική μου.

Όμως δεν με νιάζει καθόλου που πήρε το χρώμα των ματιών μου ή το σχήμα του αγκώνα μου… Μεταξύ μας, προσεύχομαι κάθε βράδυ, που πάω να την τζουρτζουλέψω πριν κοιμηθεί να γίνει όμορφη σαν την μαμά της.

Μένω έκπλήκτος όταν βλέπω μπαμπάδες που κατεβάζουν τα μούτρα αμα τους πεις: «πωπωπωπωπω πόσο μοιάζει στην μαμά του… ή στην γιαγιά του… ίδιος ο παππούς του είναι!».

Τα χρωμόσώματα δεν είναι αλά καρτ… είναι αλητήρια και κάνουν βόλτες ανάμεσα στις γεννιές….

Τα παιδιά είναι παιδιά… δεν έχει καμμία σημασία σε ποιόν μοιάζουν. Καμμία απολύτως… διαφορετικά οι γονείς που υιοθετούν δεν θα αγαπούσαν τα παιδιά…

Αν όμως επιμένετε να σας πω…και αφού αφαιρέσω εντελώς τον εαυτό μου… θα ήθελα η Αθηνά να πάρει το ταλέντο του παππού της του Αρχέλαου, την καλή καρδιά της γιαγιάς της  της Ρένας, την αισιοδοξία της γιαγιάς της της Γεωργίας, την ψυχραιμία του παππού Αργύρη, το μυαλό της μαμάς της…

Ναι, θα  ήμουν πολύ ικανοποιημένος… γιατί ευτυχισμένος είμαι ήδη… κάθε φορά που μου χαμογελά.

H φυλή των σπαζαρχίδω!

Δεν μπορώ να σας το πώ διαφορετικά, γιατί θα χρειαστούμε μερικές σελίδες… αλλά σήμερα θέλω να σας γράψω για τη «σπαζαρχίδω»… η λέξη είναι σαφής και αποδίδει θαυμάσια την πραγματικότητα….

Είναι αυτή που στα κάνει να!

Ένα μεγάλο προσόν της γυναίκας μου, που με κάνει να την αγαπώ πολύ (συν πολλά άλλα βέβαια) είναι ότι ΔΕΝ είναι (δόξα τω Θεώ) σπαζαρχίδω… δλδ για να είμαι απόλυτα ακριβής : είναι σε μίνιμουμ επίπεδο…

Θα σας πω μια μικρή (τραυματική) ιστορία:

Eχω υπάρξει φανατικός ποδόσφαιρόφιλος… ξέρω πολλά από μπάλλα και όπου έυρισκα την ευκαιρία στην καριέρα μου έγραφα την γνώμη μου σε αθλητική εφημερίδα… και σήμερα που μιλάμε τη σκούφια μου πετάω… γουστάρω πολύ. Είμαι Παναθηναϊκός…έχω πάει σε προπονήσεις, έχει κυλίσει χιόνι μέσα από το γιακά μου στην πλάτη, έχω φάει βροχή, πείνες….κουβέντες ατέλειωτες με φίλους για τον Βάζελο…

Κάποια στιγμή (όπως συμβαίνει συχνά στη ζωή μου) στα-μά-τησα. Δεν ξαναπήγα… τι να σας πω!!! Βαρέθηκα … καθόλου για οπαδικούς λόγους… Απλώς  βαρέθηκα. …
Την εποχή όμως που ήμουνα στα ντουζένια μου… ο Παναθηναϊκός παίζει στο Τορίνο με την Γιουβέντους, για το Πρωταθλητριών… έχουμε παίζει περίφημα… προκρινόμαστε, αρκεί να μην φάμε γκολ… έχει 2 λεπτά να τελειώσει το μάτς… και εγώ το βλέπω από την  τηλεόραση μόνος μου, στο σπίτι της φιλενάδας μου της Κ. που ήταν ένα πολύ χαριτωμένο, έξυπνο, εύθυμο και από σπίτι κορίτσι.

Είναι στο δωμάτιο της και εγώ βλέπω το μάτς μόνος μου στο σαλόνι… καθισμένος σε μια καρέκλα στυλ Λουδοβίκου με ύφασμα γαλάζιο και μπαρόκ χρυσή πλάτη…ένα τραπεζάκι με τζάμι, επίσης της λουδοβίκιας λογικής , είναι μπροστά μου και ακριβώς από πίσω η τηλεόραση σε μια βιβλιοθήκη… που είναι χαχαχαχαχαχα τίγκα στουςθυρεούς…

Εχω κουλουριαστεί στην πολυθρονα και μάλλον τρώω το αθλητικό μου παπούτσι… έχω απομακρύνει το remote control μην καταλάθος το σβήσω, αλλάξω κανάλι… και άλλα τέτοια και παρακολουθώ χαμένος στον κόσμο μου… δηλαδή στην μπάλλα…… Μας πιέζουν, δοκάρια, κεφαλιές, τάκλιν… θέλει ακόμα ενάμιση λεπτό… Εχω καταπιεί ήδη το το μισό αθλητικό παπούτσι και ξαφνικά εμφανίζεται μεταξύ του τραπεζιού και της τηλεόαρσης…ΜΟΥ ΤΗΝ ΚΡΥΒΕΙ ΔΗΛΑΔΗ… η Κ. να με ρωτήσει αν της αρέσει το φόρεμα που είχε βάλει… στέκεται ανάμεσα σε μένα και το έπος του Παναθηναϊκού…. Ένα μαύρο φόρεμα …. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι φωναξα  
ΦΥΓΕ!

Εχουμε ακόμα 45 δευτερόλεπτα.

Η Κ. εκνευρισμένη κάθεται στην διπλανή πολυθρόνα Λουδοβίκου του ίδιους χρωματισμού.  Μένουν 40 δευτερόλεπτα… δεν είχα και χρονόμετρο εκείνη την εποχή… Και ΠΑΛΙ ξαφνικά… αντί να βλέπω το ματς…βλέπω μια κυρία να λέει κάτι σε μια εκπμπή… στην ΕΤ2.

Και μια φωνή από δίπλα μου να λέει κρατώντας το remote control.

-Αχ για να δούμε τι έχουν τα άλλα…

Σκεφθείτε, πόσο χρόνος χρειάζεται για να συνέλθεις…δλδ να τρελλάθείς… να καταλάβεις τι ακριβώς έγινε… να δωσει διαταγή ο εγκέφαλος στο μάτι -που γυρίζει- να βρει πού είναι το remote control …να ορμήσεις δίπλα…να το πάρεις από το ξένο χέρι… που φυσικά ΔΕΝ θέλει να στο δώσει και να βρεις (σε ξένο remote) που ΠΑΙΖΕΙ το ματς.

Ε, σ’ αυτό το χρονικό διάστημα δεν νομίζω να έχω πεί ποτέ πιο υβριστικά, ακρως προσβλητικά και υποτιμητικά γι αυτον πράγματα σε άνθρωπο. Συμπυκνωμένα, εμπνευσμένα χώρις ανάσα ανάμεσά τους…

Kαι την στιγμή που τόχω βρει το ξένο χέρι έρχεται από το πουθενά μου ταρπάζει και αλλάζει το κανάλι… ορμάω … γαργαλιέται χαχαχαχαχαχαχαχαχα και για παιγνίδι πετά μακρυά το remote πίσω από έναν ιδίας λουδοβίκιας λογικής και ασθητικής καναπέ, πράσινης όμως απόχρωσης που ανάμεσα σ αυτόν και τον τοίχο είναι μια βαρδιά κουρτίνα… τι χρώμα; Μπράβο το βρήκατε: μπέζζζζζζ.

Για να μην σας τα πολυλέω μέχρι να το βρω… να το βάλω στο σωστό κανάλι… το μάτς είχε τελειώσει….

Μια φωνούλα από πίσω είπε: «Χιχιχιχιχι πλάκα είχε!»

Μερικές γυναίκες …πολλές θα’λεγα… κάνουν λες και συναντούν  άνδρα για πρωτη φορά στη ζωή τους… Δεν πας στον άνδρα την ώρα που παίζει τάβλι με τους κολλητούς του, να τον ρωτήσεις με ξινό ύφος… « πήρες μπαμιες που σου’πα;»….

Μην τα ισοπεδώνουμε όλα….

Τα αρσενικά… όπως σε όλα τα θηλαστικα… έχουν τους φράκτες τους … που είναι εξαιρετικά ενοχλητικό να τους ξεπερνάς… και βασικά για ηλίθιους λόγους…. Αυτό λέγεται «σπαζαρχίδω!»

Είναι ακριβως το ίδιο με τον παπάρα που όταν η γυναίκα του μιλάει στο σαλόνι με την κολλητή της καπνίζοντας και πίνοντας καφέ σχεδόν  ψιθυρίζοντας  κάθεται στην παρέα τους…και λέει ιστορίες από τον στρατό.

-ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΣΕΣ ΑΚΟΜΑ ΤΟΝ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΔΕΗ; σου λέει η φωνή της γκόμενας καθώς είσαι στο μπάνιο, η οποία ΔΕΝ μένει στο σπίτι με τον συγκεκριμένο λογαρισμό.

Είναι απλούστατα σπαζαρχίδω.

