Σελίδες

31 Μαρ 2011

ζωγραφιές

Ο πατέρας μου φύσει καλλιτέχνης,μου έδωσε μεγάλη ελευθερία.
Δεν μπορώ να σας το πώ καλύτερα. Ηταν ΥΠΕΡ της ελευθερίας. Δεν είμαι σίγουρος αν εμπεριείχε και τον ίδιο σ’ αυτό… αλλά ήταν υπέρμαχος της.
Ο άλλος ήταν ελεύθερος να κάνει ο,τι θέλει. Δεν συμφωνούσε πάντα μαζί σου, αλλά σου επέτρεπε να κάνεις αυτό που λες… Και το εννοούσε.
Δεν σου ήταν κολλητήρι.
Επαιρνες καλούς βαθμούς χαιρότανε… δεν έπαιρνες… ε, δεν πήγαινε να πεθάνει κιόλας… Θυμάμαι όταν πήγαινα στο Δημοτικό και βαριόμουν (όχι συχνά) να πάω σχολείο, φώναζα από το δωμάτιο μου λίγο πριν «ξυπνήσω»
-Μαμά, είμαι άρρωστος σήμερα
Και άκουγα από μέσα την φωνή του πατέρα μου:
-Ε, κοιμήσου τότε…

Γελοιογράφος ήταν ο άνθρωπος και είχε τη γελοιογραφία μέσα του. Δεν ήταν κανένας σκοτείνος τύπος, που το’βγαζε στο χιούμορ (συμβαίνει πολύ συχνά , καθώς το χιούμορ είναι βασικά άμυνα.)… Ηταν γελαστός άνθρωπος και διασκέδαζε και με μικρά πράγματα… βασικά με μικρά πράγματα.
Αυτό ήταν άλλωστε και το αγαπημένο του θέμα.
Η τρύπια κάλτσα, η πεθερά, τα κρασί, ο έρωτας, ένα σουβλάκι παραπάνω, ένα φυστίκι…. O,τι έβλεπε το’κανε σκίτσο…. Μα ο,τι μπορείτε να φαντασθείτε…από το κλάμα ενός παιδιού μέχρι το πηλίκιο ενός αστυνομικού…ένα λουλούδι ή μια πατημένη τσίχλα.
Όπως καταλαβαίνετε (;) ένας τέτοιος άνθρωπος δεν στεκόταν στις λεπτομέρειες…ή μάλλον λάθος έγραψα… στεκόταν ΜΟΝΟ στις λεπτομέρειες που ήταν ο θεός του… δεν ήταν δλδ της γνώμης ότι κάποιος για να πετύχει έπρεπε να’ναι άριστος μαθητής, συνεπής, άψογος κ.λ.π. Ηταν εξαιρετικά πιθανόν να σε συμπαθήσει γιατί φορούσες μια πορτοκαλιά(αγαπημένο του χρώμα) μπλούζα σε μια κηδεία… ή επειδή εξετίμησες τα κεφτεδάκια της μαμάς μου… ή επειδή φιλοτιμήθηκες να του κάνεις έναν καφέ άσχετο αν ήταν καλός ή όχι….
Χανόταν με τις ώρες μέσα στο γραφειο του και σχεδίαζε συνεχώς… δοκίμαζε νέες τεχνικές και ρωτούσε τη γνώμη του παιδιού που’φερνε τα ψώνια, ή ενός φίλους μου ετών 15, ή του κυρίου που του’φτιαχνε την φορολογική δήλωση….
Δεν πήγε ποτέ σε επίσημη δεξίωση, δεν του άρεσαν οι γραβάτες (αν και τις φορούσε από σεβασμό στην περίπτωση) και το πιο επικίνδυνο γι’ αυτόν που ήταν δίπλα του, ήταν να τον ζμπρώξει απροειδοποίητα προς την μεριά της αισιοδοξίας και φυσικά της δημιουργίας.
Είναι δύσκολο να περιγράψει ένας γιός τον πατέρα του…
Είναι δύσκολο και για μένα…
Κάνω μια τελευταία προσπάθεια:
Ηταν ένας άνθρωπος που εβλεπε τη ζωή ΜΟΝΟ χρωματιστή.
Την περασμένη εβδομάδα πήγαμε η Ολιβ, η Αθηνά κι εγώ στο πατρικό μου. Η μάνα μου –όπως είναι φυσικό- έχει πάθει σοκ με την μικρή… πού να το φανταζόταν ότι σ’ αυτην την ηλικία ή ζωή της φυλούσε ακόμα μια εγγόνα.
-Τωρα έχω χίλιους λόγους να συνεχίσω να ζω… μου είπε κάποια στιγμή απροειδοποίητα.
