νέα εποχή, νέα σκέψη

Πολλοί πατεράδες περνάνε δύσκολα με τα επαγγελματικά τους… δλδ με τα οικονομικά τους. Κι όταν είσαι μόνος του, ή μόνος με τη γυναίκα σου χωρίς παιδί, πες διάολε… κάπως θα τα κουτσοκαταφέρω(ουμε)… άμα έχεις παιδί όμως αποκτάς αμέσως με το ουάαααα μια υποχρέωση. Ο,τι λέει  η λέξη: ΥΠΟ-ΧΡΕΩΣΗ… ένα χρεωστικό που τυφλα ναχουν όσα χρωστάμε στο ΔΝΤ…

(Ασχετο: Να έχει υπάρξει ούτε ένας ΠΟΥΣΤΗΣ (συγγνωμη Ρένα! Σημ: η πεθερά μου που δεν θέλει να βρίζω στο internet!)  Oύτε ένας ΠΟΥΣΤΗΣ λοιπόν, να μου εξηγήσει πού τα χρωστάμε αυτά τα χρήματα, που μας έχουν πιπιλίσει το μυαλό. Ξέρετε γιατί θα επαναστατήσει ο κόσμος; Ισως όχι εδώ στην Ελλάδα, αλλά αλλού… επειδή θα αντιληφθεί μαζικά ότι από τότε που εφευρέθηκε το λογιστικό χρήμα ζούμε σε έναν ψεύτικο κόσμο.  Θέλω ειλικρινά να μου πείτε εσείς που δεν είστε ειδικοί ή δεν ασχολείστε με κάποιον τρόπο, πώς λειτουργεί το Χρηματιστήριο… γιατί βάζεις 100 ευρώ το πρωί και σε μια εβδομάδα είσαι είτε πλούσιος είτε κλαις τα 100 ευρώ, τα οποία την 8^η μέρα μπορεί να σε κάνουν δυό φορές πλούσιο… Τι κάνουν αυτοί οι τύποι με τα χαρτάκια… τι βλέπουν στις οθόνες… Μην μου πείτε ότι ξέρετε… Ξέρετε όμως ότι το Χρηματιστήριο παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην οικονομία, η οποία οικονομία για να μην κάνει κούρεμα, πρέπει να πωλήσει τα δικά της ομόλογα(τα ποια;)  και να επαναδιαρθρώση το χρέος… το οποίο ΓΑΜΗΜΕΝΟ  χρέος δεν ξέρουμε σε ποιόν το χρωστάμε; Κλείνω το άσχετο γιατί εκνευρίστηκα)

Ελεγα λοιπόν ότι πάαααρα πολλοί μπαμπάδες περνάνε δύσκολα οικονομικά, λόγω ανεργίας, λόγω του ότι η θέση που είχαν δεν εξυπηρετεί πιά, έχουν σπουδάσει π.χ. αρχιτέκτονες, αλλά ποιος κτίζει σήμερα κ.λ.π.

Εχω να δώσω (αν δεν σας προσβάλει) μια συμβουλή:

Οι οικονομική κοινωνία…και η πολιτική που παράγει… καπιταλισμός, σοσιαλισμός, φασισμός ή όπως αλλιώς… έχουν ήδη πάψει να υπαρχουν. Δείτε τι γίνεται με τον καπιταλισμό στην Κίνα, τι έγινε με τη Σοβιετική ένωση, ο Ιταλός πρωθυπουργός διοργανώνει πάρτι με (σχεδόν) ενήλικα κοριτσάκια, η Ενωμένη Ευρώπη μοιάζει με ανέκδοτο, οι εφημερίδες, πεθαίνουν, το σεξ δεν είναι must και όλοι χρωστάνε σε όλους…μα δεν υπάρχει ούτε μία εξαίρεση.

Ε, αυτό τέλειωσε… όπως όταν τότε που πληρώνανε με χρυσα νομίσματα και από τη χλαμύδα περάσαμε στο αν πρέπει να επανδιρθώσουμε το κούρεμα του χρέους…  Κάποτε μέτραγαν θανάτους από ηρωίνη στην τηλεόραση, σήμερα μετράνε γιαουρτώματα…

Αυτή η εποχή πέρασε.