Νομίζω ότι νομίζουν ότι το βρίσκουμε σέξυ…

Υποθέτω οι μαζοχιστές να την ακούνε… αλλά συνήθως του άνδρα αμα τους σπάς τα τέτοια , μαλλον δεν του πολύ-αρέσει και αν φέρει θυμό… που μπορεί ναναι σέξι…. Είναι μαύρος θυμός… αγανάχτηση…

Είναι απλό:

Όπως στις γυναίκες δεν αρέσει να τις αγνοείς… άλλο τοσο στον άνδρα δεν του αρέσει να τους σπας τα τέτοια… επειδή απλουστατα δεν (ως επι το πλέιστον) μας τα έσπαγε (για τέτοιους λόγους) η μανούλα μας …

Διορθώνεται μια σπαζαρχίδω;

ΟΧΙ! Όσο πάει γίνεται και χειρότερη…επειδή απλούστατα δεν το καταλαβαίνει… Ούτε καν της περνάει από το μυαλό…

Είναι το όπλο της.

Παρατηρείστε γύρω σας…αν καμμιά ασχημούλα έχει κανέναν όμορφο άνδρα…99 στις 100 φορές είναι σπαζαρχίδω.  Είναι προφανώς το όπλο της… τώρα γιατί ο μαλακοπίτουρας κάθεται μαζί της… συμβαίνει επειδή επίσης προφανώς το όπλο είναι συχνά-πυκνά άκριως αποτελεσματικό.

Όπως επίσης είναι γνωστό ότι οι άνδρες των σπαζαρχιδισών ξενογαμούν πάντα. Ξέρω μικροτσούτσουνο με γυναικα θεά (άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου) να ξενογαμεί (!!!!!!!) γιατί η θεά ήταν σπαζαρχίδω… Φαντασθείτε για να τα σπάσεις σε έναν μικροτσούτσουνο τι προσπάθεια πρέπει να κάνεις.

Ο αρσενικός είναι γεννημένος για να τον φροντίζει το θηλυκό του… …από το φαγητό που τον περιμένει μετά τη δουλειά μέχρι το να τον αφήσει να δει το ματς με τους φίλους…. Αυτό είναι σέξι και το αγνοούν πολλές γυναίκες…

Θέλει να φάει το φαγητάκι του να σου λέει ιστορίες να σου λέει τα προβλήματα του, χωρίς εσύ να του τα σπας, επειδή σε έπαιρνε τηλέφωνο στο κινητό που άργησες μισή ώρα… και τώρα που κρύωσε εκείνη δεν θέλει να φάει…

Τι να λέτε;

 Μπουρδίτσες ή πράγματα που σας απασχολούν… σχέδια μήπως;….

Θα σας πάω πάλι πίσω στη  περίπτωση με το τηλεκοντρόλ και τον Παναθηναϊκό στην ζωή μου: Ηταν η τελευταία φορά που παρακολούθησα με πάθος τον Παναθηναϊκό… Βλέπω ποδόσφαιρο, αλλά θες να πάμε για φαγητό… παω για φαγητό χαλαρά…και με χαρά.

Μουσπασε τόσο πολύ τα τέτοια… που προτίμησα να αφήσω το ποδόσφαιρο… Η Ολιβ με αφήνει να βλέπω αθλητικά… τις προάλλες μάλιστα τις εξήγησα μερικούς κανόνες τους αμερικάνικοτ φουτμπολ… καθώς έβλεπα Super Bowl… ξέρετε γιατί; Επειδή δεν ενοχλείται να περνάει καλά ο άλλος…Είναι σπουδαίο προσόν αυτό.  Ετσι κι εγω βλέπω λίγο… και βασικά όταν  εκείνη έχει καταπιασθεί με κάτι στον υπολογιστή… Γιατί; Επειδή με φροντίζει…

Κούκλες μου, αντί ναστε σπαζαρχίδω φροντίστε τους άνδρες σας… σταματείστε να τολυς κριτικάρετε για όλα… και παρακαλώ “shut the fuck up”…

στο μπανάκι δυό-δυό!

M'αρέσει πολύ να φωτογραφίζω. Οι περισσότεροι ίσως να το ξέρετε... και αν το ξέρετε, τότε θα ξέρετε ότι βασικά φωτογραφίζω γυναίκες, επειδή εκείνες μου τραβούν την προσοχή. Ψάχνοντας χθες φωτογραφίες από το περσινό μας καλοκαίρι στην Χαλκιδική, πρόσεξα ότι είχα φωτογραφίσει (ενστικτωδώς;) και μπαμπάδες που έπαιζαν στην παραλία με τα παιδιά τους. Είναι απίστευτο πώς η πατρότητα σου αλλάζει -γενικώς- τη ματιά.

οι μαμάδες (μας)

 Φίλοι μου, θα μπώ κατευθείαν στο θέμα με μια παρατήρηση:

Κάθε φορά που η Ολίβια παρουσιάζει την live εκπομπή της “eimaimama.tv” κάνω κέφι να μπαίνω στο πλατό και να λέω τις σκέψεις μου. Κάθομαι 2-3 λεπτά και μετα επιστρέφω στο control room που (που σας διαβεβαιώνω) είναι μεγαλύτερη εμπειρία.