Όταν την έχει αγκαλιά παρακολουθώ τη ματιά της (της μητέρας μου)… Πολύ συχνά χάνεται κάπου… δεν μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ ότι ψάχνει εκείνον να μοιραστεί μαζί του αυτή την ευτυχία.
Τα γραφείο του πατέρα μου έχει παραμείνει ίδιο, όπως εκείνος το’χει αφήσει. Κάθε φορά (συνήθως τις Κυριακές) μπαίνουμε μέσα με την Ολιβ και της δείχνω πράγματα που’χε φτιάξει… συχνά ανακαλύπτει και εκείνη μερικά που εγώ δεν είχα ποτέ δει… Οι δυό μας… Την τελευταία φορά πήραμε μαζί και την Αθηνά… ήταν η στιγμή της…τώρα πιά που ψιλομεγάλωσε και έχει κάποια αίσθηση των πραγμάτων γύρω της…
Η μικρή φυσικά και ενθουσιάστηκε με τα χρώματα του δωματίου… με τα τόσα σκίτσα…τις ζωγραφισμένες πέτρες…τις αφίσες στους τοίχους…
Η Ολίβια την …ξενάγησε…λέγοντας της «ο παππούς αυτό… ο παππούς εκείνο…» η Αθηνούλα χάίδεψε τις μπογιές… έπαιξε με τις πέτρες (που οι περισσότερες είναι από παραλίες της Χαλκιδικής…η Ολιβ έμεινε έγκυος στο πατρικό της στην Χαλκδική… η ζωή έχει τόσο χιούμορ!)… κάθισε ανάμεσα σε σκίτσα…
Την πήρα αγκαλιά και την έβαλα να κάτσει στην καρέκλα του πατέρα μου στο γραφείο… Η εικόνα μου χαϊδεψε τη μνήμη… σκέφτηκα πόσο ενθουσιασμένος θα ήταν ο ίδιος να την έβλεπε εκεί… Φωναξα τη μάνα μου…
Μόλις την είδε για μια στιγμή κοντοστάθηκε…
Ηταν η στιγμή της συνεννόησης εκείνης με τον μεγάλο της έρωτα. Ή ετσι νομίζω τουλάχιστον… πήρε μιαν άλλη καρέκλα και κάθισε δίπλα στην Αθηνά… και άρχισε να της λέει διάφορα… για τις γελοιογραφίες, τα σκίτσα, τα πινέλα… πράγμα αδιανόητο για εκείνη, καθώς ποτέ μου δεν την είχα ακούσε ι να εκφράζει τη γνωμη της γι’ αυτά. Είναι ο προσωπικός της θησαυρός.
Η Αθηνά τιτίβιζε χαρούμενη.
Ως μπαμπάς της πρέπει να σας ομολογήσω (και υποθέτω ότι το καταλαβαίνετε) συγκινήθηκα πολύ.
Πιο πολύ .ομως συγκίνθηκα ως γιός.
Και αυτό είχα ποοοολλά χρόνια να το νιώσω.
Δυστυχώς δεν έχω λέξεις.
Η μεταφορά του DNA είναι απίστευτη διαδικασία…
Με εντελώς δικούς της κανόνες.
Αυτή τη φορά το δωμάτιο είχε περισσότερο χρώμα… Είχε και περισσότερο χαμόγελο… που δεν ήταν ούτε μόνο της μάνας μου, ούτε μόνο της Ολιβ, ούτε μόνο της Αθηνάς , ούτε μόνο δικό μου…
Βγαίνοντας με την Αθηνά στην αγκαλιά μου, έριξα πίσω μου μια τελευταία ματιά… σαν να μου φάνηκε ότι ένα αόρατο χέρι είχε προσθέσει ένα χαμογελάκι στα σκίτσα…
Σκιτσάρει το DNA;
Ε, ναι!




13 Μαρ 2011

Δεν είναι αστείο!

