Σελίδες

11 Απρ 2011

Υποχωρητικότητα: ευγένεια ή φόβος;


Mε βασάνισε πολύ η υποχωρητικότητα στη ζωή μου.
Ο,τι λάθος έχω κάνει στη ζωή μου έγινε επειδή ήμουν υποχωρητικός.
Όχι τόσο πολύ με δικούς μου ανθρώπους, αλλά με ανθρώπους που δεν γνωριζα καλά… βασικά με ανθρώπους που δεν ήλεγχα. Με την μάνα μου και τον πατέρα μου δεν έκανα ποτέ πίσω… και έτσι (νόμιζα) ότι ερχόμουν στα ίσια μου. Μεγαλώνωντας και γνωρίζοντας καλύτερα τη ζωή (λέγεται και εμπειρία) κατάλαβα ότι ήμουν «μάγκας» (έτσι δεν λέγεται) με αυτούς που με έπαιρνε.
Αυτό φυσικά λέγεται τζάμπα μάγκας.
Ηταν και οι δυο μου γονείς πολύ ευγενικοί άνθρωποι. Μόνο που στην Ελλάδα μπερδεύουμε την ευγένεια με την υποχωρητικότητα… η δικαιολογία μας είναι «να μην στεναχωρέσουμε τον άλλον»… ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να είμαστε ευγενικοί (κι όχι ¨ευγενείς» όπως πολλοί λένε λάθος) χωρίς να είμαστε αγενείς με τον εαυτό μας.
Όταν γύρω στα 25 μου έμεινα μόνος μου… αυτή η περίεργη «ευγένεια» έγινε ο απόλυτος δυνάστης  μου… η ευγένεια μου με θυμωνε περισσότερο από κάθε τι… αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να την ξεκολλήσω από μέσα μου….
Ελεγα: Θα κάνω έτσι… θα αντιδράσω με αυτόν τον τρόπο… δεν θα κάνω πίσω… αλλά όταν έφτανα στο ψητό έκανα ακριβως το αντίθετο.
Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωπιο έχουν δυο εαυτούς: Αυτόν που φαίνεται και αυτόν που είναι. Το είναι μου έλεγε, διέταζε…φέρε τον τασάκι στο κεφάλι του μαλάκα, που δεν  ξέρει το θέμα, αλλά στο αναλύει σε σένα που είσαι γνώστης του. Στη δημοσιογραφία το έζησα περισσότερο από πουθενά άλλού. Το φαίνεσθει όμως με ανάγκαζε να βγαίνω  από τα γραφεία ανίκανων διευθυντών και αρχισυντακτών έχοντας συμφωνήσει σε πράγματα που μισούσα.
Το ο,τι δεν έπαθα έλκος ήταν συμπτωση.
Το ότι δεν έγινα δολοφόνος ήταν μεγαλύτερη σύμπτωση.
Το ότι έπαθα έμφραγμα ήταν φυσική συνέπεια.
Περνούσαν τα χρόνια και το ένα λάθος έφερνε το άλλο.
Υποχωρητικότητα…
Την έλεγα ευγένεια και ξεμπέρδευα.
Φοβόμουν να το πώ φοβία.
Όταν φοβάσαι κάτι αποκλείεται να το κάνεις. Το βαφτίζεις λοιπόν κάπως αλλιώς και όλα είναι under control.
To φαίνεσθαι βγάζει τη γλώσσα στο είναι (ή και ανάποδα, ανάλογα με την περίσταση) και τότε όλα γίνονται τουρλού-τουρλού… δεν μ αρέσει να χρησιμοποιώ όρους, όταν μάλιστα δεν τους ξέρω κιόλας… αλλά φαντάζομαι πότι δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος ότι είναι πρώτα ξαδέλφια της κατάθλιψης, της μελαγχολίας, των νευρώσεων… του «πέφτω στα ναρκωτικά»… γίνομαι σατράπης με τους δικούς μου….της κρίσης πανικού.
Θάλεγα ότι «είμαι υποχωρητικός» σημαίνει « δεν μπορώ να διεκδικήσω»… Πιασ’ το αβγό και κούρεφτο….
Επιστρέφω στη δική μου εμπειρία:
Μεγαλώνωντας λοιπόν και έχοντας πετάξει ένα μεγάλο μέρος της καριέρας μου στα σκουπίδια…άρχισα να καταλαβαίνω… θα σας φανεί παράξενο, αλλά όλοι αυτοί (βασικά) στην τηλεόραση που σας εκνευρίζουν, είναι το εντελώς αντίθετο του υποχωρητικού… χαχαχαχα του ευγενικού. Τους ξέρω από πρώτο χέρι και από τότε που ήταν νεαροί/ες… Τους ξέρετε και σεις… όχι τους συγκεκριμένους γιατί βλεπετε μόνο την εικόνα τους στην οθόνη… τους ξέρετε στη γειτονιά σας, στη δουλειά σας, στην πολυκατοικία σας, ή στον δρόμο καθώς οδηγούν… είναι αυτοί που σας προκαλούν (να το πώ;) πανικό.