Κάθε φορά που λέω στις καλεσμένες μητέρες «ναι, αλλά να μην ξεχνάμε ότι ο άνδρας έχει και εκείνος μαμά!» βλέπω στα πρόσωπα των (όλων) μαμάδων να σκάει ένα σαρδόνιο(;) ή συγκαταβατικό ή «αχ, πόσο δίκιο έχεις!» χαμόγελο….

Κάθε φορά όμως!

Αυτό το «κάθε φορά» είναι και το κλειδί αυτού που σκέφτομαι.

Μην το ψάχνετε…και πάνω από όλα μην προσπαθείτε να το ξεπεράσετε …σαν να μην συμβαίνει). Οι Ελληνίδες μαμάδες έχουν- η καθεμία- από 10 phd και από 3-4 Nobel για το πώς μπορούν να κακομάθουν τους γιούς τους.

Για έναν λόγο που καταλαβαίνω μεν, αλλά είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσω στο γραπτό, η Ελληνίδα μάνα, ενώ έχει η ίδια καταταλαιπωρηθεί από αυτά που έχει μάθει η πεθερά της στον άνδρα της… διδάσκει ακριβώς αυτό που μισεί και στον  δικό της γιό.

Τον καθαρίζει, τον σιδερώνει, του στρώνει το κρεβάτι, τον χαρτζηλικώνει,τον κανακεύει και του περνά ότι «σ’ αυτόν δεν υπάρχει άλλος στη γή!»

Θα σας πω μια ιστορία για να το κάνω πιο απλό:

Κάποτε δούλευα σε μια εφημερίδα που ο διευθυντής ήταν ένας απάνθρωπα σκληρός άνθρωπος. Εβριζε, ξεφτίλιζε, πρόσβαλε, παρενοχλούσε σεξουαλικά, έφτυνε κ.λ.π.

Εγώ ήμουν εξωτερικός συνεργάτης (έστελνα τα κείμενα μου με email) και έτσι δεν ήμουν θύμα αυτης της καταστασης. Πήγαινα στην εφημερίδα μία-δυο φορές τον μήνα… Κάθε φορά συναντούσα μια μεσήλικη κυρία να περιμένει στο γραφείο της γραμματέας του.

Στην αρχή δεν έδωσα σημασία… πολλοί άνθρωποι περιμένουν έξω από τα γραφεία των διευθυντών.

Μια φορά την είδα να δίνει στην γραμματέα ένα… τάπερ.

-Να βεβαιωθείς ότι θα το φάει όλο… γιατί σήμερα έχω μια δουλειά και πρέπει να φύγω! … είπε με γλυκανάλατο ύφος στην κοπέλα.

-Βεβαίως, κυρία Χαρούλα. Να μείνετε ήσυχή.

Όταν έφυγε ρώτησα τη γραμματέα.

-Καλέ, ποια ήταν αυτή;

-Η μαμά του κ. Παύλου (του διευθυντή)…

-Και έρχεται κάθε μέρα;

-Κάθε μέρα… αχ είναι τόσο γλυκό… τον αγαπάει τόσο πολύ!

Ο μαλάκας τσαμπουκάς κτήνος διευθυντής έτρωγε στα 40-45 τους κάθε μέρα φαγητάκι που του ‘φερνε η μανουλίτσα του σε τάπερ. Όπως κάναμε οι περισσότεροι όταν πηγαίναμε στο νηπιαγωγείο… Φαντάσου τώρα αναγνωστριά μου, να τον παντρευτείς και να «τολμήσεις» να του μαγειρέψεις… Μαύρο κακό φίδι που σε ‘φαγε.

Να σας πω και μια άλλη ακόμα πιο extreme ιστορία:

Μια φίλη μου είχε δεσμό με έναν τύπο που ήταν απερίγραπτα βίαιος και σωματικά και λεκτικά και από όλα… Συζούσαν με τη φίλη μου (τώρα γιατί αυτή παρέμενε μαζί του είναι ειδικό άλλο κεφάλαιο στο θέμα που κουβεντιάζουμε) και φυσικά κάθε μέρα ερχόταν η μαμά του για…καφέ. Μια μέρα ήμουν κι εγώ εκεί…Η μαμά έπινε καφέ και παρατηρούσε γύρω της τα πράγματα με βλέμμα στρατηγού. Βασικά ήταν μια απλή γυναίκα…δεν την έπιανε το μάτι σου. Ο γιός έλειπε και η κουβέντα ήρθε σ’ αυτόν… Μπλα-μπλα-μπλα… η συζήτηση έφερε την μαμά να βγάλει μια φωτογραφία του Θανάση της, όταν αυτός θα ήταν 5-6 ετών… ήταν ένα αγοράκι γυμνούλι στην παραλία που έδειχνε τα … τέτοια του.

