Ηταν 3 το πρωί στις 19 Μαϊου 2004 όταν έπαθα έμφραγμα. Με πήγανε σηκωτό στο Ιπποκράτειο και εκεί με κράτησαν στη ζωή. Εχω μεγάλη ευγνωμοσύνη σε όσους με βοήθησαν τότε.Απεριόριστη ευγνωμοσύνη.
Θυμάμαι ότι όταν βγήκα από το Νοσοκομείο… ήταν καλοκαίρι και ο ήλιος έκαιγε… σκέφτηκα αυτό που όλοι μας θεωρούμε κλισέ: «Είναι όμορφη η ζωή. Τόσο όμορφη!» Όλα είχαν ξαναγεννηθεί από το φως μέχρι τις μυρωδιές. Δεν θυμάμαι καλά τη νύχτα του επεισόδιου… θυμάμαι όμως την ημέρα που ξανανακατεύτηκα με τον κόσμο.
Ο μεγάλος δημοσιογράφος και ποιητής, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, που επίσης είχε μια περιπέτεια με την καρδιά του, μου είπε σε μια συνομιλία μας.
-Η ζωή θα ξαναγίνει όπως ήταν… η συνήθειες δεν αλλάζουν… προσπάθησε να περιορίσεις ο,τι μπορείς.
Τότε δεν τον είχα πιστέψει. Δεν πέρασαν όμως πάρα μόνο μερικοί μήνες για να ξαναγίνω ο παλιός Μάνος. Οι σπουδαίοι ποιητές έχουν ΠΑΝΤΑ δίκιο. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιορισα πολλά… Πρόσθεσα όμως ένα ολοκαίνουργιο:
Τον σεβασμό προς τη ζωή.
Τον σεβασμό προς αυτό το άγνωστο που μας επιτρέπει να εισπνέουμε-εκπνέουμε 24ωρες το 24ωρο.Δεν ξαναπρογραμματισα τίποτα και άφησα το ποτάμι της ζωής να με πάει (παρασύρει) όπου εκείνο νομιζε(ι). Δηλαδή απολαμβανω το ταξίδι, χωρίς ποτέ να ρωτάω για τον προορισμό.
Και (όσοι/ες με διαβάζετε θα’χετε ίσως προσέξει ότι το επαναλαμβάνω σε κάθε ευκαιρία) δεν βγάζω ΠΟΤΕ τη γλώσσα στη ζωή.
Εχω μια καταπληκτική γυναίκα, ένα υπέροχο μωρό, οι υπόλοιποι αγαπημένοι μου είναι μια χαρά, έχω στέγη για να κοιμάμαι από κάτω της, μπορώ να αγοράζω φαγητάκι για την οικογένεια μου, με αγαπούν οι φίλοι μου και εργάζομαι με τον τρόπο που εγω επιθυμώ.
Όχι δεν γκρινιάζω… επειδή θαθελα και άλλα 1.345 πράγματα και δεν γίνεται να τα έχω… όχι δεν γκρινιάζω επειδή δεν μπορώ πάντα να συνεννοηθώ με τους άλλους… όχι δεν γκρινιάζω επειδή τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα θέλω…
Η ζωή στις 19 Μαϊου 2004 μου χαμογέλασε.
Δεν μου το χρώσταγε, αλλά μου χαμογέλασε.
Απλωσε το χέρι της και με χαϊδεψε.
Όχι δεν πρόκειται ποτέ να της βγάλω τη γλώσσα.
Και επειδή ακριβώς δεν της έβγαλα τη γλώσσα εκείνη (η ζωή) άνοιξε το σακούλι της και μου έδωσε κι άλλα δωρα: την αισιοδοξία, το χαμόγελο, τον έρωτα, την Ολιβ, την Αθηνά, την υγεία της υπερήλικης μάνας μου, τη Ρένα, τον Αργύρη που με προσέχουν λες και είμαι γιός τους, τα νεαρά παιδιά εδώ στο net που με κάνουν φίλο τους, τους ανθρώπους που εκτιμούν τη δουλειά μου.
Μερικές φορές στεναχωριέμαι που έχω τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας με την Αθηνά μας. Αμέσως το ξαναλογαριάζω και βρίσκω τη διαφορά αστεία… Εκείνη είναι σήμερα 15 μηνών κι εγώ μόλις 7 ετών…
Σήμερα έχω γενέθλια.