Oταν πρωτομπήκα στα blogs, είμασταν λίγοι (έχω αυτή την ευλογία: εχω ΠΑΝΤΑ υπάρξει στις διάφορες νέες μορφές media όταν είμασταν ακόμα λίγοι…δλδ στην αρχή τους…) αυτό (δυστυχώς) σε κάνει ρομαντικό με το μέσον… το θεωρείς δικό σου… κι άλλες τέτοιες αηδίες…
Όταν μπήκα λοιπόν στα blogs είμασταν λίγοι… και ως γνωστό «κακό χωριό τα λίγα σπίτια». Μαζευόμασταν στα σπίτια (η βασική γιάφκα ήταν το δικό μου… ως μεγαλύτερο με άκουγαν προσεκτικά…και φυσικά με γράφανε στα χαχαχαχα παπάρια τους)… και ονειρευόμασταν ένα μεγάλο siteblog όλοι μαζί και μπλα-μπλα-… Παρακολουθούσαμε ό ένας τα ποστ των άλλων… είχε αντιζήλιες, κόντρες, γέλια, φιλίες, κουτσομπολιά, πουστιες, αναγνωρίσεις, μυστικά, εκπλήξεις, έρωτες, γκομενιλίκια…το αγαπημένο μας troll, το φασιστοειδές κουμούνι… μια χαρά παρέα…
Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που γράφω για τα blogs έχω στο μυαλό μου όλους αυτούς, που δεν βλεπόμεστε πιά, αλλά αγαπιόμαστε για εκείνη την εποχή… Βγαίναμε σε ταβέρνες… κάτι σαν τις μαμαδοσυναντήσεις της Ολίβιας, με βασικό τελετέρχη τη Νίνα…τρώγαμε γελάγαμε και λέγαμε ΜΟΝΟ για blogs… Η ψιλικατζού, το βατραχοκότιτσο, ο Τάσος, ο Γιώργος, , η Ελένη Λ, ο Νάσος, η Μαργαρίτα,η τριαντάρα , η Μυρτώ και άλλες μερικές δεκάδες…που πού να τους λέω τώρα… κάθε φορά που συναντιόμαστε στο net κάνουμε σαν παλιοί συμμαθητές που βρεθήκαμε τυχαία στον δρόμο…
Κάθε φορά που μου στέλνει msg στο FB η φίλη μου η Ευγενία, θυμαμαι με μεγάλο χαμόγελο το το blοg της και την αγάπη της για την αστρονομία… την βλέπω πάντα σαν φίλη εκείνης της εποχής…
Ο κόσμος άλλαξε και εμείς (και πολλοί άλλοι) είμασταν εκεί… και φυσικά η δυναμική του μέσου μας ξεπέρασε: Να 'σου το facebook, να'σου το twitter, το streaming και δυστυχώς (η ευτυχώς) δεν χρειάζονται πια νύχτες στις ταβέρνες για να γνωριστούμε.
Πολύ με ρωτάνε τι είδους πατέρας θα γίνω.
Η απάντηση δεν είναι εύκολη.
Το project είναι εντελώς κανούργιο, καραεντελώς απρόσμενο και σε έχει καταβρέξει με ένα υγρό αγάπης που παρόμοιο δεν έχεις συναντήσει στη ζωή σου…
Το’χω σκεφτεί πολλές φορές.

Όταν η μαμά κι ο μπαμπάς της Ολιβ της έκαναν δωρο το ipad το σετάρησε…για τη μικρή… Της φόρτωσε τα παιδικά προγραμματάκια…της το άφησε μπροστά της…έκανε μια μια με το δακτυλό της στην οθόνη, άνοιξε το ένα παραθυρο, έκανε μια κίνηση με το δάκτυλο προς τα κάτω κι αυτό τραλαλαραραλαλα… άρχισε να παίζει κάτι φοβερά καρτουνάκια για βρέφη http://www.babyfirsttv.com/ … Μόλις τέλειωσε το επεισόδιο, ξαναπήγε η Ολίβια και με το δάκτυλο διάλεξε το δεύτερο επεισόδιο…κ.λ.π…. την τρίτη φορά δεν πρόλαβε, γιατί η Αθηνούλα άπλωσε το δακτυλάκι της και το΄κανε μια χαρά…που τύφλα ναχει ο Jobs μπροστά της.
Όχι δεν είναι ιδιοφυής… Όλα τα μωρά του κόσμου θα το κάνουν, γιατί απλούστατα αυτό το κόλπο είναι ΕΔΩ… δεν έχουν ενδοιασμούς και δεν θα μάθουν ποτέ κινήσεις που μάθαμε εμείς… π.χ. να γράφεις με μολύβι… ή να χρησιμοποιείς ποντίκι… αστεία πράγματα…
Σκέφτηκα λοιπόν ότι δεν μπορείς να διδάξεις στο παιδί πράγματα που θα του είναι άχρηστα…. που αυτή καινούργια ζωή δεν θα τα χρειασθεί ποτέ ξανά… Η λύση είναι να προχωράς αν μη τι άλλο παράλληλα …ακόμα και ασθμαίνοντας μ’ αυτό  που συνεχώς έρχεται για να μπορείς να συνεννοηθείς με το παιδί.