-Βλέπεις πόσο … μεγάλα είναι; μου είπε η μαμά αιφνιδιάζοντάς με.

Δεν ήξερα τι να πω… και μεταξύ μας τα «τέτοια» του δεν ήταν δα και τόοοσο μεγάλα… κανονικά ήταν όπως των περισσότερων αγοριών αυτης της ηλικίας.

Όταν έφυγε η μαμά… κοίταξα με απορία την φίλη μου….

-Ασε με μωρέ… την δείχνει σε όποιον βρει…

-Δείχνει τα αρχίδια του γιού της;

-Ναιιιιιιιι…σου λέωωωωωωωω!

-Στους φίλους σας;

-Μόνο στους φίλους μας; Πάει καλέ στη δουλειά του και την δείχνει….

Πείτε μου εσείς τώρα…πώς να μην γίνει ο Θανάσης τσαμπουκάς; Φαντασθείτε τι μπαμ θα γίνει (αν ήδη δεν έχει γίνει πάμπολλες φορές) όταν κάποια κοπέλα δεν  (το λιγότερο) ενθουσιασθεί με τα «τέτοια» του;

Ή (για να το πάμε ένα κλικ πιο πάνω) σκεφθείτε τι βάρος έχει εναποθέσει στις πλάτες αυτού του άνδρα η μάνα του… που κάθε φορά πρέπει να αποδεικνύει το μέγεθος τους… τι συμβαίνει δλδ κάθε φορά που δεν μπορεί να ανταποκριθεί;

Προφανώς βρίζει, χαστουκίζει, κλωτσάει, ξεφτιλίζει… Βιάζει ίσως;

ΟΚ! Και οι δυο περιπτώσεις είναι extreme…όμως το extreme αμα το φέρεις στην καθημερινότητα, στην πιο απλουστευμένη του μορφή… έχει ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα.

Αυτοί οι ίδιοι άνδρες (μεταξύ μας: οι περισσότεροι από μας) πολύ συχνά είμαστε εκρηκτικοί με τις μανάδες μας… ειδικά όσο μεγαλώνουμε… επειδή απλούστατα η ζωή μακρυά τους δεν ήταν ποτέ  ή ίδια με αυτην που μας έμαθαν, παραμύθιασαν (επέβαλαν).

Και εκείνες μας κοιτούν έκπληκτες και παραπονεμένες αφού δεν μπορούν καταλάβουν, για ποιόν λόγο είμαστε «θυμωμένοι» (προς στιγμήν) μαζί τους… αφού μας έδωσαν τα καλύτερα…. Ούτε που τους περνάει από το μυαλό, ότι δεν έχουμε παντα καταφέρει να ανταπεξέλθουμε των «καλοπροαίρετων» υποχρεώσεων που μας έχουν επιβάλει…

Φίλοι μου, επειδή αναγνωρίζω ότι το πρόβλημα δεν είναι ορατό από μας τους ίδιους, έχω να σας προτείνω κάτι για να το ψιλοκουλαντρίσετε: μεγαλώνωντας (επειδή όσο είστε μικροί, δεν γίνεται) παρατηρείστε (και αυτό είναι δύσκολο) κατά πόσο η μαμά σας είναι ευτυχισμένη γυναίκα… αν (λέμε τώρα) διακρίνετε ότι δεν είναι δα και τόσο…αποδεχθείτε (στο μέτρο του δυνατού) ότι εσείς είστε ψιλοκαθίκια έως χονδροκαθίκια….

Το ότι οι γύρω μας (βασικά εννοώ τις γυναίκες) μας υπομένουν, συμβαίνει επειδή οι ίδιες μαμάδες τους (οι δικές μας δλδ) τις έχουν εκπαιδεύσει σ’ αυτόν τον ρόλο…

Τo βρίσκετε σχιζοφρενικό;

Είναι!

Αλλά αυτό μην το ψάξουμε τώρα γατί εδώ γράφουμε post και όχι την Wikipedia….

μαγειρέματα

Ναι, μαγειρεύω!

Μαγείρευα και πριν γίνω μπαμπάς.

Μαγειρεύω γιατί μ’αρέσει η μαγειρική. Μην φαντασθείτε ότι είμαι master chef, αλλά ούτε να περάσει από το μυαλό σας ότι ρίχνω crème fresh όπου λάχει. ( Η Μαλβίνα –πού ήταν τρο-με-ρή μαγείρισα-έλεγε ότι από τότε που ήρθε η crème fresh στην Ελλάδα, χάθηκε η ελληνική κουζίνα!)