Γίνομαι 7 ετών…
Σας ευχαριστώ όλους κι όλες που ήρθατε στο πάρτι μου!
(To κείμενο αναρτήθηκε και στο www.eimaimama.gr αλλά νομίζω ότι πρέπει να το δουν και οι μπαμπάδες!)
Χρησιμοποιείστε αυτο το logo στο internet...
όσοι/ες έχετε την καλωσύνη βάλτε το profile picture σας στο FB
Όταν πρωτακούστηκε το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας… λίγο πριν τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές… είχα αρθρογραφήσει (δλδ ποστάρει) να μην μασήσουμε… να μην παίξουμε σε ένα παιγνίδι που θα μας οδηγούσε σε μονοπάτια που δεν θα ξέραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Δυστυχώς ολοι μας (συμπεριλμβανομένου και του εαυτού μου) είμαστε επαναστάτες του καναπέ. (Οσοι δεν είναι έχουν τον απόλυτο σεβασμό μου.)
Επιλέγω για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες τον διαδικτυακό χώρο της Ολιβιας μου για να «φωνάξω» τις σκέψεις μου. Το κάνω γιατί εδώ είναι μαζεμένες (συνδεδεμένες) οι μαμάδες… το πιο παραγωγικό κομμάτι αυτης της πατρίδας. Μαμάδες από όλες τις κοινωνικές, μορφωτικές ή οικονομικές ομάδες… ΜΑΜΑΔΕΣ πολιτικίκ ή απολιτίκ. Ολες μαζί… με έναν κοινό ατσαλένιο δεσμό: Τα παιδιά μας. Είναι το καλύτερο αναγνωστικό κοινό που είχα ποτέ στην μακρόχρονη δημοσιογραφική μου καριέρα.
Εχω πολλές φορές προτείνει να μαζευτείτε με τα καροτσάκια σας στην πλατεία Συντάγματος για να δείξετε την παρουσία σας… σήμερα προτείνω να το κάνετε και στην πλατεία Αριστοτέλους στην Θεσσαλονίκη… στην Πάτρα… στο Ηρακλειο….στη Δράμα….στη Ρόδο… ή στο μικράκι χωριουδάκι σας…
Μετά το ξανασκέφτηκα…
Οι άνθρωποι μαζεύονται για να ζητήσουν κάτι συγκεκριμένο. Το γενικό έρχεται σε δεύτερο στάδιο….
Σήμερα το μεσημέρι μια φίλη μου στο FB μου έστειλε ένα link.
Σταματείστε να διαβάζετε αυτό που γράφω και δείτε το link. Είναι λίγο μεγάλο σε διάρκεια αλλά αξίζει κάθε λέξη…
…………………………………………………………….
Ελπίζω να το είδατε… γιατί διαφορετικά δεν έχουν μεγάλη σημασία τα επόμενα που γράφω.
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω ότι ο πνευματικός κόσμος σιωπά.
Και γω της ίδιας γνώμης είμαι. Γιατί σιωπά; Ή γιατί όταν μιλά κανείς δεν καταλαβαίνει τι λέει (ο πνευματικός κόσμος).
Ο κ. Αδαμάντιος Πεπελάσης έδωσε την παραπάνω συνέντευξη στην Πόπη Τσαπανίδου…την οποία εκτιμώ ιδιαιτέρως και ως άνθρωπο , αλλά και ως δημοσιογράφο.
Συμφωνώ σε κάθε λέξη μαζί του. Σημειώστε ότι ενάμιση χρόνο πριν θα είχα αρκετές αντιρρήσεις, αλλά σήμερα συμφωνώ. Επιτέλους ένας άνθρωπος που ξέρει το αντικείμενο (την πολιτική, αλλά και την οικονομία) βρήκε τον τρόπο να μιλήσει σε όλους μας σε απλά ελληνικά.
Ναι!!! οι ελληνες πολιτικοί πρέπει να συναινέσουν.
Δηλαδή πρέπει να συμφωνήσουν σε μερικά πράγματα γιατί οι Ευρωπαίοι δεν πρόκειται (πλέον) να μας βοηθήσουν. Οποιος έχει και την ελάχιστη ευρωπαϊκή εμπειρία θα συμφωνήσει ότι χάσαμε την μεγάλη ευκαιρία να μιλήσουμε στα ίσια μαζί τους.
Χασαμε την ευκαιρία να τους πούμε –έστω και την τελευταία στιγμή- την αλήθεια… και η αλήθεια σ’ αυτούς τους λαούς δεν είναι μια ελαστική πραγματικότητα… πρέπει να φτύσεις (στην κυριολεξία) αίμα για να μπορέσεις να ξανακερδίσεις την αξιοπιστία.
Όταν είχαμε την ευκαιρία να τους θέσουμε τις σκέψεις μας, εμείς τσακωνόμασταν αν φταίει η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ … τα μικρότερα κόμματα το είδαν σαν την κατάλληλη στιγμή να μεγαλώσουν… και αντί να διεκδικήσουμε τη θέση μας στην ιστοριία αυτης της ηπείρου (Ευρωπαϊκή Ενωση) τσακωνόμασταν στα ΜΜΕ και στα πολιτικά γραφεία για το ποιος έχει ή θα έπρεπε να έχει την ιθαγενή εξουσία… Και όταν βρεθήκαμε με άδειες τσέπες, αντί να ορθώσουμε το ανάστημα μας (βλ. Ιρλανδία) τρέξαμε με κουτοπονηριά να ζητήσουμε (μονομερώς) τη βοήθειά τους. Η κυβέρνηση τα έδωσε όλα και (όλη) η αντιπολίτευση καμωνόταν ότι έχει λύσεις…
Αυτό στο μυαλό του απλού π.χ. γερμανού πολίτη αυτό είναι αδιανόητο… Ελπίζω να φτάνει στο μυαλό σας η λέξη ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ.
Ε, τώρα είμαστε ακριβώς σ΄ αυτό το σημείο.
Σ’ αυτό το φρικτό σημείο.
Τα δυο μεγάλα κόμματα (και φυσικά και τα υπόλοιπα) πρέπει να συμφωνήσουν. Δεν θα μπώ σε λεπτομέρειες γιατί δεν τις ξέρω και καλά… αλλά θα επιμείνω στην συμφωνία.
Υποθέτω ότι και οι περισσότερες (αν όχι όλες σας) από σας έχετε σκυλοβαθερεί τον μίζερο σκυλοκαβγά όλων αυτων των ανοήτων που ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλον.
Όταν τους βλέπω στην τηλεόραση κάτι μέσα μου αρχίζει και κουρδίζει σε επικίνδυνο βαθμό. Γνωρίζετε πολύ καλά τι λέω… Αυτό πρέπει να σταματήσει. ΤΩΡΑ… και όχι με τους δικούς τους όρους (των ελλήνων πολιτικών και δημοσιογράφων εννοώ) αλλά με τους όρους του απλού (ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ) πολίτη, που το μόνο που θέλει είναι να έχει το παιδί του ένα καλό μέλλον… Μην μασάτε… όλοι αυτοί που διαφωνούν έχουν ήδη διασφαλίσει αυτό το μέλλον (για τα δικά τους παιδιά.
ΒΓΕΙΤΕ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΑΛΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ Ή ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΣΑΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. Ζητείστε (μόνο με την παρουσία σας) να συμφωνήσουν ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΟΗΤΟΙ για το καλό των παιδιών σας.
Μην αφήσετε κανέναν πολιτικό, κομματικό ή οποιονδήποτε άλλο φορέα να ας καπελώσει (θα το προσπαθήσουν με νύχια και με δόντια)
Είστε ΜΑΝΕΣ. Το ξέρετε πολύ καλύτερα από μένα που είμαι ένας απλός πατέρας. ΜΑΝΕΣ…ΜΑΝΕΣ…ΜΑΝΕΣ…ΜΑΝΕΣ….ΜΑΝΕΣ….
Κάποιοι θέλουν να κόψουν το οξυγόνο στα παιδιά σας.
Αλήθεια θα το επιτρέψετε;
Χρησιμοποιείστε το internet για να οργανωθείτε.
Κανόνιστε π.χ. κάθε Πέμπτη στις 7 το απόγευμα συναντήσεις.
Δεν χρειάζεται να φωνάζετε, να κόψετε την κυκλοφορία, ή να αναρτήσετε πανό… Απλώς δείξτε τη δυναμή σας… την παρουσία σας.
Το μήνυμα θα το πάρουν…αυτοί που πρέπει… και αν σας αγνοήσουν (που αποκλείεται) αυτοί που πρέπει, να είστε σίγουρες ότι θα σας προσέξουν τα διεθνή ΜΜΕ… θα σας προσέξουν αυτοί από τους οποίους ζητάμε βοήθεια… γιατί θα τους έχετε δείξει ότι όντως αγωνιάτε για το μέλλον.
Ένα 16χρονο κορίτσι, την κοπανάει το βράδι από το σπίτι του, συναντά δυο νεαρούς, την ποτίζουν αλκοολ, λυποθυμάει, την κακοποιούν σεξουαλικα, την πάνε στο Νοσοκομείο μετα από λίγες ώρες παθαίνει.
Ολο αυτό το απόλυτα λυπηρό γεγονός, έχει και ένα θετικό σημείο:
Κάνοντας βόλτα αυτή η πραγματική ιστορία στο internet όπου βέβαια τη διάβασαν ολες οι 16χρονες… θα αναγκάσει μερικές απ’ αυτές (νομίζω πολλές) να πιούνε σήμερα το βράδυ ένα ποτό λιγότερο, ή να έχουν δεύτερη σκέψη όταν είναι έτοιμες να την κοπανήσουνε 3 το πρωί από την κρεββατοκάμαρά τους.
Ξέρετε, η μικρή Στέλλα… δεν πρωτοτύπησε.
Ξέρετε όταν ήμουν κι εγώ ένα μόλις χρόνο μεγαλύτερος από την Στέλλα, το΄σκαγα από το σπίτι μου με τον ίδιο κι απαράλλαχτο τρόπο, και συναντούσα τον φίλο μου τον Γιώργο Βαξεβανάκη., ο οποίος το’χε σκάσει από το δικό του με μια μικρή πρόσθετη θανατερή λεπτομέρεια, οδηγώντας (χωρίς δίπλωμα) το φτιαγμένο αυτοκίνητο του μεγάλου του αδελφού… το τι μαλακία κάναμε στην παραλιακή λεωφόρο…μόνο που το θυμάμαι ιδρώνω… το γεγονός ότι καταφέραμε να μην σκοτωθούμε ή σκοτώσουμε καμμιά 30αριά ήταν κατόρθωμα και ερωτική διάθεση της τύχης προς εμάς…
Εχω όμως φίλους που δεν τα κατάφεραν…
Ακριβώς όπως η Στέλλα.
Από την αρχή ένιωσα πολύ μεγάλη λύπη γι΄αυτην κοπελίτσα.
Διάβασα το Page που φτιάξανε οι φίλοι της και είδα για μια ακόμη φορά, ότι ο πόνος δεν έχει ούτε ηλικία, ούτε πρωτοτυπία, ούτε κανούργιο γράψιμο… είτε γκρικλις, είτε με type που μόνο τα παιδιά ξέρουν να γράφουν, είτε με κεφαλαία ελληνικά το μήνυμα ήταν ΕΝΑ: Καλό ταξίδι!
Αν δεν δραπετεύσει ένα παιδί 16χρονο παιδί από το σπίτι του, ποιο θα δραπετεύσει; Το 45χρονο από τη μαμά του; Στη μία περίπτωση το αίμα βράζει… στην δεύτερη θέλει επειγόντως ψυχίατρο) Μπορεί να μην μας αρέσει (εννοώ αυτοί που πλέον δεν δραπατεύουμε), αλλά παραμένει γεγονός.
Πολλοί μου λένε ότι θα μάθω πολλά πράγματα στην Αθηνά. Μπαααα… δεν νομίζω… αυτά που πραγματικά θα πρέπει να της μάθω εγω…δεν τα ξέρω ούτε ο ίδιος, αφού δεν έχω ξαναϋπάρξει μπαμπάς.
Πώς μπορώ να ξέρω τι θα νιώσω, αν ανοίξω μετά από 14 χρόνια στις 8 το πρωί την κρεββατοκάμαρα της και αυτή να μην είναι ΕΚΕΙ… και επίσης να μην ξέρει κανείς πού στο διάολο είναι…
Δεν θα το κάνει η Αθηνά μου;
Μπαααααα… και τα γονίδια που όλοι λέτε θα κληρονομήσει;… ελπίζουνε ας πούμε να κληρονομήσει το ταλέντο τους παππούς της να σκιτσάρει…. Αλλά δεν μας περνά από το μυαλό, ότι μπορεί να κληρονομήσει και τη διάθεση του μπαμπά της να δραπετεύει… και από ο,τι ξέρω μια χαρά ψιλο-δραπέτευε και η Ολιβ… Μη λέμε ό,τι θέμε…
Σκέφτηκα λοιπόν αμέσως αυτούς τους γονείς… που δέχτηκαν το πιο ακατάλληλο τηλεφώνημα από το Νοσοκομείο. Τι κάνει η αδρεναλίνη σου; Η πίεση στον εγκεφαλό σου; Η ΜΑΥΡΗ λύπη που εμφανίζεται σαν black out;
Γι’ αυτό λέω… αυτό το τρομερά στενάχωρο συμβάν της Στελλίτσας, έχει ένα θετικό: Μια πιτσιρίκα σήμερα το βράδι θα πιεί 3 ποτά λιγότερα…
Είμαστε θυμωμένοι με τους πολιτικούς. Αλλά βασικά είματε θυμωμένοι μαζί τους για ανώδυνα πράγματα:
Κόβουν τον 14ο μισθό.
Εχουμε ανεργία.
Μα τι λέμε τώρα… αυτά είναι επίκτητα πράγματα… Μισθός…ανεργία…
Βασικά πρέπει να είμαστε θυμωμένοι μαζί τους, που δεν έχουμε ένα σύστημα υγείας (ο,τι και να σημαίνει αυτό)που θα βοηθούσε σήμερα (ενδεχομένως) να ζούσε η Στέλλα….
Βλέπω μετά μανίας Γκρέις Ανάτομι…
Αν το παρακολουθείτε και σεις… πείτε μου ειλικρινά… αν έμπαιν εσε εκείνο το Νοσοκομείο η Στέλλα, αντί σ’ αυτό του Ρεθύμνου…υπήρχε περίπτωση…έστω και μία στο 1.000.000 η δρ. Μπέιλι να μην είχε ενημερώσει αμέσως τους γονείς της και δεύτερον να μην είχε κάνει ό,τι καλύτερο (δλδ το τέλειο) για να μη χαθεί η ζωή αυτού του αγγελουδιού; Ναι, φυσικά θα μπορούσε να είχε χαθεί… αλλά 99 στις 100 φορές η Δρ. Μπέιλι θα είχε κάνει αυτό που όφειλε να κάνει.
Φταίνε οι Ελληνες γιατροί;
Όχι… υποθέτω ότι έτσι αντιμετωπίζουν όλα τα λυποθυμα από το αλκόολ 16χρονα που τους φέρνουν κατά καιρούς… όλα ξεμεθάνε και κουτσα στραβά πάνε σπιτάκια τους…. Όπου οι γονείς τους είοτε αδιαφορούν είτε τις κάνουν μπλε στο ξύλο…. Απλώς η Στέλλα πέθανε.
Λοιπόν για να γίνω κατανοητός.
Δεν με νιάζει να’μαστε φτωχοί όταν η Αθηνά θαναι 14… εννοώ δεν με νιάζει, αν είναι να το συγκρίνω : με ότι ενδεχομένως (πού το ξέρω εγώ ότι δεν θα την κοπανήσει και εκείνη; ή παίρνω το μάθημα ή δεν το παίρνω… ε;) και ότι θα πιεί, ο,τι πίνεται (εκίνη την εποχή)… και την πάνε στο Νοσοκομείο και εκεί «λειτουργήσει» το ελληνικό σύστημα υγείας…
Όχι προτιμώ να μην έχω να πληρώσω το ρεύμα, από το να ξέρω ότι αν το παιδί μου ή γυναίκα μου πάθουν κάτι, να μπορέσουν να τους βοηθήσουν (με τον καλύτερο δυνατό τρόπο) στο όποιο Νοσοκομείο της Ελλάδας και αν πάνε…
Γι’ αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ είμαι θυμωμένος με τους πολιτικούς.
Είπε ο Μεϊμαράκης ότι «δεν μ’ ενδιαφέρουν τα οφίτσια… μου αρέσει η πολιτική!»… Αποφεύγω την εύκολη ειρωνία που τρώει τα δάκτυλά μου πάνω στο keyboard… και ρωτάω με τη σειρά μου;
-Η πολιτική; Ποια πολιτική; Ξοδέψαμε ένα σκασμό λεφτά για να πάρουμε δυο υποβρύχια που γέρνουν και Απάτσι που πέφτουν σαν σπουργίτια σε εγκεφαλικό επεισόδιο. Με αυτά τα λεφτά θα είχαμε φτιάξει κάτι στην υγεία… ξέρω γω 1-2 μικρά, καλά Νοσοκομεία… αντ’ αυτού «θωρακίσαμε» τη χώρα, μπας και μας την πέσουν οι Τούρκοι ώστε να τους την πέσουμε και μεις με υποβρύχια που γέρνουν και με Απάτσι κωλοτούμπες;
Αλήθεια το θέμα είναι αν έκλεψε ή όχι ο Τσοχατζόπουλος, αν το καταλαβε ο Μείμαράκης ή αν ο Καρατζαφέρης πίεζε… Αλήθεια πιστεύετε ότι αν αύριο το παιδί σας βρεθεί στη θέση της Στέλλας στο Νοσοκομείο… αλήθεια θα αναρωτιέστε γιατί δεν μιλάει ο Καραμανλής και αν τα spreads είναι χαμηλά ή ψηλα… ή ότι το συγκεκριμένο Νοσοκομείο που ΕΤΥΧΕ να υποδεχθεί την 16χρονη Στέλλα σας, δεν θα είναι επαρκώς εξοπλισμένο, οι γιατροί μπορεί να μην είναι ειδικοί και το σπουδαιότερο να μην θεωρήσουν υποχρέωση τους να σας ειδοποιήσουν;
Για πηγαίνετε να ρωτήσετε τους γονείς της Στέλλας και μετα τα ξαναλέμε.
Κλέψε ρε πούστη… μαζί σου… κλέψε μέχρι να σκάσεις στη Μύκονο… όμως πάρε Υποβρύχια που ΔΕΝ γέρνουν.
Κλέψε στον εξοπλισμό του Νοσκομείου… κλέψε και λίγο πιο πολύ… όμως εξόπλισέ τα…
ΥΓ. Μιλούσα με μια φίλη μου μαμά για το συγκεκριμένο θέμα και τη ρώτησα: Αν η μικρή σου κόρη έσπαγε το πόδι της και την πήγαινες εσπευσμένως στο ΚΑΤ, την ώρα που θα την πέρνανε οι γιατροί…δεν θα προσευχόσουν αυτοί οι άνθρωποι να ξέρουν καλα τη δουλειά τους και ότι έχουν όλα τα βοηθήματα για να την κάνουν, ώστε να γίνει καλά το ποδαράκι της μικρής;
ΟΚ! Ως πατέρας το μαθαίνεις το παιδί σου διάφορα πράγματα.
(αν και μεταξύ μας: ΟΛΑ τους τα μαθαίνουν οι μαμάδες τους.)
ΟΚ! Λοιπόν του μαθαίνεις πράγματα.
Αυτό που βασικά πρέπει να του μάθεις είναι πώς θα επιβιώσει στην κοινωνία. Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που μαθαίνουν -από τις ελεφαντίνες μεχρι τις σκιουρίνες -στα μικρά τους. Πώς θα επιβιώσουν.
Εχω ακούσει πατέρα να λέει στην κόρη του: «Δεν θα ζητάς ποτέ συγγνώμη.» Ο άνθρωπος ήταν Αριστερός στην εποχή του εμφύλιου, διώχτηκαν οικογενειακώς, κυνηγήθηκαν, μετανάστευσαν, επέστρεψαν, πιέστηκαν, τους κοροϊδεψαν…άστα να πάνε… Άλλο λοιπόν εννοούσε συμβουλεύοντας την να μην λέει «Συγγνώμη»… Αυτό σημαίνει ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ λάθη.
Η κοπέλα έζησε σε άλλες εποχές πήρε κατά λέξη τη συμβουλή του μπαμπά της, που εν τω μεταξύ είχε πεθάνει ξαφνικά, και το’κανε στο μυαλό της ψαρόσουπα (που λατρεύει η Αθηνά!)