Όταν αλλάζει μια εποχή, αλλάζουν και τα επαγγέλματα. Ή μάλλον η λογική των επαγγελμάτων. Θέλω να πώ αγαπητοί συμπάσχοντες πατεράδες (και βασικά μιλώ στους νεαρούς αλλά όχι μόνο) πρέπει να προαρμόσετε ή τη δουλειά ή τα skills …τις ικανότητες σας… ΤΩΡΑ είναι η εποχή να κάνετε αυτό που σε προηγούμενες εποχές …θα γελούσαν με το που θα το ξεστομίζατε.

Σαν τί; θα αναρωτηθείτε… αλλά σας την έχω στημένη.

Στο FB status  του φίλου μου –παλιός μου συναγωνιστής blogger- του George Anagnostopoulos , (δείτε οπωσδήποτε το site του http://www.suit.gr/) που είναι εξαιρετικά έξυπνος άνθρωπος με τρομερό χιούμορ, με εξίσου τρομερές ιδέες για το μέλλον της εμπορικότητας του διαδικτύου, διάβασα λοιπόν στο status του που έλεγε για μια εταιρία ταξιδίων … το http://www.viva.gr/ που αν πάρεις απ’ αυτην ακτοπλοϊκό εισητήριο, πληρώνει η εταιρία το ταξί μέχρι το λιμάνι.

Ωραία ιδέα. Όχι faux δωρο, αλλά real…πρακτικό… Οποιος έχει πάει στο λιμάνι ξέρει τί λέω.

Σε μια δύσκολη εποχή για τα γραφεία ταξιδίων …σήμερα ο πιτσιρικάς κλείνει μόνος του τα εισητήρια του… βγαζει από τα έσοδα μια διαδρομή ταξί (που υποθέτω τοχει διαπραγματευτεί με κάποια εταιρία ταξί και κάνει το προϊόν του (site του) γοητευτικό, ελκυστικό… κάτι  τέτοιο στην εποχή που άλλαξε –που λέγαμε ντε παραπάνω- μπορεί να σε κάνει από πλούσιο μέχρι συγκλονιστικά πλούσιο… δείτε π.χ. τελικά τι έγινε με τον ιδιοκτήτη του Facebook, που το site του έγινε ελκυστικό… γοητευτικό.

Μου άρεσε λοιπόν και πήρα τηλέφωνο τον Γιώργο, καθώς ήμουν σίγουρος ότι το viva.gr ήταν πελάτης του και η ιδέα δική του.

-Όχι ρε …μου λέει… είναι των παιδιών που έχουν  το site… ένας-δυο απ’ αυτούς είναι φίλοι μου…

Προσέξτε λοιπόν τώρα κάποιος που έχει έχει επαγγελματικό ενδιαφέρον για το internet, διαφημίζει στη σελίδα του μιαν εταρεία που ΔΕΝ είναι πελάτης του, αλλά επειδή ο ιδιοκτήτης της είναι φίλος του. Εγώ πουμαι φίλος του Γιώργου και που εμπιστεύομαι την αισθητική του, γράφω στο blog μου και σεις το διαβάζετε… πολλοί/ες από σας –αν όχι όλοι- θα πατήσετε το link για να πάτε να δείτε τί μας λέει αυτός ο Αντώναρος… αν η ιδέα είναι όντως καλή την επόμενη φορά που θα θέλετε να πάτε ταξίδι , είναι σίγουρο ότι θα μπείτε στο site για να δείτε τι πρσφέρει. Και όλα αυτά για μια ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ. ..

Στη δουλειά σας λοιπόν πρέπει να έχετε μια καλή ιδέα.

Να τολμήσω κάτι;

Ακούστε τους νεότερους. Αυτούς που δεν έχουν εμπειρία, αλλά μόνο καθαρή ματιά προς το μέλλον, καθώς ο κώλος τους δεν έχει βραχεί από το προηγούμενο μοντέλο, που όπως είπαμε τέλειωσε. Οι σημερινοί 20ρηδες ξέρουν ποιος είναι Γκορμπατσωφ, επειδή μπορούν  να το βρουν στο google.