Όχι… δεν μαγειρεύω για την κόρη μου.

Τι να φτιάξω δηλαδή; Φρουτόκρεμα ή γιαουρτάκι;

Μαγειρεύω όμως για την Ολίβια…και χαίρομαι αφάνταστα τώρα που ψιλο-μεγάλωσε η Αθηνά ότι κάθεται μαζί μας και μασουλάει με χαμόγελο μπουκίτσες από τους κεφτέδες μου….

Δεν μαγειρεύω από κόλπο, γνωρίζοντας ότι οι γυναίκες γοητεύονται όταν τους μαγειρεύεις… μαγειρεύω για να εισπράξω το «μμμμμμμμ… εσύ τοφτιαξες αυτό;» εκείνου που δοκιμάζει.

Δυστυχώς στην Ελλάδα οι μανάδες δεν δείχνουν στους γυιούς τους την τέχνη της μαγειρικής… και αν κατά τύχη εκείνος ( ο γιόκας ντε) δείξει ενδιαφέρον τότε εκείνες (οι μαμαδες μωρέ) ανατριχιάζουν… ενώ οι μπαμπάδες μέχρι αυτοκίνητο ή μηχανή είναι πρόθυμοι να τους αγοράσουν, για να απομακρυνθούν από τα τηγάνια και τις κατσαρόλες.

Μην φαντασθείτε ότι και η δική μου μάνα αποτελούσε εξαίρεση. Ενώ υπήρξε καταπληκτική μαγείρισα, ποτέ δεν μου έδωσε πληροφορίες πώς φτάχνει π.χ. τη φορτάλια ( πατάτες και αυγά στο τηγάνι σε μορφή πίτας)… Τώρα που μεγάλωσα και βεβαιώθηκε χαχαχαχαχαχαχα ότι η μαγειρική δεν θα με κάνει gay… έχει αρχίσει να μου λέει… Δυστυχώς είναι πολύ μεγάλη και δεν πηγαίνει πια στην  κουζίνα… έτσι δεν θα μάθω ποτέ την μαγειρική της φιλοσοφία.

Δεν θέλω να μάθω πώς μαγειρεύεται κόκορας σε σαμπάνια, με ρίζες από πουρνάρι και ξύσμα μανταρινού τηγανητό σε μέλι… Μου είναι παντελώς αδιάφορο… αντιθέτως γουστάρω να φτιάξω ωραία φακή και να δοκιμάσω να προσθέσω λίγη σκόνη μουστάρδας. Να φτιάξω μια μπριζόλα που από πριν να ξέρω αν θα είναι καλοψημένη, τόσο όσο μου την ζήτησε αυτός που θα την φάει…Μ’αρεσει που έμαθα ότι αν ρίξεις τις πατάτες (κόμμένες) για ένα 20λεπτο μέσα σε νερό με χονδρό αλάτι, τηγανίζονται θαυμάσια… Είμαι πολύ περήφανος για τους χίλιους τρόπους που ξέρω να μαγειρεύω ρύζι….θέλω να φτιάχνω μαγιονέζα και σκορδαλιά και ζηλεύω αφάνταστα που δεν έχω ιδέα από ζαχαροπλαστική… Δε πειράζει όμως γιατί η Ολιβ κάνει καταπληκτικά γλυκά… να φάτε σοκολατάκι από τα χέρια της ή μπισκότα και να μη χορταίνετε την γλύκά και την μοναδικότητά τους.

Ο άνδρας έχει χάσει την τελευταία 30ετία πολλά από τους λόγους ύπαρξης του στο σπίτι. Η καριέρα και το «εγώ φέρνω τα χρήματα» μοιάζουν πλέον με κακό χιούμορ.

Δεν καπνίζω πούρα, αλλά φτιάχνω σουτζουκάκια.

Δεν έπαιξα ποτέ κομπολόϊ, αλλά μπορώ να καθαρίσω ένα αβοκάντο χωρίς να το κάνω νιανιά. Ταυτόχρονα μπορώ να σου πώ συνθέσεις απίθανων ποδοσφαιρικών ομάδων, να παθαστώ με ιστορίες από το στρατό ή να συμβουλέψω κάποιον πώς να ρίξει μια γκόμενα…(αν και μεγαλώνωντας ανακάλυψα ότι με ενδιαφέρει περισσότερο να πώ σε μια γυναίκα πώς μπορεί να κάνει κάποιον –που δεν τη θέλει- να τρέχει από πίσω της σαν σκυλάκι! Χαχαχαχαχαχα)\

Νομίζω φίλΟΙ μου ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας. Το να το παίζεις σκληρός (βλ.macho) είναι αλήθεια ότι συχνά-πυκνά έχει αποτέλεσμα… αλλά ποτέ δεν θα γίνετε Χόμφρεϊ Μπόγκαρτ επειδή απλούστατα οι γυναίκες δεν είναι πια τόσο κότες όσο θα θέλατε… Ξέρετε γιατί; Επειδή στην πραγματικότητα δεν τις γουστάρετε (πλέον) κότες, αλλά βασικά επειδή εσείς (εμείς) δεν γουσταρουμε να είμαστε τόσο μάγκες όσο θέλουμε να δείχνουμε. Ο χρόνος μαλάκωσε τους άνδρες και έκανε πιο συνειδητοποιημένες τις γυναίκες… Η τηλεόραση, το internet, το πλαστικό χρήμα, βέβαια η απελευθέρωση του σεξ και μερικά άλλα ανέτρεψαν τις ισορροπίες… που δεν ήταν ποτέ τόσο ισορροπημένες όσο θέλαμε να πιστεύουμε…

Γι’ αυτό μάθετε να φτιάχνετε κανένα βραστό κοτοπουλάκι με πατατούλες, καροτάκια, σέληνο και κολοκυθάκια…

Ακούστε με… γιατί όπως σας βλέπω και με βλέπετε… σε καναδυό γεννιές από τώρα…. Θα πεθάνουμε της πείνας… και δεν εννοώ -υποχρεωτικά- την πείνα που νιώθουμε στο στομάχι. 

Ααααα και επ’ευκαρία να προσθέσω τη συνταγή για μια σαλάτα δικής μου έμπνευσής, που την έχω υποσχεθεί από το καλοκαίρι στη φίλη μου τη Μαρίτσα:

(για 4 άτομα)

1 κοτόπουλο ψητό σούβλας

1 1/12 αβοκάντο

2 ντομάτες

Μερικές ελιές

200 γραμμάρια φέτα

1 κρεμμύδι

1 ρόδι

Ελαιόλαδο

Μουστάρδα

Μέλι

Ξεπετσιάζετε (τι λέξη κι αυτή!) το κοτόπουλο. Το κόβετε σε κομμάτια και το ρίχνετε πρώτο σε μια σαλατιέρα.

Από πάνω:

Κόβετε σε φέτες το αβοκάντο (αν σας αρέσει γεύση του βάλτε δυό)

Κόψτε σε φέτες τις ντομάτες

Σε κύβους τη φέτα (αν δεν σας αρέσει όπως στη φίλη μου τη Ρούλα, σοκιμάστε ανθότυρο ή μην προσθέσετε καθόλου τυρί)

Ψιλοκόψτε το κρεμμύδι.

Καθαρίστε το ρόδι και σκορπίστε το.

Ρίξτε τις ελιές.

Σε ένα ποτήρι νερού βάλτε σε τρία ίδια μέρη πρωτα το λάδι (ίσως να χρειάζεται  ελάχιστα περισσότερο), το μέλι, και μετα τη μουστάρδα… (με αυτή τη σειρά για να μη  κάτσει τι λάδι πάνω) ανακατέψτε με ένα πηρούνι μέχρι να γίνει μείγμα….

Χύστε το ομοιόμορφα πάνω από τη σαλάτα και βάλτε την για κανένα μισάωρο στο ψυγείο…

Καλή όρεξη.

family orchestra

Tό δώρο της Ολιβ και της Αθηνάς για το blog μου!

in love!

Έγινε αυτό που ήμουν σίγουρος ότι θα συμβεί.

Μόλις απέκτησα κόρη, οι 9 στους 10 μου λένε:

-Ε, ρε να δεις τι θα πάθεις μόλις βρει τον πρώτο γκομενάκο!

Και βέβαια εννοούν το σεξουαλικό.

Εχω δει φίλους μου-μπαμπάδες που μόλις τους το λένε χλωμιάζουν. Γίνονται έξαλλοι δηλαδή επιθετικοί… χανουν το χιούμορ τους. Το πιο αστείο είναι ότι γίνονται επιθετικοί με τους … μελλοντικούς «αγαπημένους» των θυγατέρων τους…

Δεν έχω καμμιά αμφιβολία ότι η Αθηνά μας θα έχει εραστές. Στην πραγματικότητα εύχομαι να έχει αρκετούς, ώστε να μπορεί να διαλέξει με σιγουριά αυτόν που θα ζήσει μαζί του.

Για κάποιον περίεργο λόγο –που δεν μπορώ επακριβώς να εξηγήσω- όσο θυμάμαι τον εαυτό μου στο θέμα του σεξ ο άνδρας ηταν ο κατακτητής, ο τροπαιούχος και η γυναίκα το τρόπαιο… το θύμα. Ειλικρινά δεν το κατάλαβα ποτέ.

