Σελίδες

31 Μαρ 2011

ζωγραφιές

Ο πατέρας μου φύσει καλλιτέχνης,μου έδωσε μεγάλη ελευθερία.
Δεν μπορώ να σας το πώ καλύτερα. Ηταν ΥΠΕΡ της ελευθερίας. Δεν είμαι σίγουρος αν εμπεριείχε και τον ίδιο σ’ αυτό… αλλά ήταν υπέρμαχος της.
Ο άλλος ήταν ελεύθερος να κάνει ο,τι θέλει. Δεν συμφωνούσε πάντα μαζί σου, αλλά σου επέτρεπε να κάνεις αυτό που λες… Και το εννοούσε.
Δεν σου ήταν κολλητήρι.
Επαιρνες καλούς βαθμούς χαιρότανε… δεν έπαιρνες… ε, δεν πήγαινε να πεθάνει κιόλας… Θυμάμαι όταν πήγαινα στο Δημοτικό και βαριόμουν (όχι συχνά) να πάω σχολείο, φώναζα από το δωμάτιο μου λίγο πριν «ξυπνήσω»
-Μαμά, είμαι άρρωστος σήμερα
Και άκουγα από μέσα την φωνή του πατέρα μου:
-Ε, κοιμήσου τότε…

Γελοιογράφος ήταν ο άνθρωπος και είχε τη γελοιογραφία μέσα του. Δεν ήταν κανένας σκοτείνος τύπος, που το’βγαζε στο χιούμορ (συμβαίνει πολύ συχνά , καθώς το χιούμορ είναι βασικά άμυνα.)… Ηταν γελαστός άνθρωπος και διασκέδαζε και με μικρά πράγματα… βασικά με μικρά πράγματα.
Αυτό ήταν άλλωστε και το αγαπημένο του θέμα.
Η τρύπια κάλτσα, η πεθερά, τα κρασί, ο έρωτας, ένα σουβλάκι παραπάνω, ένα φυστίκι…. O,τι έβλεπε το’κανε σκίτσο…. Μα ο,τι μπορείτε να φαντασθείτε…από το κλάμα ενός παιδιού μέχρι το πηλίκιο ενός αστυνομικού…ένα λουλούδι ή μια πατημένη τσίχλα.
Όπως καταλαβαίνετε (;) ένας τέτοιος άνθρωπος δεν στεκόταν στις λεπτομέρειες…ή μάλλον λάθος έγραψα… στεκόταν ΜΟΝΟ στις λεπτομέρειες που ήταν ο θεός του… δεν ήταν δλδ της γνώμης ότι κάποιος για να πετύχει έπρεπε να’ναι άριστος μαθητής, συνεπής, άψογος κ.λ.π. Ηταν εξαιρετικά πιθανόν να σε συμπαθήσει γιατί φορούσες μια πορτοκαλιά(αγαπημένο του χρώμα) μπλούζα σε μια κηδεία… ή επειδή εξετίμησες τα κεφτεδάκια της μαμάς μου… ή επειδή φιλοτιμήθηκες να του κάνεις έναν καφέ άσχετο αν ήταν καλός ή όχι….
Χανόταν με τις ώρες μέσα στο γραφειο του και σχεδίαζε συνεχώς… δοκίμαζε νέες τεχνικές και ρωτούσε τη γνώμη του παιδιού που’φερνε τα ψώνια, ή ενός φίλους μου ετών 15, ή του κυρίου που του’φτιαχνε την φορολογική δήλωση….
Δεν πήγε ποτέ σε επίσημη δεξίωση, δεν του άρεσαν οι γραβάτες (αν και τις φορούσε από σεβασμό στην περίπτωση) και το πιο επικίνδυνο γι’ αυτόν που ήταν δίπλα του, ήταν να τον ζμπρώξει απροειδοποίητα προς την μεριά της αισιοδοξίας και φυσικά της δημιουργίας.
Είναι δύσκολο να περιγράψει ένας γιός τον πατέρα του…
Είναι δύσκολο και για μένα…
Κάνω μια τελευταία προσπάθεια:
Ηταν ένας άνθρωπος που εβλεπε τη ζωή ΜΟΝΟ χρωματιστή.
Την περασμένη εβδομάδα πήγαμε η Ολιβ, η Αθηνά κι εγώ στο πατρικό μου. Η μάνα μου –όπως είναι φυσικό- έχει πάθει σοκ με την μικρή… πού να το φανταζόταν ότι σ’ αυτην την ηλικία ή ζωή της φυλούσε ακόμα μια εγγόνα.
-Τωρα έχω χίλιους λόγους να συνεχίσω να ζω… μου είπε κάποια στιγμή απροειδοποίητα.