Κάπου διάβαζα ότι ένα μεγαλο ποσοστό νέων ζευγαριών που παντρεύτηκαν, γνωρίστηκαν στο Facebook. Δεν είναι αστείο αυτό… Ούτε χρειάζεται κανείς να το κρίνει… απλώς είναι η εξέλιξη του ρήματος «γνωρίζω»…κάποτε τη γνωριζε με μια λοξή ματιά, υπό το άγρυπνο βλέμμα της μητρός της, μετά με το τηλέφωνο, αργότερα στο Πολυτεχνείο,  ακόμα αργότερα στις ντίσκο,  πιο μετά στις πορείες, σε κανένα κλαμπάκι, θα φέρεις καμμιά φίλη σου για τον Μπάμπη;, στα κωλάδικα, και σήμερα στο Facebook. Πού το παράξενο;
Το παιδί μου όταν θαναι 8 ετών το πιθανότερο είναι να έχουν βρει το πώς μετατρέπεται το ανθρώπινο σώμα σε data και να αρχίσουν οι πολυπόθητες διακτινίσεις… Πετάγεσαι μεχρι το Περού , φυστικώνεις την φίλη σου και το βράδυ πάς σινεμά με τους κολλητούς στη Μόσχα…Ποιό Skype και μαλακίες;
Τέλεια! Γουστάρω ατελείωτα… το ερώτημα είναι τι ακριβώς θα συμβουλέψω την Αθηνά; Επειδή είσαι κακό παιδι, κομμένες οι διακτινίσεις το απόγευμα…
Όχι ε;
Δηλαδή κόβετε το χέρι σας… είστε 1000% σίγουροι ότι υπερβάλω;
Εχω έναν φίλο που πρόσφατα έχασε τη δουλειά του λιγάαααααακι… πριν βγει στη σύνταξη… φυσικό είναι να στεναχωρέθηκε… είναι ένας πολύ ενεργητικός άνθρωπος, σκυλί στη δουλειά του… αγαπούσε πολύ τη δουλειά του…άνθρωπος των ειδήσεων της τηλεόρασης. Και ξαφνικά μια μέρα ξυπνάει και δεν έχει να πάει στη δουλειά… Ωραία διάβασε ένα βιβλίο…ξανάκουσε από προκλασσικούς μέχρι Σάκη, βγήκε για ψώνια, έφτιαξε 4 φορές τη βιβλιοθήκη του, κατήγγειλαν με φίλους την αδικία του συστήματος…
Ωραία όλα, αλλα την άλλη μέρα ξυπνάς και δεν θες να κάνεις τίποτε από όλα αυτά… θες τη δουλειά σου πίσω…και σου είναι αδιάφορο ότι ο χασάπης αυριο θα φέρει φτηνές χοιρινές…  Βασικά έχεις χρόνο…και δεν έχεις ιδέα τι να τον κάνεις…
Καλημέρα θλίψη… καλημέρα ανασφάλεια… καλημέρα νεύρα….
Είχα ανησυχήσει για τον φιλαράκο μου, επειδή είναι συναισθηματικό παιδί. Ημουν σίγουρος ότι θα τον έπαιρνε από κάτω…
Χθες λοιπόν πήγα στο σπίτι τους και ήταν μια χαρά…
Προσπαθώντας να πέίσω μια φίλη μου την Μαρία, ότι το FB δεν είναι απλώς «μια μαλακία και μισή…» , αλλά κάτι που αν δεν είσαι μέλος του, κλείνεις τα μάτια σε μια τεράστια μερίδα του παγκόσμιου πληθυσμού που αυξάνεται κάθε στιγμή. … διαπίστωσα με ευχάριστη έκπληξη ότι το ιντερνετ είχε βοηθήσει παρα πολύ τον φίλο μου… ο χρόνος πιά έτρεχε διαφορετικά… άλλα όλα ήταν under control.
Η θέση στο διαδίκτυο εκτός από ακρως επικοινωνιακή είναι πρωτίστως θεραπευτική…όπως στην περίπτωση του φίλου μου…
-Είναι κολλημένη η Ελένη στο Facebook, μου διαμαρτυρόταν μια κοινή φίλη που δεν είναι υπερ… αλλά μάλλον αγνοεί ότι καλύτερα η Ελένη να είναι κολλημένη στα 45 της στο Facebook… από το να ήταν κολλήμένη στο περβάζι του παραθύρου της στον  6ο με την κατάθλιψη να της γαμάει το μυαλό… Θεραπευτικότατο!
Ε φίλες μου;
Ελέγα λοιπόν στη  Μαρία ότι, θα γίνονται πράγματα και συ δεν θα ξέρεις γιατί μιλάνε…
Κάτι σαν τους σημερινούς πολιτικούς μας.