Θα μου πείτε… κατσε να έρθει η ώρα και τότε τα λέμε…

Όχι… όχι…δεν αλλάζω γνώμη. Η Αθηνά είναι η κόρη μου και από τη στιγμή που έγινε μπιζελάκι στην κοιλιά της Ολιβ μου, ονειρεύομαι το καλύτερο για εκείνη. Δεν βρίσκω τίποτα πιο καλύτερο από το να την δω έφηβη (η ηλικία διαφοροποιείται ανάλογα με την εποχή) να κρατά ερωτευμένη το χέρι εκείνου που έχει και την έχει διαλέξει. Αλήθεια θέλω να με αξιώσει η ζωή να την δω να μπαίνει σπίτι μετα από ραντεβουδάκι και τα μάτια της να λάμπουν… να κλείνεται στο δωμάτιο της και να μιλά με το κινητό της (αν δεν είναι πρωτόγονο μέσο για εκείνη την εποχή) με το αγόρι της ή τις κολλητές της…

Να παραμελεί τα μαθήματά της (αν και τότε η εκπαίδευση θαναι εντελώς διαφορετική) γιατί το μυαλό της θα’ναι αλλού… όταν το σώμα της αλλάζει… όταν από κοριτσάκι θα αρχίσει να γίνεται γυναίκα.

Δεν μπορώ να κατάλάβω γιατί –αν ηταν αγοράκι- θα καμάρωνα να τον βλέπω να γίνεται άνδρας, ενώ τώρα που’ναι κοριτσάκι πρέπει (θεωρητικά) να ανησυχώ για τη στιγμή που θα γίνεται γυναίκα.

Προφανώς στην κοινωνία των ανθρώπων το σεξ είναι κατ’αρχάς ηδονή. Όμως στο δικό μου μυαλό –ειδικά οι πρώτες φορές- είναι ένα απόκοσμο, εντικτώδικο κάλεσμα για τη συνέχεια… Φυσικά είναι και ηδονή… και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να ανησυχώ για τις ηδονές του παιδιού μου.

Εχω μια θεωρία που μάλλον δεν θ’ αρέσει σε πολλούς άνδρες. Εχω λοιπόν την αίσθηση ότι κρίνουν εξ ιδίων. Εχω συναντήσει αρκετούς που μεταφράζουν τον έρωτα σε θυμό, σε ανταγωνισμό, σε σπορ, σε αυτοπεποίθηση και όλα τα παράγωγα. Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο, αλλά δεν μου’χει τύχει… τουλάχιστον δεν το έχω νιώσει… δεν το’χω νιώσει έντονα.

Φυσικά η Αθηνά θα γνωρίσει και τέτοιους. Στο κόσμο θα ζήσει και όχι φρούριο. Φυσικά θα πόνέσει, θα κλάψει, θα θυμώσει, θα πληγωθεί, θα ανακατασκευάσει, θα βρίσει, θα έρθει να πέσει στην αγκαλιά της μαμάς της (πιθιανώς) και στη δική μου για προστασία….

Ξαναδιαβάστε την παραπάνω πρόταση… Με άλλα λόγια θα μάθει τη ζωή.

Ανοίξτε την τηλεόραση σας και δείτε οποιοδήποτε talkshow. Ϊσως νατοχετε συνηθίσει και να μην σας κάνει εντύπωση, αλλά 99 φορές στις 100 συμμετέχουν άνδρες φορώντας σκούρα κουστούμια και πανομοιότυπες γραβάτες. Γιατί οι γυναίκες δεν συμμετέχουν; Μα φυσικά επειδή δεν τις καλούν, αφού δεν τις θεωρούν  ικανές για τέτοιου είδους θέματα και συζητήσεις…

Γιατί;

Μα δεν χρειάζεται να σαι ο Φρόιντ για να καταλάβεις ότι το θέμα είναι σεξουαλικό… δηλαδή ο φόβος του αρσενικού να αντιμετωπίσει το θηλυκό μακρυά από το κρεββάτι… όχι ότι εκεί το αντιμετωπίζει (συχνά) με άνεση… αλλά τουλάχιστον εκεί δεν εκτίθεται δημοσίως.

Ο κόσμος μας είναι χάλια επειδή το σεξ για τις γυναίκες θεωρείται βρώμικο ενώ για τους άνδρες παράσημο. Ο κόσμος είναι χάλια επειδή οι γυναίκες δεν συμμετέχουν… ή μάλλον δεν τις αφήνουμε να συμμετέχουν.

Όχι δεν με προβληματίζει τι θα κάνει η Αθηνά με την ερωτική της ζωή όταν φτάσει στην κατάλληλη ηλικία. Θα ήμουν πολύ ευτυχής αν η κορούλα μου γίνει μια ευτυχισμένη, γεμάτη γυναίκα που με τη σειρά της θα φέρει στον κόσμο ευτυχισμένα και γεμάτα παιδιά (αγόρια είτε κορίτσια).