Αυτός (καλε όχι ο Γκορμπατσώφ!!!) μπορεί να σου πει, τί θα ήταν έξυπνο να κάνεις για το μέλλον της δουλειάς σου… δλδ για να φέρεις χρήματα να περάσετε καλά η γυναικούλά σου, το μωρό και συ…

Να σας πω κι άλλο παράδειγμα, που πάλι είδε η Ολιβ στο status του Γιώργου για το www.emanaviko.gr… πoυ σου φέρνει φρούτα σπίτι και που το 2% της αξίας της  παραγγελίας πηγαίνει στο «Χαμόγελο του Παιδιού»…

Παρήγγειλε η ολίβια… λαχανικά και ψρούτα… ηρθαν στην ώρα τους, ήταν  φρέσκα, ήταν συσκευασμένα και κόστιζαν φτηνά… Μετα από 2 μέρες προσέξαμε ότι δεν είχε έρθει ένα πεπόνι.

-Γράψτους ένα μαιλ….της λέω.

Τους γράφει ένα σαν ναταν η Αθηνά και διαμαρτυρόταν που δεν είχε το πεπονίνι της..

Δεν περνούν 5 λεπτά… και κτυπά το τηλέφωνο, (που προφανώς η Ολιβ είχε δώσει στο mail… Eίναι Κυριακή… το σηκωνω… μια ανδρικη φωνή ζητά ευγενικά… την Αθηνα… Τωρα που το σκέπτομαι είναι ο πρώτος αρσενικός που ζήτησε την κόρη μου στο τηλέφωνο.

Βάζουμε τα γέλια. Δεν ακούγεται νεαρός… μου εξηγεί ευγενικά ότι προφανώς το πεπόνι έπεσε καπόυ στη διαδρομή και θα φροντίσει να μας στείλει άλλο.

-Ε, καλά Κυραική είναι λέω…αφήστε από Δευτέρα.

-Όχι δικό μας λάθος…τώρα θα σας το στείλω.

Πράγματι σε μια ώρα κτυπάει το κουδούνι και ανεβάζει  το πεπόνι στο διαμέρισμα ένας νεαρός. Φυσικά έχω εντυπωσιασθεί… δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα αντιδρούσε έτσι ο Οίκος Cartier σε δικό του λάθος.

-Με σας μίλησα στο τηλέφωνο; ρωτάω.

-Όχι, με τον πατέρα μου.

-Δικός σας είναι το site;

-Mάλιστα! Δική μας!

-Και η ιδέα;

-Δική μου… είχαμε κάνει ένα study με τέτοια θεματολογία  στο Πολυτεχνείο και σκέφτηκα να το εφαρμόσω στο μανάβικο του πατέρα μου… (νομίζω ότι μου είπε στην Κεντρική Λαχαναγορά)….

-Καληνύχτα!

-Καληνύχτα!

Ωπ τι έγινε; Η ίδια πάλι διαδρομή… το είδε ο Γιώργος –ούτε αυτός είναι πελάτης του…έχω αρχίσει και ανησυχώ- ψώνισε και το το έβγαλε στο status του, τόδε η Ολιβ της άρεσε η ιδέα, ψώνισεκαι εκείνη έγραψε στις μανούλες… το ίδιο κι εγώ… Μερικοί που είτε μισούν να κουβαλάνε οπωρολαχανικά σπίτι, είτε επειδή είναι άρρωστοι… είτε πειδή ξέχασαν να πάρουν του μωρού, είτε επειδή τους άρεσε η ιδέα… θα μπούν στο www.emanaviko.gr

Καλημέρα καινούργια εποχή.

Γιατί; Για δυο κύριους λόγους: Το παιδί πήγε στο Πολυτεχνείο, ας υποθέσουμε ότι σπουδασε Ηλεκτρολόγος-Μηχανολόγος. … (δεν έχω ιδέα)… πού να βγάλει σήμερα χρήματα;… μα δεν θέλει να μείνει και στο μαναβικο… αλλά δεν έχει άλλη λύση… και τι κάνει; Μεταφέρει τη γνώση που απέκτησε στο Πολυτεχνείο και κάνει τη μαναβική εξαιρετική ιδέα.

Αυτό είναι το ένα.

Το άλλο και σημαντικότερο είναι ο πατέρας.

Αγνοώ την ιστορία, αλλά στοιχηματίζω ότι κάπως έτσι είναι: Δουλεύει σαν χαμάλης για να πάει το παιδί του στο Πολυτεχνείο… γιατί; Για να έχει μια καλύτερη ζωή… να γίνει επιστήμονας… και ξαφνικά ο ΓΑΠ αρχίζει τα γκομενιλίκια με το ΔΝΤ… προς το παρόν πάνε τα όνειρα περίπατο… στο διαταύτα… ο νεαρός  θα δουλέψει στο μανάβικο… Μα αυτό δεν ήταν το δικό του όνειρο, αλλά ούτε του πατέρα του… και τότε γίνεται αυτό που σας λέω: ο παλιός (ο πατέρας δλδ) ακούει, βλ. ΑΚΟΥΕΙ τι του λέει ο νεότερος… ο γιός του… και τότε η εμπερία μπλέκει με την καθαρή νεανική σκέψη και το αποτέλεσμα είναι ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ.

Οι πολλοί πλούσιοι έγιναν πλούσιοι, σχεδόν πάντα σε εποχές ύφεσης, επειδή είχαν ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ…

Η στιγμή είναι ευκαιρία.

Αν την δείτε ως καταστροφή θα χάσετε το πολύτιμο μομέντουμ…

Καλημέρα σας!

Υποχωρητικότητα: ευγένεια ή φόβος;

Mε βασάνισε πολύ η υποχωρητικότητα στη ζωή μου.

Ο,τι λάθος έχω κάνει στη ζωή μου έγινε επειδή ήμουν υποχωρητικός.

Όχι τόσο πολύ με δικούς μου ανθρώπους, αλλά με ανθρώπους που δεν γνωριζα καλά… βασικά με ανθρώπους που δεν ήλεγχα. Με την μάνα μου και τον πατέρα μου δεν έκανα ποτέ πίσω… και έτσι (νόμιζα) ότι ερχόμουν στα ίσια μου. Μεγαλώνωντας και γνωρίζοντας καλύτερα τη ζωή (λέγεται και εμπειρία) κατάλαβα ότι ήμουν «μάγκας» (έτσι δεν λέγεται) με αυτούς που με έπαιρνε.

Αυτό φυσικά λέγεται τζάμπα μάγκας.

Ηταν και οι δυο μου γονείς πολύ ευγενικοί άνθρωποι. Μόνο που στην Ελλάδα μπερδεύουμε την ευγένεια με την υποχωρητικότητα… η δικαιολογία μας είναι «να μην στεναχωρέσουμε τον άλλον»… ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να είμαστε ευγενικοί (κι όχι ¨ευγενείς» όπως πολλοί λένε λάθος) χωρίς να είμαστε αγενείς με τον εαυτό μας.

Όταν γύρω στα 25 μου έμεινα μόνος μου… αυτή η περίεργη «ευγένεια» έγινε ο απόλυτος δυνάστης  μου… η ευγένεια μου με θυμωνε περισσότερο από κάθε τι… αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να την ξεκολλήσω από μέσα μου….

Ελεγα: Θα κάνω έτσι… θα αντιδράσω με αυτόν τον τρόπο… δεν θα κάνω πίσω… αλλά όταν έφτανα στο ψητό έκανα ακριβως το αντίθετο.

Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωπιο έχουν δυο εαυτούς: Αυτόν που φαίνεται και αυτόν που είναι. Το είναι μου έλεγε, διέταζε…φέρε τον τασάκι στο κεφάλι του μαλάκα, που δεν  ξέρει το θέμα, αλλά στο αναλύει σε σένα που είσαι γνώστης του. Στη δημοσιογραφία το έζησα περισσότερο από πουθενά άλλού. Το φαίνεσθει όμως με ανάγκαζε να βγαίνω  από τα γραφεία ανίκανων διευθυντών και αρχισυντακτών έχοντας συμφωνήσει σε πράγματα που μισούσα.

Το ο,τι δεν έπαθα έλκος ήταν συμπτωση.

Το ότι δεν έγινα δολοφόνος ήταν μεγαλύτερη σύμπτωση.

Το ότι έπαθα έμφραγμα ήταν φυσική συνέπεια.

Περνούσαν τα χρόνια και το ένα λάθος έφερνε το άλλο.

Υποχωρητικότητα…

Την έλεγα ευγένεια και ξεμπέρδευα.

Φοβόμουν να το πώ φοβία.

Όταν φοβάσαι κάτι αποκλείεται να το κάνεις. Το βαφτίζεις λοιπόν κάπως αλλιώς και όλα είναι under control.

To φαίνεσθαι βγάζει τη γλώσσα στο είναι (ή και ανάποδα, ανάλογα με την περίσταση) και τότε όλα γίνονται τουρλού-τουρλού… δεν μ αρέσει να χρησιμοποιώ όρους, όταν μάλιστα δεν τους ξέρω κιόλας… αλλά φαντάζομαι πότι δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος ότι είναι πρώτα ξαδέλφια της κατάθλιψης, της μελαγχολίας, των νευρώσεων… του «πέφτω στα ναρκωτικά»… γίνομαι σατράπης με τους δικούς μου….της κρίσης πανικού.

Θάλεγα ότι «είμαι υποχωρητικός» σημαίνει « δεν μπορώ να διεκδικήσω»… Πιασ’ το αβγό και κούρεφτο….

Επιστρέφω στη δική μου εμπειρία:

Μεγαλώνωντας λοιπόν και έχοντας πετάξει ένα μεγάλο μέρος της καριέρας μου στα σκουπίδια…άρχισα να καταλαβαίνω… θα σας φανεί παράξενο, αλλά όλοι αυτοί (βασικά) στην τηλεόραση που σας εκνευρίζουν, είναι το εντελώς αντίθετο του υποχωρητικού… χαχαχαχα του ευγενικού. Τους ξέρω από πρώτο χέρι και από τότε που ήταν νεαροί/ες… Τους ξέρετε και σεις… όχι τους συγκεκριμένους γιατί βλεπετε μόνο την εικόνα τους στην οθόνη… τους ξέρετε στη γειτονιά σας, στη δουλειά σας, στην πολυκατοικία σας, ή στον δρόμο καθώς οδηγούν… είναι αυτοί που σας προκαλούν (να το πώ;) πανικό.

Γιατί επειδή ξέρετε ότι θα πατήσουν επί πτωμάτων..ενω εσείς θα φωνάξετε το ασθενοφόρο για να γλυτώσετε ακόμα και αυτόν που δεν έχει καμμιά ελπίδα να επιβιώσει.

Αρχισα λοιπόν να καταλαβαίνω… ή μάλλον να ερμηνεύω… και επειδή ο άνθρωπος μεγαλώνωντας όλο και λιγότερο έχει να φοβάται… η ερμηνεία ήταν μια χαρά…

Μια μικρή λεπτομέρεια:

Ενώ δεν ήμουν ποτέ υποχωρητικός π.χ. με έναν εκδότη ή έναν καναλάρχη… αυτοί Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ήταν εξαιρετικά υποχωρητικοί και γλοιώδεις… Άλλος θυμός …μεγαλύτερος

Ααααα έπρεπε να σταματήσει αυτό.

Η ασφάλεια του internet ήταν η απαρχή.

Η γέννηση της Αθηνάς μας ήταν η επισφράγηση.

Τωρα πια είμαι ευγενικός με αυτούς που το αξίζουν και σκυλί (διεκδικητικός δλδ) με αυτούς που τολμούν (κάνουν το μέγα λάθος) να με βλέπουν σαν μύγα…. Ή να ερμηνέψουν λάθος τιν ευγενικό μου τρόπο.

Το όφειλα στον ευατό μου, αλλά βασικά στην κόρη μου και την γυναίκα μου.

Αυτή την φορά μοίρασα σωστά τα βάρη στην ζυγαριά.

Τις προάλλες ένιωσα τόσο ευτυχής.

Είχα έναν συμμαθητή, που τον αγαπούσα πολύ… ήταν ο κολλητός μου… ο τύπος όμως ήταν άγαρμπο σκυλί. Ηταν αυτός που πείραζε τους αδύνατους στο σχολείο, που δεν τον ενδιέφερε η ψυχική ισορροπία των άλλων… που έκανε αγαρμπιές και όλοι τον χειροκροτούσαμε… από γκομενικά μέχρι ποιος θα παίξει στην ποδοσφαιρική ομάδα… και το χειρότερο… όταν γινόταν κόμπλα, έκανε την πάπια… και αμέσως μετα η πάπια (όταν είχε απομακρυνθεί ο κίνδυνος) μετατρεπόταν σε ύαινα…

Οι δρόμοι μας άλλαξαν.

Ετσι τόφερε (όπως συνηθίζει) η ζωή.

Τις προάλλες λοιπόν με ειδοποίησαν ότι ετοιμάζεται reunion των παλιών συμμαθητών.

Μου τηλεφώνησε.

Χάρηκα που τον άκουσα…

Μόνο που εκείνος νόμιζε ότικ είμασταν ακόμα στην Γ’ Γυμνασίου. Ξαφνικά μιλώντας στο τηλέφωνο μαζί του ένιωσα την πίεση. Για έναν περίεργο λόγο το μέσα μου συμβιβάστηκε με εκείνον που ένιωθα όταν ήμουν παιδί… Χαζογέλαγα στις αγραρμπιές που έλεγε.

Εκλεισα το τηλέφωνο και τον σκέφτηκα να είναι πάλι ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Την προηγούμενη είχε τύχει να δω την εξαιρετικη εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη για το bullying. Mέσα μου γιγαντώθηκε όλη αυτή η «δουλειά» που’χα κάνει τόσα χρόνια…

Πήρα δυο άνασες (βλ. άφησα να περάσουν 3 μέρες) και του τηλεφώνησα.

Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.

Εμεινε με ανοικτό το στόμα και προσπάθησε να δικαιολογηθεί λέγοντας μπούρδες περί αντικειμενικότητας και υποκειμενικότητας…

Ποιος είδε το Δωδεκάθεο και δεν το φοβήθηκε.

Ο «βασιλιάς» κατέβηκε από τον  «θρόνο» του και βυθίστηκε στον προσωπικό του βόθρο.

Προσπάθησε να κλείσει το τηλέφωνο συμβιβαστικά.

-Θα έρθω να γνωρίσω τη γυναίκα σου και το παιδί. Με παρεξήγησες μωρέ… πλάκα έκανα…

-ΟΚ! Ναρθεις όποτε θες… τους γονατιστούς δεν τους βαράς.

Εκλεισα το τηλέφωνο και ζουμιά ικανοποίησης τρέχανε εντός μου…

Το είναι μου και το φαίνεσθαι πιάστηκαν αγκαλιά και βγήκαν βόλτα στη λιακάδα.

Καλησπέρα σας.

Kλείνουν νοσοκομείαααααααα

Όταν ξεκίνησα να γράφω, το όνειρό μου ήταν να γίνω σαν τον Νίκο Τσιφόρο. Δηλαδή να γράφω εύθυμα, να γράφω αστεία, να γράφω και οι άλλοι που τα διαβάζουν να γελούν. Στην εποχή μου αυτό λεγόταν «ευθυμογράφος» και φυσικά σήμαινε ακριβώς αυτό που λέει η λέξη.

Είχα την τύχη να με (ψιλο)αφήσουν οι κατά καιρούς διευθυντές μου στις εφημερίδες να το κάνω. Όταν λοιπόν πρωτοέγραψα στο net, κατάλαβα αμέσως ότι εδώ μπορούσα να το κάνω χωρίς να χρειάζεται να ζητήσω την άδεια (τη σύμφωνη γνώμη) κανενός.

Ετσι κι άρχισα.

Τις προάλλες κοιτάζοντας post που έχω ανεβάσει (βασικά στο FB) τελευταία ότι δεν έγραψα αστεία, αλλά θυμωμένα. Προσπάθησα να το αλλάξω , αλλά τελικά μου βγήκε ένα ακόμα πιο θυμωμένο κείμενο.

Εχει η σάτιρα θυμό;

Φυσικά! Και πολύ μάλιστα… αλλά δεν πρέπει να βγαίνει με τις λέξεις, αλλά με την κεντρική ιδεά (ερέθισμα)… προσπάθησα να το καταπολεμήσω, αλλά δεν τα κατάφερνα.

Τι να συμβαίνει άραγε;

Το μυαλό μου έκανε διάφορες διαδρομές, που όμως δεν με οδηγούσαν σε ικανοποιητική λύση. Μέχρι που έκανα αυτό, που συστήνω στους άλλους: Σκέφτηκα απλά:

Είναι η εποχή του ΘΥΜΟΥ.

Είναι η εποχή της ΟΡΓΗΣ.

«δεν υπάρχει περίπτωση να κλείσουν νοσοκομεία» δήλωνε στις 4 Φεβρουαρίου 2011, ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος.

Προχθές διαβασα ότι ανέστειλαν τη λειτουργία τους (δλδ έκλεισαν) τα ιστορικά νοσοκομεία Αρεταίειο και Αιγινήτειο.

Θέλετε να κάνω πλάκα;

Αλήθεια πιστεύετε ότι έχω διάθεση να κάνω πλάκα;

Όταν ήταν να γεννήσει η Ολίβια δώσαμε μια μεγάλη μάχη για το νταβατζιλίκι που μας πούλαγε ο (φίλος μου) μεγαλο-μαιευτήρας, που η αμοιβή του ήθελε να είναι ισόποση με την τιμή του δωματίου του δωματίου που θα επιλέγαμε, στο ιδιωτικό μαιευτήριο όπου δούλευε.

Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα πρόβλημα με τις πόρνες… δικό τους είναι το κορμί ο,τι γουστάρουν το κάνουν… με τους νταβατζήδες είχα πάντα μεγάλο πρόβλημα, γιατί χειριζόνται κορμιά και ψυχές άλλων.

Ηταν το πρώτο μας παιδί. Δεν είχαμε καμμιά εμπειρία. Είχαμε πολύ αγωνία. Η Ολίβ δεν ηταν στην πόλη της (την Σαλονίκη) αλλά μόνη της μαζί μου στην πρωτεύουσα.

Οι νταβατζήδες εκμεταλλεύονται τις πόρνες επειδή απλούστατα πατάνε στο συναισθηματικό τους κενό.

Ε. όχι δα!

Ρωτησα αγνούς και τίμιους γιατρούς και μου πρότειναν το Αρεταίειον…

Ετσι και έγινε. Αλλάξαμε αμέσως γιατρό και η Αθηνά μας γεννήθηκε μια χαρά στο Αρεταίειο. Είμαστε παρα πολύ ευχαριστημένοι…η ίδια η Ολιβ έγραψε πόσο ευγνωμοσύνη ένιωσε με τους γιατρούς και το υπόλοιπο προσωπικό του δημόσιου αυτού νοσοκομείου.

Δεν το πρότεινα ποτέ. Απλώς έγραψα αυτό που ΕΜΕΙΣ αποφασίσαμε.

Ένα μήνα πριν γεννηθεί η Αθηνά εργαζόμουν σε ένα news site. Hταν η μοναδική μου δουλειά. Ο ιδιοκτήτης του site μου ζήτησε να γράφω και κάποια post όταν είχα διάθεση. Το πρώτο που έγραψα ήταν η συγκεκριμένη ιστορία της απόφασης μας να γεννήσουμε σε δημόσιο νοσοκομείο. Ακόμα και σήμερα το συγκεκριμένο site δεν έχει πάρει τόσα πολλά comments σε οποιδήποτε επόμενο post που ανέβασε. Εγινε χαμός από ζευγάρια που είχαν υποκύψει ή πιεζόντουσαν να υποκύψουν στο συγκεκριμένο νταβατζιλίκι. Μετα από 2 μέρες έστειλα άλλο ποστ άσχετο με το προηγούμενο… δεν δημοσιεύτηκε ποτέ… δεν θαταν καλό σκέφτηκα… επαγγελματίας είμαι, καταλαβαίνω από τέτοια… την επόμενη έστειλα άλλο… πάλι δεν δημοσιεύτηκε… μετα και άλλο… και άλλο… κανένα δεν ανέβαινε…

Τότε πρόσεξα ότι βασικός χορηγός του site ήταν επιχειρηματίας που έχει μετοχές σε ιδιωτικά μαιευτήρια. Και φυσικά λίγες μέρες πριν η Ολίβια γεννήσει μου πρότειναν να μειώσουμε τον μισθό μου στο 1/3.

Mου το ανακοίνωσε η υπεύθυνη λογιστηρίου. Ο ιδιοκτήτης-δημοσιογράφος (παλιός μου φίλος που μου «οφειλε» πολλά από παλιά) φυσικά και εξαφανίστηκε. Στα ελληνικά λέγεται «θρασύδειλος» και ευδοκιμεί στους νεόκοπους εκδότες της εποχής μας. Ηξερε την αντίδρασή μου.

-Πες του να τα βάλει εκεί που ξέρει… είπα στην αρχιλογίστρια που ταχα μου βρέθηκε σε δύσκολη θέση.

(δεν γράφω το όνομα του site, μόνο και μόνο επειδή δεν μπορώ να αποδείξω, ότι έτσι συνέβη….)

Αλήθεια συνεχίζετε να πιστεύετε ότι έχω διάθεση για αστεία;

Εκεί που γεννησε η Ολιβ , γεννησαν και άλλες κοπέλες… δεν ήταν δύσκολο να καταλάβεις ότι δεν είχαν χρήματα… γέννησαν τσιγγανοπούλες… γέννησαν μετανάστριες… γέννησαν πολλές Ελληνίδες που δεν ήθελαν να υποκύψουν στο νταβατζιλίκι.

Ρωτάω τώρα:

Οι επόμενες πού θα γεννήσουν;

Οι ίδιες που θα θελήσουν να γεννήσουν δεύτερο ή τρίτο παιδί, πού θα γεννήσουν;

Εχετε καμμιά ιδέα, ή νιώθετε την ανάσα του νταβατζή στ’ αυτί σας;

Ελάχιστοι συνειδητοποίησαν ότι κλείσανε δυο πανεπιστημιακά νοσοκομεία. Δηλαδή δυο Πανεπιστήμια… δηλαδή δυο χώροι όπου εξεδικεύονται οι νέοι (κι όχι μόνο) γιατροί.

Είναι ολοφάνερο το κτύπημα που δεχτηκε η υγεία στην Ελλάδα.

Θυμώνω όταν βλέπω να κάνουν πολιτική οι πολιτικοί με τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τον ΟΣΕ ή την εργασία μας… Νιώθω όμως κάτι περισσότερο από ΟΡΓΗ όταν παίζουν με την υγεία μας…

Ξέρετε κάτι πιο σημαντικό από την υγεία;

Ναι ξέρω… το οξυγόνο και το νερό.

Το νερό (ΕΥΔΑΠ) έτσι κι αλλιώς το πληρώνουμε… (σκεφθείτε: αντιδρούμε (και πολύ καλά κάνουμε) να πληρώνουμε τα διόδια, αλλά δεν λέμε κουβεντα για το νερό… τι σας κάνει να πιστεύετε ότι δεν θα αργήσει η μέρα που θα πληρώνουμε και το οξυγόνο;

Βρε, μας κλείνουν τα νοσοκομεία!

Καταλαβαίνετε ότι δεκάδες γυναίκες που είχαν προγραμματίσει να γεννήσουν στο Αρεταίεο, βρίσκονται σε απόγνωση;

Ξέρω… ξέρω… έχετε παγώσει στους καναπέδες σας.

Προσέξτε μόνο μην αφήσετε και την τελευταία σας πνοή στον αγαπημένο σας τριθέσιο.

ΥΓ1. Το Αιγινήτειο είναι ψυχιατρική πανεπιστημιακή κλινική.  Είναι ώρα για τέτοια;

ΥΓ2. Τώρα που ξαναδιαβάζω το κείμενο, συνειδητοποιώ ότι όντως επέστρεψα στην αστεία γραφή. Γελάσατε…δεν γελάσατε;