Την Ολιβ πλην των άλλων που νιώθω γι’ αυτην …κυρίαρχο είναι ότι την θαυμάζω… Είναι σπουδαίο συναίσθημα αυτό… δεν την θαυμάζω για τα πόσα ξέρει, γιατί είναι σχετικό…την θαυμάζω που κατάφερε να ενώσει… να δεθούν όλες μαζί με πολύ καλά δεσμά… χιλιάδες ΝΕΕΣ μαμάδες. Μαμάδες που έχουν το πληκτρολόγιο δίπλα τους… που ξέρουν τι σημαίνει LIKE… που ρωτάνε και που τους απαντάνε 113 σε δυό λεπτά, που λένε καλημέρα… που αγοράζουν… που αναγνωρίζονται, που τσακώνονται, γίνονται κολλητές, γνωρίζονται… αλλά το βασικότερο όλων ξέρουν για τι πράγμα μιλάνε…
Με άλλα λόγια: αναθρέφουν το παιδί τους, όχι μ’ αυτό που τους λέει η γιαγιά τους, και πολύ πέρισσότερο η μαμά τους … αλλά από ποια την πείθει στο forum…Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο ή χειρότερο, αλλά αυτό είναι θεωρητική ερώτηση: Γίνεται.
Θα γίνω λοιπόν μπαμπάς που έχει για σύζυγο μια τέτοια μάμα.
Συγχώρέστε μου την πιολυλογία, αλλά κάθε φορά που αναφέρομαι στο eimama.gr τσιμπάει το μυαλό… ότι οι μαμάδες η δυναμική που κουβαλάνε είναι τρομερή δύναμη… μέχρι στη Βουλή μπορούν να φτάσουν… αλλά βασικά μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.
Δεν θέλει πολλές… 400 μαμάδες με τα καροτσάκια τους να πανε μαζί με τα μωρά στην πλατεία Συντάγματος… ούτε συνθήματα ούτε πλακάτ, ούτε παρακώλυση συγκοινωνίων..ούτε τίποτα… εκεί 400 μαμάδες με τα μωρά τους, να κουβεντιάζουν, να γελάνε, να κουτσιομπολεύουν, να θηλάζουν, να τα αλάουν…να στέκονται βρε αδελφέ.. επί μια εβδομάδα για δυό ώρες…
Η παρουσία της μάνας με το παιδί είναι ΙΕΡΗ.
Είναι καταλυτική. Το ιντερνετ ένωσε τις μαμάδες σε όλη την Ελλάδα… μια κανούργια για τη μητρότητα γνωση περνάει στην μάνα…δεν είναι αστείο… Μου κάνει πάντα εντύπωση όταν συναντιούνται οι μανούλες πόσο οι καθηγήτριες πανεπιστήμιου και οι δημόσιοι υπάλληλοι, πόσο οι πλούσιες με τις φτωχές, οι ευτυχισμένες και οι δυστυχισμένες μιλούν ΜΙΑ γλώσσα… Επιμένω: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΌΛΟΥ ΑΣΤΕΙΟ!
Μόλις συμβεί αυτό μητέρες με τη σιωπή τους αξιώνουν πράγματα…στην Αθήνα…. Έξω από τη Βουλή… τα κάμερες των διεθνών media θα καρφωθεί πάνω τους, στο YouTube θαχει γίνει της τρελλής… τα blogs θα γράφουν…το FB…και η κυβέρνηση κάτι πρέπει να πει… Χημικά σε βρέφη; Δεν νομίζω…είπαμε η εικόνα της μάνας με το παιδί είναι ΙΕΡΗ… όχι καταπληκτική «ΙΕΡΗ»…τέλος…
Η κυβέρνηση θα δώσει κάτι… η τηλεόραση (ποιος τη χέζει;) θα ανοίξει τις πόρτες…και η εξουσία  θα προσπαθήσει να σταθεί  στο ύψος της μπροστά στην ΙΕΡΗ εικόνα της μάνας…
Hellooooooooo… η επανάσταση μόλις ξεκίνησε… 1-0!
Επιμένω δεν είναι αστείο να είναι ενωμένες οι μανάδες.
Κάποιοι ξεχνούν ότι η μάνα είναι κολώνα του σπιτιού… ήταν επί λίθινης εποχής συνεχίζει και επί Twitter.
 Εχετε ποτέ σκεφθεί μήπως είναι ώρα να αναλάβει η Μητέρα;
Συνήθως η Μητέρα δίνει τη λύση στο σπίτι.
Η Μητέρα είναι αυτή που δείχνει στο παιδί πώς θαναι το αύριο.
Η Μητέρα είναι ιερή…
Με άλλα λόγια η Μητέρα είναι power.
Aλήθεια θέλετε να σας αποδεχθεί ο 12χρονος γιός σας;
Να λέει στους κολλητούς του «η μάνα μου» και να κολλάει ο στόμας του από την περηφάνεια. Respect!...