Όταν την έχει αγκαλιά παρακολουθώ τη ματιά της (της μητέρας μου)… Πολύ συχνά χάνεται κάπου… δεν μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ ότι ψάχνει εκείνον να μοιραστεί μαζί του αυτή την ευτυχία.
Τα γραφείο του πατέρα μου έχει παραμείνει ίδιο, όπως εκείνος το’χει αφήσει. Κάθε φορά (συνήθως τις Κυριακές) μπαίνουμε μέσα με την Ολιβ και της δείχνω πράγματα που’χε φτιάξει… συχνά ανακαλύπτει και εκείνη μερικά που εγώ δεν είχα ποτέ δει… Οι δυό μας… Την τελευταία φορά πήραμε μαζί και την Αθηνά… ήταν η στιγμή της…τώρα πιά που ψιλομεγάλωσε και έχει κάποια αίσθηση των πραγμάτων γύρω της…
Η μικρή φυσικά και ενθουσιάστηκε με τα χρώματα του δωματίου… με τα τόσα σκίτσα…τις ζωγραφισμένες πέτρες…τις αφίσες στους τοίχους…
Η Ολίβια την …ξενάγησε…λέγοντας της «ο παππούς αυτό… ο παππούς εκείνο…» η Αθηνούλα χάίδεψε τις μπογιές… έπαιξε με τις πέτρες (που οι περισσότερες είναι από παραλίες της Χαλκιδικής…η Ολιβ έμεινε έγκυος στο πατρικό της στην Χαλκδική… η ζωή έχει τόσο χιούμορ!)… κάθισε ανάμεσα σε σκίτσα…
Την πήρα αγκαλιά και την έβαλα να κάτσει στην καρέκλα του πατέρα μου στο γραφείο… Η εικόνα μου χαϊδεψε τη μνήμη… σκέφτηκα πόσο ενθουσιασμένος θα ήταν ο ίδιος να την έβλεπε εκεί… Φωναξα τη μάνα μου…
Μόλις την είδε για μια στιγμή κοντοστάθηκε…
Ηταν η στιγμή της συνεννόησης εκείνης με τον μεγάλο της έρωτα. Ή ετσι νομίζω τουλάχιστον… πήρε μιαν άλλη καρέκλα και κάθισε δίπλα στην Αθηνά… και άρχισε να της λέει διάφορα… για τις γελοιογραφίες, τα σκίτσα, τα πινέλα… πράγμα αδιανόητο για εκείνη, καθώς ποτέ μου δεν την είχα ακούσε ι να εκφράζει τη γνωμη της γι’ αυτά. Είναι ο προσωπικός της θησαυρός.
Η Αθηνά τιτίβιζε χαρούμενη.
Ως μπαμπάς της πρέπει να σας ομολογήσω (και υποθέτω ότι το καταλαβαίνετε) συγκινήθηκα πολύ.
Πιο πολύ .ομως συγκίνθηκα ως γιός.
Και αυτό είχα ποοοολλά χρόνια να το νιώσω.
Δυστυχώς δεν έχω λέξεις.
Η μεταφορά του DNA είναι απίστευτη διαδικασία…
Με εντελώς δικούς της κανόνες.
Αυτή τη φορά το δωμάτιο είχε περισσότερο χρώμα… Είχε και περισσότερο χαμόγελο… που δεν ήταν ούτε μόνο της μάνας μου, ούτε μόνο της Ολιβ, ούτε μόνο της Αθηνάς , ούτε μόνο δικό μου…
Βγαίνοντας με την Αθηνά στην αγκαλιά μου, έριξα πίσω μου μια τελευταία ματιά… σαν να μου φάνηκε ότι ένα αόρατο χέρι είχε προσθέσει ένα χαμογελάκι στα σκίτσα…
Σκιτσάρει το DNA;
Ε, ναι!




8 σχόλια:

  1. Πόσο όμορφο κείμενο...

    Γωγώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ένα αόρατο χέρι πρόσθεσε ένα χαμογελάκι και στα δικά μας χείλια... και δύο δάκρυα στα μάτια...
    ευχαριστούμε για το κείμενο που μοιράστηκες μαζί μας Μάνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό είναι, για μένα το παιδί, μιά διπλή γέφυρα, από τη μιά προς το παρελθόν κι'από την άλλη προς το μέλλον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή