ή ώρα του πατέρα

Λοιπόν έχω υπάρξει πολλά πράγματα στη ζωή μου:

Μαθητής, φοιτητής, ναύτης, αρχισυντάκτης, διευθυντής, άνεργος TVpersona, blogger, εξ αντανακλάσεως πολιτικός και πάρα πολλά άλλα που αμα αρχίσω να τα αραδιάζω, μάλλον θα χάσουμε το point… (Οσοι/ες άλλωστε θέλετε να τα μάθετε, δεν έχετε παρα να επισκεφθείτε το πρώτο μου blog-άκι το manosantonaros.blogspot.com Τα λέω όλα και με λεπτομέρειες)

Τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που είμαι τώρα: πατέρας!

Όταν τον Ιούλιο του 2009 μου τηλεφωνησε η Ολιβ καθώς φωτογράφιζα στην οδό Μητροπόλεως δυο Γιαπωνέζες που κοιτούσαν δύσπιστα ένα σουβλάκι με τζατζίκι και μου είπε με τετράμμενη φωνή: «Αγάαααπη μου… είμαι εγκκκκκυος!» μια εντελώς άγνωστη εσωτερική μου βρύση άνοιξε και έχυσε στο κορμί μου ένα υγρό που εκανε τα allover κύταρά μου να κάνουν πάρτι.

Ένα πάρτι που δεν είχε καμμιά απολύτως σχέση με το πάρτι που κάνουν τα κύταρα στο πρώτο φιλί, στον πρώτο μισθό, στην πρώτη σοβαρή απογοήτευση.

Ηταν ένα πάρτι πρόβα τζενεράλε για το μεγάλο opening της 24^ης Φεβρουαρίου 2010, όταν πρωτόπιασα το μωρό μου στην αγκαλιά μου… από δίπλα η μαμά της γυναίκας μου… η Ρένα, έτρεμε λόγω  ενός άλλου –δικού της- πάρτι… που ελπίζω κι εγώ να ζήσω… το πάρτι που το δικό της μωρό, έκανε μωρό.

Από εκείνη τη στιγμή , το very moment που λένε και οι Εγγλέζοι, όλα… υποχώρησαν. Δηλαδή όλα που θα μπορούσε κάποιος κάλλιστα να προσθέσει το πρόθεμα εγω- στην αρχή. Η καριέρα, το «έξω», οι άστατες επιθυμίες κ.λ.π. έκαναν όλες μαζί ένα βήμα πίσω. Στη θέση τους ήρθε και στρογγυλοκάθισε ένας ατσαλένιος προστατευσιμός για εκείνο το πλασματάκι που τσίριζε στην αγκαλιά μου.

Ο έρωτας θέλει προσπάθεια.

Η καριέρα μεγάλη προσπάθεια.

Η αγάπη θέλει προσπάθεια.

Η εντιμότης, η ηθική, η ανοησία και άλλα πολλά θέλουν προσπάθεια.

Αυτό το κανούργιο κυρίαρχο συναίσθημα δεν ήθελε ΚΑΜΜΙΑ προσπάθεια. Ηρθε σαν δροσερό αεράκι σε ιδρωμένο πρόσωπο.

Από εκείνη τη στιγμή η αγάπη έγινε Λερναία Υδρα… ή ένα τεράστιο παζλ, που κάθε στιγμή εμφανίζει και ένα άλλο κομματάκι…

Χαίρεσαι που σου σφίγγει το δάκτυλο, που βγαζει κραγούλες, που ρουφά το γάλα, που κοιμάται, που αναπνέει, που ξύνει το αυτί του και τόοοοοοσα άλλα πολλά που σε οποιαδήποτε περίπτωση άλλου ανθρώπου, θα σε άφηναν παγερά αδιάφορο…

Εχουμε καιρό να σας πω για όλα αυτά.

Αυτό που πρέπει να σας πω αμέσως είναι ότι ζηλεύω τρελλά την Ολίβια που μπορεί και γράφει τόσα για το μωρό μας από το www.eimaimama.gr

Δειλά-δειλά της είχα προτείνει μερικές φορές να γράψω κι εγω ως μπαμπάς… όμως αμέσως το μετανιωνα γιατί εκεί είναι χώρος για τις μαμάδες, που έχουν εντελώς διαφορετική (και φυσικά πιο ολοκληρωμένη) άποψη για τη σχέση τους με τα μωρά τους.

-Λέω να κάνω ένα blog ως μπαμπάς … της είπα τις προάλλες.

-Και πολύ καλά θα κάνεις…μου’πε.

-Λέω να κάνω ένα blog ως μπαμπάς… το ξαναδοκίμασα και με έναν φίλο μου  -τον Βαγγέλη- επίσης μπαμπά….

-Αμην και πότε…μου’πε…

Να’μαι λοιπόν… ξέρω ότι θα κρυφοκοιτάζουν οι μαμάδες…οι γυναίκες άλλωστε ήταν πάντα my favorite target group… αλλά η αλήθεια είναι ότι ευελπιστώ να μοιραστώ τις εμπειρίες μου με άλλους άνδρες…που είτε είναι ή εύχονται να γίνουν μπαμπάδες….

Το ξεκίνησα σήμερα το blog έστω και αν είχα πει ότι θα το’φτιαχνα όταν η Αθηνά πρωτόλεγε «μπαμπά»… δεν το’χει πει ακόμα… το γυροφέρνει… αλλά καθαρά δεν το’χει πει… έκανε όμως σήμερα κάτι που με συγκίνησε αφόρητα:

Την βάλαμε στην κανούργια περπατούρα της και ξαφνικά την  έχασα….

Ηταν η πρώτη φορά εδώ και 11 ½ μήνες που σήκωσα τα μάτια μου και δεν ήταν εκεί που την ειχα(με) αφήσει… με μια αστραπιαία κίνηση κουνόντας τα ποδαράκια της είχε φτάσει στην κουζίνα και θαύμαζε την πόρτα του ψυγείου.

Ηταν ο πρώτος μας χωρισμός…

Μόλις το «μαγειρέψω» μέσα μου, θα σας πω λεπτομέρειες.