Από την εμπειρία μου στη ζωή έμαθα ότι ΒΑΣΙΚΑ τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, λένε και τη ψυχή του. Από τον τρόπο που ή δεν χαμογελάει, από το βλέμμα… από το bodylanguage και λοιπά. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω παράπονο… ΒΑΣΙΚΑ έχω πέσει μέσα.
Δεν είναι όμως αρκετό.
Στην πραγματικότητα είναι εγκληματική προσέγγιση.
Η φάτσα και τα συμπαρομαρτούντα της δεν δίνουν τη ψυχή… ή μάλλον δεν την δίνουν πάντα… και αφού δεν είναι «πάντα» γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνο…μπορείς να αδικήσεις ανθρώπους ή να εξυμνήσεις ανθρώπους που θα αξιζαν ακριβώς το αντίθετο.
Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε «Τα παιδιά της πιάτσας» του Νίκου Τσιφόρου…
Μην ξεχνάτε ότι οι περισσότεροι serial killers είχαν αγγελική φυσιογνωμία. Οσο και να το λέω όμως , είναι δύσκολο να να κλείσω τα μάτια στα vibes που (μου) στέλνει το εξωτερικό ενός ανθρώπου.
Όταν υπηρετούσα στο Πολεμικό Ναυτικό. Ηρθε διοικητής ένας αντιπλοίαρχος, που με το που τον είδα είπα από μέσα μου: «Ω ρε πούστη μου! Τη βάψαμε!»
Ηταν «μυτερός», φαλακρός, με αετήσια μικρά κακά μάτια και με ποιντικομούστακο. Εξέπεμπε: Μην με πλησιάσεις. Θα το μετανιώσεις.
Τελικά ήταν ο πιο γλυκός, ευγενικός, σεμνός και κύριος,που συνάντησα ποτέ στο Ναυτικό.
Αυτό ήταν ένα μάθημα για μένα.
Ηταν;
Μπαααααα!
Όταν προιν από καιρό είδα ότι η ΝΔ είχε τοποθετήσει κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τον Κώστα Τζαβάρα… κάτι γέλασε μέσα μου… Ενας τύπος που θύμιζε τον Πιατά με γυιαλιά και με ένα μόνιμο χαμόγελο στο στόμα… Κάτι σαν τον Γκούφι στο πιο αφράτο.
Και ξαφνικά ο τύπος βγαίνει στο MEGA διατηρεί το χαμόγελό του, διατηρεί την αξιοπρέπεια του και λέει στους δημοσιογράφους τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Ξαφνικά όλοι τον αγάπησαν… δλδ τον συμπάθησαν… ενστικτωδώς κι εγώ… σήμερα λοιπόν ακούω τον Κανάκη να σκούζει για το 50.000 ευρώ πρόστιμο που τους έχωσε το ΕΣΡ. Συμφωνω ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΜΕ αυτά που έλεγε…και λίγα τους είπε…διαφωνώ στο ότι έχασε το χιούμορ του… και αυτό δεν γίνεται να γίνεται σε σατιρική εκπομπή. Ο ρόλος είναι ρόλος…
Λεπτομέρειες…
….και εκεί λοιπόν που τον παρακαλουθώ μας λέει ότι θα δούμε το video όπου ο βουλευτής Τζαβάρας (ο Γκούφη-Πιατάς ντε) καταγγέλει στη Βουλή ότι ποτέ του δεν διαμαρτυρήθηκε για την αγρια πλάκα-κριτική (που γι΄αυτό τους τιμώρησε το ΕΣΡ… ) και καθώς το καταγγέλει λέπω από μέσα μου «Μπράβο ρε….» και εκείνος συνεχίζει και κλείνει προς την Βουλή των Ελλήνων. «Η σάτιρα είναι τι ξυπνητήρια της Δημοκρατίας!»
Γκλουπ.
Αν είχαμε κρίνει τον Γούντι Αλλεν από το παρουσιαστικό του, βράστα Χαράλαμπε.
Ξαφνικά ανακαλύπτω ότι το χαμόγελο του κ. Τζαβάρα δεν είναι του Γκούφι… αλλά είναι αληθινό...-όσο ειρωνικό χρειάζεται και όταν δεν χρειάζεται γίνεται χαρωπό… φιλικό… Ξέρει να απαντά και λέει άλλα, απ’ αυτά που λένε οι πολιτικοί….