 Γιατί; επειδή έχετε σελίδα στο FB… ή γιατί κάνετε καλό παστίτσιο… θα σας αποδεχθεί αν πάτε με το καροτσάκι και την μικρή του αδελφή στο Σύνταγμα, να πείτε με την παρουσία σας, ότι εμείς οι Μητέρες ΣΑΣ απαγορεύουμε!
Το ιντερνετ ένωσε όλα αυτά τα νέα κορίτσια, που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν κλείσμενες σε ένα σπίτι, με ένα παιδί να κλαίει, να μην βυζαίνει, να αρρωσταίνει και η μόνη πληροφόρηση που είχε θα ήταν το «έτσι ήσουν και συ μικρή….αααααχ τώρα που έγινες μάνα θα καταλάβεις….»
Μακρυά από τις φίλες τους, τα πάρτι τους, πιθανότατα ό έρωτας να μην είχε την διάρκεια που ήλπιζαν, με οικονομική κρίση, κολλημένα πεθερικά και πολύ συχνά με προσωπικές ανάσφάλειες…μμμμ δεν είμαι σίγουρος ότι θα ήξερε πώς να το χειρισθεί… και ξαφνικά ανοίγεο διάυλος… έρχεται η πληροφορία, έρχεται η κατανόηση, η γνωση, η παρέα, το θέμα που όλες έχουμε ένα στορι… από ξεματιάσματα μέχρι Κατινιές… Ακριβώς αυτό που χρειοάζεται η νέα κοπέλα… και άλλες σ αυτην… αρα δεν είναι μόνη… να καινούργιες φίλες… το παιδί μου είναι κούκλος…το Σαββατο βαφτιζόμαστε….τι ονομα να του δώσω… κορίτσια αυτό… κορίτσια το άλλο…. Νατην οι κοινωνία με τους άρηκτους δεσμούς.
Η νεραρή γυναίκα βρίσκει τρόπο και δρόμο να εξωτερικεύση ΟΛΗ ΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ πουχει για το μωρό της…Είναι μεγάλο πράγμα αυτό.
Η γυναίκα μου λοιπόν αφου τις κουλαντρίζει κα την αγαπάνε και τις αγαπάει… οφείλει να τις προστάψει κιόλας…. Οφείλει να πείσει να βοηθήσουν όλες να αλλάξουν το προβλεπόμενο μέλλον των παιδιών.
ΜΙΑ ΜΑΝΑ ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ ΠΟΤΕ! ΑΠΑΙΤΕΙ!Για κλείστε τα μάτια σας και σκεφθείτε λιγάκι…
Επιμένω, το να είσαι μάνα δεν είναι καθόλου αστείο στην ελληνική πραγματικότητα. Δεν χρειάζεται νασαι μάνα 55 ετών για νασαι σεβαστή.
Είμαι πολύ περήφανος και ασφαλής που η Αθηνά μας θα μεγαλώσει με μια γενιά παιδιών, που θα τα μεγαλώνουν τέτοιες μανούλες.
Δεν είναι καθόλου αστείες οι σχέσεις μας στο internet.
Kάνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι είναι εφήμερες.
Στο internet έμαθα πράγματα από ανθρώπους και συμέριφορές, που θα χρειαζόμουν 5 ζώες για να τις  μάθω…
Εχουμε συμπάθειες… Χαίρομαι πολύ όταν μου αφήνει comment η φίλη μου η Τούλα Ματζώρου. Στεναχωριέμαι ανμ ξεχάσω να κάνω tag την Ελένη Χαλκιά.
Δεν είναι καθόλου αστείες σχέσεις αυτές…
Οι περισσότεροι είναι εκεί…εξαιρετικά συχνά προς συνεχώς…. και δεν χρειάζεται παρα ένα hello για να σου πει hello
Kαι αν αυτό είναι απίστευτο… σας διαβεβαιώνω  -αν γυρίζει ακόμα αυτος πλανήτης με μας πάνω- αυτά που θα δούμε όταν ή Αθηνά θαναι μόλις 6 ετών, θα μοιάζουν με προϊστορικά…
Σκεφθείτε πόσο βαρετά περνάτε και έχετε σύνδρομο στέρησης…αμα πέσει για δυο μέρες το internet στην περιοχή σας… ή –μακρυά από δώ- χαλάσει το notebook.
Τι πατέρας θα γίνω ε;
Να την αφήνω να διακτινίζεται πάνω από δυο φορές την εβδομάδα ή μπάς και με βρίσκετε αυστηρό;




6 Μαρ 2011

γκάφες μικρές, γκάφες μεγάλες


Την έχω ξαναγράψει την ιστορία…αλλά 1ον  τη διασκεδάζω αφόρητα και 2ον ξανάγινε επίκαιρη. Ο συνδυασμός λοιπόν αποκλειόταν να με συγκρατήσει να την επαναλάβω.
Είναι μερικά χρόνια πριν και είμαι καλεσμένος στην «Ζούγκλα» του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου.  (σημειώστε ότι δεν θα ξαναπάω ποτέ, γιατί ενώ ήταν φίλος μου και τον  υποστήριζα, όταν οι άλλοι τον βάραγαν, στο φινάλε ξηγήθηκε κάτι περισσότερο από σκουληκιάρικα. Δικό μου λάθος και καλά έπαθα!!!!)
Μόλις έχει σκάσει λοιπόν η ιστορία με τον Πασχάλη, το παιδί και την (συγκλονιστική) γυναίκα του… τα κουτσομπολίστικα περιοδικά, οι τηλεόρασεις κλπ κάνανε πάρτι… όμως εγώ ζούσα στον κόσμο μου… δεν είχα ιδέα….
Μπαίνω λοιπόν στο μακιγιάζ, όπου βάφουν τον Μάκη… είναι ξαπλωμένος στην καρέκλα και καπνίζει ένα πούρο… δίπλα του ο Πασχάλης και η Πασχάλαινα του λένε κάτι με μεγάλη ένταση… Μπαίνω στο καμαράκι με χαρούμενη διάθεση…
-Γειά σου Μάνο…μου λέει ο Μάκης… γνωρίζεις τον Πασχάλη και την κυρία Αρβανιτίδη…
Εγώ είμαι σε mood «χαζό παιδί χαρά μεγάλη!»
-Ε βέβαια… το πιο ερωτευμένο  ζευγάρι της επικράτειας… τι κάνετε;
Με κοιτάνε δυο παγωμένα ζευγάρια μάτια… ένα απόρημένο (της μακιγιέζ) και ένα έκπληκτο (του Μάκη).
Του χαζού παιδιού χαρά γεμάτου δεν του φτάνει όμως η μία μόνο ατάκα …θέλει κι άλλη μία.
Πλησιάζω την Πασχάλαινα και της λέω με ένα χαμόγελο επιτυχίας μέχρι τα’ αυτιά:
-Ολες μου οι φίλες θα έδιναν τα πάντα για να είναι στη θέση σας….
Ο Μάκης παθαίνει λόξυγκα, αφήνει στη μέση το μακιγιαζ και φεύγει τρέχοντας σκασμένος στα γέλια… το ζεύγος τον ακολουθεί και η μακιγιέζ μένει με ανοικτό το στόμα….
Το χαζό παιδί χαρά γεμάτο… συνεχίζει να μην καταλαβαίνει…. Τους ακολουθώ ασθμαίνοντας κ ρωτώντας:
-Αρχίζουμε; Αρχίζουμε;
Αργότερα όταν κατά τη διάρκεια της εκπομπής αντιλαμβάνομαι (επιτέλους) τι συμβαίνει, κρύβω το πρόσωπό μου πίσω από ένα χαρτί και προσπαθώ (ανεπιτυχώς) να κρύχω το νευρικό μου γέλιο.
Οσο ούρλιαζε η απατημένη σύζυγος και όσο ο Πασχάλης μετατρεπόταν συνεχώς όλο και πιο πολύ σε πατημένο σύκο…τόσο οι δικοί μου ώμοι τρανταζόντουσαν πίσω από μια λευκή κόλλα χαρτί…
Εχω την αίσθηση ότι το κοινό χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα με λάτρεψε… όπως και ναχει εγώ λάτρεψα την γκάφα μου.
Το θυμήθηκα σήμερα που διάβασα ότι «Ο Άρειος Πάγος απέρριψε το αίτημα του τραγουδιστή Πασχάλη Αρβανιτίδη, με το οποίο ζητούσε να αναιρεθεί η απόφαση του Εφετείου Αθηνών που αναγνώρισε, κατόπιν εξετάσεως DNA, την πατρότητα του γιου της Ουρανίας Τουτουντζή.»
ΟΚ… εγώ έγινα ρεζίλι (αν και δεν είναι σίγουρο) στα μάτια του ζεύγους Αρβανιτίδη… όμως ο τραγουδιστής (βασικά αυτός) και η γυναίκα του γίνονται εδώ και πολλά χρόνια ρεντίκολο στα μάτια των Ελλήνων.