Γιατί επειδή ξέρετε ότι θα πατήσουν επί πτωμάτων..ενω εσείς θα φωνάξετε το ασθενοφόρο για να γλυτώσετε ακόμα και αυτόν που δεν έχει καμμιά ελπίδα να επιβιώσει.
Αρχισα λοιπόν να καταλαβαίνω… ή μάλλον να ερμηνεύω… και επειδή ο άνθρωπος μεγαλώνωντας όλο και λιγότερο έχει να φοβάται… η ερμηνεία ήταν μια χαρά…
Μια μικρή λεπτομέρεια:
Ενώ δεν ήμουν ποτέ υποχωρητικός π.χ. με έναν εκδότη ή έναν καναλάρχη… αυτοί Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ήταν εξαιρετικά υποχωρητικοί και γλοιώδεις… Άλλος θυμός …μεγαλύτερος
Ααααα έπρεπε να σταματήσει αυτό.
Η ασφάλεια του internet ήταν η απαρχή.
Η γέννηση της Αθηνάς μας ήταν η επισφράγηση.
Τωρα πια είμαι ευγενικός με αυτούς που το αξίζουν και σκυλί (διεκδικητικός δλδ) με αυτούς που τολμούν (κάνουν το μέγα λάθος) να με βλέπουν σαν μύγα…. Ή να ερμηνέψουν λάθος τιν ευγενικό μου τρόπο.
Το όφειλα στον ευατό μου, αλλά βασικά στην κόρη μου και την γυναίκα μου.
Αυτή την φορά μοίρασα σωστά τα βάρη στην ζυγαριά.
Τις προάλλες ένιωσα τόσο ευτυχής.
Είχα έναν συμμαθητή, που τον αγαπούσα πολύ… ήταν ο κολλητός μου… ο τύπος όμως ήταν άγαρμπο σκυλί. Ηταν αυτός που πείραζε τους αδύνατους στο σχολείο, που δεν τον ενδιέφερε η ψυχική ισορροπία των άλλων… που έκανε αγαρμπιές και όλοι τον χειροκροτούσαμε… από γκομενικά μέχρι ποιος θα παίξει στην ποδοσφαιρική ομάδα… και το χειρότερο… όταν γινόταν κόμπλα, έκανε την πάπια… και αμέσως μετα η πάπια (όταν είχε απομακρυνθεί ο κίνδυνος) μετατρεπόταν σε ύαινα…
Οι δρόμοι μας άλλαξαν.
Ετσι τόφερε (όπως συνηθίζει) η ζωή.
Τις προάλλες λοιπόν με ειδοποίησαν ότι ετοιμάζεται reunion των παλιών συμμαθητών.
Μου τηλεφώνησε.
Χάρηκα που τον άκουσα…
Μόνο που εκείνος νόμιζε ότικ είμασταν ακόμα στην Γ’ Γυμνασίου. Ξαφνικά μιλώντας στο τηλέφωνο μαζί του ένιωσα την πίεση. Για έναν περίεργο λόγο το μέσα μου συμβιβάστηκε με εκείνον που ένιωθα όταν ήμουν παιδί… Χαζογέλαγα στις αγραρμπιές που έλεγε.
Εκλεισα το τηλέφωνο και τον σκέφτηκα να είναι πάλι ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Την προηγούμενη είχε τύχει να δω την εξαιρετικη εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη για το bullying. Mέσα μου γιγαντώθηκε όλη αυτή η «δουλειά» που’χα κάνει τόσα χρόνια…
Πήρα δυο άνασες (βλ. άφησα να περάσουν 3 μέρες) και του τηλεφώνησα.
Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.
Εμεινε με ανοικτό το στόμα και προσπάθησε να δικαιολογηθεί λέγοντας μπούρδες περί αντικειμενικότητας και υποκειμενικότητας…
Ποιος είδε το Δωδεκάθεο και δεν το φοβήθηκε.
Ο «βασιλιάς» κατέβηκε από τον  «θρόνο» του και βυθίστηκε στον προσωπικό του βόθρο.
Προσπάθησε να κλείσει το τηλέφωνο συμβιβαστικά.
-Θα έρθω να γνωρίσω τη γυναίκα σου και το παιδί. Με παρεξήγησες μωρέ… πλάκα έκανα…
-ΟΚ! Ναρθεις όποτε θες… τους γονατιστούς δεν τους βαράς.
Εκλεισα το τηλέφωνο και ζουμιά ικανοποίησης τρέχανε εντός μου…
Το είναι μου και το φαίνεσθαι πιάστηκαν αγκαλιά και βγήκαν βόλτα στη λιακάδα.
Καλησπέρα σας.