Και άντε να καταλάβω (που δεν την καταλαβαίνω) την στάση της συζύγου… Λέμε τώρα… όμως του Πασχάλη πώς διάολο να την καταλάβω;
Και πώς να την καταλάβω ακόμα περισσότερο σήμερα που είμαι κι εγώ πατέρας;
Ξέρετε αυτές οι ιδιότητες (πατέρας/μητέρα) όταν έρχονται στο στόμα μας, μοιάζουν λιγάκι εγωιστικές. Το θέμα δεν είναι να είμαστε εμείς ΓΟΝΕΙΣ, αλλά τα παιδιά να έχουν ΓΟΝΕΙΣ… δεν ξέρω αν το λέω καλά… εννοώ το σημαντικό είναι για τα παιδιά και όχι για μας.
Τι να τον κάνω εγώ ένανε που δηλώνει πατέρας και το μόνο που έχει να προσφέρει είναι η ιδιότητα…. λες και λέει ότι είναι μηχανικός, ή ποδοσφαιριστής… Δεν είναι το παιδί παράσημο… εσύ βλάκα πρέπει να είσαι παράσημο για το παιδί.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε είμασταν με την Αθηνά σε μια παραλία της μαγευτικής Χαλκιδικής. Δίπλα μας μια χωρισμένη μάνα με την (περίπου) 10χρονη κόρη της… Ωραία γυναίκα η μάνα… απ’ αυτές που δεν βουτάνε το κεφάλι τους στο νερό μην βραχεί το μακιγιάζ… απ’ αυτές που έκαναν παιδιά στα 17 και ατύχησαν στον γάμο… απ’ αυτές που το τάνγκα είναι ένα νούμερο μικρότερο… Η μικρή έπαιζε με τα κουβαδάκια της στην ακροθαλασσιά και η μάνα έπαιζε με έναν τύπο 3 ομπρέλες πιο κάτω… Το παιδί το πήρε πρέφα αμέσως… άφησε τα κουβαδάκια και μπήκε ανάμεσα… έκανε το παν να χαλάσει το παιγνίδι της μαμάς της… Παρακολουθούσα με ένδιαφέρον.  Η μάνα δεν μπορούσε να κινηθεί όπως ήθελε… ο εκνευρισμός της ήταν φανερός, αλλά ήταν δεμένα τα χέρια της… η μικρή (πώς να κρυφτείς από τα παιδιά; που λέει και ο Σαββόπουλος) είχε υψώσει έναν φράκτη που δεν ξεπερνιόταν με τίποτα… Επί μία ώρα παρακολουθούσα…
Στο φινάλε η μάνα μάζεψε τα πράγματα…τα ρούχα… τις πετσέτες… και για το τέλος άφησε τα κουβαδάκια στην παραλία… πήρε το φτιαράκι και σε μια στιγμή που η μικρή έβλεπε κάπου αλλού… έριξε ένα βλέμα γεμάτο νόημα στον τυπά και έγραψε κάτι στην υγρή άμμο…
Φυγανε…
Πλησίασα στην άμμο….
Ένα νούμερο κινητού…
Η ώρα της εκδίκησης… με το δάκτυλό μου… έκανα το δυό, οκτώ και το ένα, επτά…
Ξαναγύρισα στην ξαπλώστρα μου…
Ο τύπος ήρθε…είδε το νούμερο στην άμμο και το σημείωσε στο κινητό του….
Καλά κρασά… μην φας έχουμε γλάρο.
Συγγνώμη που το λέω ευθέως, αλλά αυτή δεν ήταν μάνα… τσουλάρα ήταν… όχι γιατί γκομένιζε… κάθε άλλο… αλλά επειδή γκομένιζε σε λάθος στιγμή….
(Το όλο σκηνικό είναι καταγραμμένο στην φωτογραφική μου μηχανή… αλλά δυστυχώς δεν μου επιτρέπεται να σας το δείξω όλο…)
Ο κ. Πασχάλης και η γυναίκα του…προσπάθησαν να γράψουν την δικιά τους αλήθεια στην άμμο… δεν υπολόγισαν όμως το κύμα που έρχεται και τα σβήνει όλα… Όλα …εκτός από την αλήθεια….
Ναι… το δικό μου λάθος στο μακιγιάζ ήταν τουλάχιστον στιγμιαίο…
Το δικό τους… και ειδικά το δικό σου τραγουδιστή του έρωτα… είναι ανεξίτηλο …δυστυχώς όχι μόνο στο μυαλό όλων μας… αλλά στο μυαλό ενός παιδιού (του δικού σου) που δεν έχεις το μινιμουμ του θάρρους και της τιμιότητας να πας να το αγκαλιάσεις και να του ζητήσεις συγγνώμη.
Οσο αφορά στη σύζυγο… δεν έχω να πω πολλά… αλλά το στρινγκ δεν φοριέται μόνο στον κώλο… αυτό τουλάχιστον μπορεί ναναι σέξι… φοριέται και στο μυαλό και αυτό είναι αποτρόπαιο….