6 σχόλια:

  1. κάλιο αργά παρά ποτέ! Ευγε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εξαρτάται άμεσα από το περιβάλλον και επίσης από το κατά πόσον θα εμφανιστεί σωστά από το γενετήσιο ένστικτο η ανάλογη προσαρμοστικότητα. Ασφαλώς άλλο πράγμα να μεγαλώνεις στις Βρυξέλλες κι άλλο στα Σφακιά, αλλά ακόμα κι όταν διαγράφεται ο φόβος από το λεξιλόγιο, η λέξη "υποχωρητικότητα" είναι κλειδί. Πως την χειρίζεσαι δηλαδή αναλόγως την περίσταση και πως ερμηνεύεται από το περιβάλλον, γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν μιλούν την ίδια γλώσσα γι' αυτό αναγκάζεσαι εκ' των πραγμάτων αλλιώς να πρέπει να επικοινωνείς με τους ιθαγενείς κι αλλιώς με τους προφέσορες. Στο ποδόσφαιρο ας πούμε ένα απλό τζαρτζάρισμα με μια αγκωνίτσα στα πλευρά του αντιπάλου -για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας- μπορεί να φανεί ως μια πολύ αξιοπρεπής υποχωρητικότητα. Κάτι άλλο θα μπορούσε και να παρεξηγηθεί.
    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμφωνώ με τον Νίκο και το σχόλιό του..Βασική αρχή είναι επίσης να θέσουμε τα όριά μας και να τραβήξουμε γραμμές..Τι δεχόμαστε να παραχωρήσουμε και τι όχι..Ποια πράγματα για μας είναι αδιαπραγμάτευτα..Μην ξεχνάμε ότι και η άλλη πλευρά (το να κάνουμε τσαμπουκα με το παραμικρό) επίσης δεν έχει αποτέλεσμα..Στο τέλος δε σε παίρνουν και στα σοβαρά..Στη διαπραγμάτευση (γιατί σε κάθε πράγμα στη ζωή μας αυτό κάνουμε) πρωταρχικός σκοπός είναι η οριοθέτηση της αξιοπρέπειας και το win win..Πώς δηλαδή θα φύγουμε κι οι δυο (πλευρές) με όφελος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Eίμαι 20 χρονών και νιώθω ακριβώς το ίδιο: πολλές φορές νιώθω φόβο να εκφράσω σθεναρά αυτό που πιστεύω μπροστά σε κόσμο, ντρέπομαι να βάλω στη θέση τους (με τη καλή πάντα έννοια!) ανθρώπους που βλέπω να ξεφεύγουν απ τα όρια του λογικού και να λένε ό,τι τους κατέβει και γενικώς...κρατάω μέσα μου κι αυτά γίνονται καμια φορά κύματα και θεριεύουν.Ωστόσο, η υποχωρητικότητα είναι μια έννοια με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από αυτό που της αποδίδεις Μάνο.Υποχωρώ δε σημαίνει είμαι θύμα.Σημαίνω ότι μπορώ να διακρίνω σε ποιες περιπτώσεις αξίζει και θα ωφελήσει το να μιλήσω και σε ποιες όχι.Την υποχωρητικότητα εγώ την αναγνωρίζω ως μεγάλη αρετή στους ανθρώπους.Σκέψου μια σχέση δύο ανθρώπων στην οποία κανείς δεν υποχωρεί, δηλαδή δεν κανει λίγο πίσω για ν αφήσει χώρο στον άλλο, παρά σφάζονται ολημερίς λόγω του εγωισμού που τους τρώει την ψυχή(κυριολεκτικά-μιλώ εκ πείρας...του εαυτού μου!)Επέκτεινέ το στην ευρύτερη κοινωνία τώρα αυτό.Η ικανότητα του 'υποχωρείν' λοιπόν είναι σπουδαία αρκεί να ξέρουμε πού χρειάζεται να την εφαρμόσουμε και σαφώς ποτέ σε θέματα αξιών και αρχών που έχουμε θέσει στη ζωή μας. Το άλλο(που περιέγραψα ότι χαρακτηρίζει κι εμένα) δε λέγεται υποχωρητικότητα αλλά 'δειλία'.Και είναι γνώρισμα των φοβισμένων ανθρώπων και ίσως αυτών που δεν έχουν γνωρίσει καλά τον εαυτό τους (αλλά δεν είναι ποτέ αργά να το κάνουν!).

    Ναυσικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και ο φόβος είναι...χρήσιμος πάντως!
    Είναι ίσως το πιο αρχέγονο ένστικτο του ανθρώπου.Ο φόβος κάνει την μεγαλύτερη δουλειά απ'όλα τα ένστικτα...προστατεύει.Προστατεύει από φυσικούς, σωματικούς η κοινωνικούς κινδύνους.Αυτό που κάνει την διαφορά είναι το αν και πόσο μπορεί κάποιος να τον διαχειριστεί, γιατί αν δεν μπορεί, τότε μετατρέπεται σε πανικό και λειτουργεί ανάποδα.Όποιος όμως καταφέρει να τον διαχειριστεί σωστά, κερδίζει παντου και πάντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αααχ καλά του έκανες!
    και μένα αυτός είναι ο μέγιστος φόβος για το γιο μου που από τώρα φαίνεται ευγενική φύση... και τρομάζω με το τι θα έρθει αντιμέτωπος μεγαλώνοντας.
    το φχαριστήθηκα λοιπόν!
    (άντε γιατί θα αρχίσω να βρίζω τώρα και διαβάζει το blog και η πεθερά σου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή